บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 17 หน้า 5

นาวินเข้าห้องน้ำ ยืนปล่อยให้น้ำจาก ฝักบัวราดรดจากศีรษะลงไป กำหมัดแน่น ก้มหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่นาน ก่อนเงยหน้าขึ้น มองตาตัวเองใน กระจกเงา นาวินหลบตาตัวเอง

นาวินเดินมาดูรูปถ่ายในชุดนายร้อยของเขาที่ตั้งประดับอยู่ นาวินทำใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วปลดรูปลงมาเช็ดฝุ่น เอากระดาษห่อ เก็บในห้องเก็บของ

ที่ร้านกาแฟ นาวินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว วันชนะเดินมานั่ง ท่าทางชิลๆ ขณะที่นาวินดูเครียดๆ

"มีเรื่องอะไรด่วนวะ" นาวินเงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าอึดอัด วันชนะรู้สึกแปลกๆ "เฮ้ย มีอะไรกันแน่"

"ฉันจะลาออก"

"ลาออก ลาออกจากอะไร"

"ซีล"

วันชนะอึ้ง สตั๊นท์ไปครู่ใหญ่ "ช่อฟ้าใช่ไหม" นาวินหลบสายตา "ฉันเข้าใจ...แกเลือกทางนี้"

"ฉัน..." นาวินอ้ำอึ้ง

"แกไปได้แล้ว" วันชนะออกปากไล่

"วันชนะ"

"แกมันขี้ขลาด"

"ขอโทษนะ" นาวินเดินจากมา ทั้งอับอายทั้งรู้สึกเสียเกียรติยศ

วันชนะหงุดหงิดและเสียใจ

นาวินเดินออกมาจากร้านกาแฟด้วยความรู้สึกหดหู่ เขาเดินมาเรื่อยๆ จนถึงร้านอาหารที่มี กระจกใส นาวินมองเข้าไปในร้าน เห็นครอบครัวพ่อแม่ลูกนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข พ่อเป็นชายพุงพลุ้ย พนักงานออฟฟิศอารมณ์ดี ท่าทางไม่มีพิษภัย แม่ก็เป็นสาวหน้าตาบ้านๆ ลูกน้อยน่ารักร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใส ดูฐานะปานกลาง

นาวินยืนมองภาพครอบครัวนี้อยู่ครู่หนึ่ง มีมือมาจับบ่าเขา นาวินหันมาเจอวันชนะ วันชนะก็กำลังมองภาพครอบครัวนี้เช่นกัน "นั่นใช่มั้ย สิ่งที่แกต้องการ"

"ใช่...ความสุขง่ายๆ...ใครๆ ก็มีได้แต่มันดูไกลจนเกินเอื้อมถ้าฉันเป็นซีล"

"ฉันเข้าใจ...ฉันขอโทษที่โกรธแก..."

"ไม่หรอก แกมีสิทธิ์โกรธและควรจะโกรธ แกพูดถูก ฉันขี้ขลาด"

"ตรงกันข้าม มันต้องใช้ความกล้าหาญมากที่จะยอมรับความต้องการของตัวเอง ฉันรู้ว่าแกป็นคนยังไง ตัดสินเลือกทางนี้มันยากกว่ากระโดดร่มลงไปยิงสู้กับพวกผู้ร้ายซะอีก" นาวินฝืนยิ้มเศร้าๆ "เอาละ...ในเมื่อแกก็เลือกแล้ว ฉันขอให้แกโชคดี ขอให้ได้ในสิ่งที่แกต้องการ...ไม่ว่ายังไงแกก็จะเป็น เพื่อนฉันตลอดไป" นาวินยิ้มซาบซึ้งใจ "โชคดีนะเพื่อน" วันชนะยื่นมือมาให้

ทั้งสองจับมือกัน "ขอบใจเพื่อน"