บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 5 หน้า 2

“บ่ต้องแบ่งให้ข้อยก็ได้พ่อเฒ่ายายเฒ่า เก็บไว้กินเองเถอะ ข้อยมาฮ้องหมอลำแลกน้ำใจ ที่ชาวบ้านหม่องนี้มี ให้ข้อยหลาย”

“น้ำใจเจ้างามหลาย ขอให้เจริญๆเด้อ”

บัวเขียวยิ้มรับแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจ มองส่งพวกพ่อเฒ่ายายเฒ่า ระหว่างนั้นคำสร้อยโผล่มาข้างหลัง

“น้ำใจงาม คือกันกับหน้าจังซี้ เป็นบุญหมู่บ้านข้อยหลาย”

บัวเขียวหันไปมองคำสร้อยด้วยสีหน้าแปลกใจ สงสัยว่าเป็นใครกัน หญิงสาวหน้าตาดีที่มากับชายหนุ่มคุ้นตา

“ข้อยซื่อคำสร้อย ส่วนนี่อ้ายจันดี อ้ายข้อยเอง”

จันดียิ้มให้ ด้วยแววตาซ่อนความร้ายกาจ บัวเขียวมองหน้าจันดียังไม่รู้ว่าเป็นใคร

“พวกข้อยได้ยินเจ้าร้องหมอลำให้ซาวบ้านฟังแล้วมักหลาย เลยอยากจ้างเจ้าให้ไปฮ้อง หมอลำที่อำเภอ”

“จ้างข้อย?”

“แม่นแล้ว อ้ายข้อยเป็นพ่อค้าไปๆ มาๆ ประจำ เสียงอย่างเจ้าถ้าไปฮ้องหมอลำที่นั่น รับรองว่าได้ค่าจ้างหลาย”

บัวเขียวฟังแล้วหยุดคิด ใจหนึ่งสนใจแต่อีกใจลังเล เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีกับสายตาของจันดีที่มองตลอด

“เจ้ามองอ้ายข้อยจังซี้ เคยพ้อกันมาก่อนแม่นบ่ ?”

บัวเขียวส่ายหน้า “บ่เคยจ้ะ” จันดียิ้มมุมปากกับคำสร้อย มั่นใจแล้วว่าบัวเขียวจำตนไม่ได้

“อ้ายข้อยใจดี มักซอยผู้อื่น ถ้าเจ้าสนใจไปคุยกันต่อที่บ้านข้อยกันก็ได้”

น้อยเข้ามา “หยุดตอแหลได้แล้วอีคำสร้อย !!” คำสร้อยชะงักชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อน้อยโผล่เข้ามาขัด

“เอื้อย..เจ้าอย่าไปฟังขี้ปากอีตอแหลอย่างมัน มันบ่แม่นเป็นพี่น้องกันดอก ตัวนึงน่ะมันแมงดา อีกตัวก็กะหรี่”

“อีน้อย!! ปากจังซี้วอนเลือดกบปาก” น้อยเงื้อมือขึ้นทันทีพร้อมรับมือ “มาโลด..เลือดไผสิกลบปากก่อนก็ถ่าเบิ่ง”

หมับ!!! จันดีจับข้อมือน้อยไว้แน่นด้วยท่าทางเอาจริงและดุใส่ข่มขู่ “อีน้อย!! อย่าหาเรื่องเจ็บโตดีกว่า”

น้อยชะงัก จันดีจ้องเขม็งแล้วผลักน้อยจนเซไปทางบัวเขียว ทันทีที่บัวเขียวได้ยินเสียงพูดของจันดีก็ชะงัก เพราะ คุ้นกับน้ำเสียง แต่ยังนึกไม่ออกเลยรีบดึงน้อย “ไปเถอะน้อย กลับกันดีกว่า”

บัวเขียวรีบดึงน้อยพากันออกไปด้วยสีหน้าเริ่มกังวล เมื่อมองมาที่จันดี จันดีมองส่งเธอเขม็ง

บ้านบักมืด  น้อยกับบัวเขียวพากันกลับมาที่บ้าน น้อยยังหงุดหงิดไม่หาย

“เผลอหน่อยบ่ได้ไอ้พวกบักห่า ทีหลังถ้าพวกมันเข้ามาใกล้เจ้าอีก เจ้าถีบดากไล่มันได้เลย บ่ต้องไปฟังมันเว้าหยังทั้งนั้นนะเอื้อย”