บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 5 หน้า 5
“หึ..มันจำข้อยได้แล้วต่างหาก มันเลยสิหนีไปจากที่นี่ บ่อยากให้พวกที่ซอยมันเดือดฮ้อน ไปนำแน่ๆ”
“ฉลาดแท้..ประมาทมันบ่ได้ แล้วสิปล่อยให้มันหนีไปจังซี้เบาะอ้าย”
“ฉลาดจังได๋..มันกะหนีข้อยบ่รอดดอก..หึๆๆ”
บัวเขียวเดินฝ่าความมืดเข้ามาในบริเวณป่าละเมาะอย่างเร่งรีบ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงมีใครบางคน ตามไล่หลัง บัวเขียวชะงักหยุดใจคอไม่ดี ในห่อผ้าที่ติดมือมาด้วยมีมีดพกเล่มเล็กๆ จึงดึงออกมากำแน่น
“ไผอยู่ตรงนั้น ออกมาให้ข้อยเห็นหน้า..ออกมา!!”
ทุกอย่างเงียบกริบ บัวเขียวพยายามข่มความกลัวกำมีดแน่น แล้วขยับเข้าไปดูใกล้ๆ แต่หลังต้นไม้ใหญ่ที่สงสัยไม่เจอใคร บัวเขียวเป่าปากโล่งอก คงคิดไปเองเลยลดมีดลง แต่มือจันดีที่โพกผ้าปิดหน้าเข้ามาล็อคเธอ..หมับ!!
“คึดสิหนีข้อย..บ่ง่ายดอก”
บัวเขียวตกใจพยายามดิ้นและร้องขอความช่วยเหลือ “ซอยแน...ซอยแน...ไผก็ได้..ซอยข้อยแน”
จันดีไม่พอใจ เลยกระชากบัวเขียวหันมา แล้วชกเข้าที่ท้องจนจุกตัวงอ
“ว่าสิบ่ลงมือให้เจ็บโต เอาไปขายสิได้บ่เสียราคา แต่เจ้ากลับหาเรื่องใส่โตอีกจนได้”
จันดีจิกหน้ายิ้มร้ายแล้วเข้าไปกระชากผม จังหวะนั้นบัวเขียวฮึดแรงตวัดมีดโดนแขนจันดีจนได้เลือดเป็นแผล
“นังตัวแสบ!!”
จันดีถอยออกมามือกุมแขนที่เลือดไหลเป็นทาง บัวเขียวได้โอกาสรีบลุกวิ่งหนีสุดชีวิตทันที จันดีมองตามเขม็ง
คำแก้วเดินมาตามทางมืดๆในป่าละเมาะ มือยังคลำดากที่รู้สึกระบมไม่หาย ปากก็บ่นไม่หยุด
“อู้ยยย...ซวยแท้ๆ กว่าจะย่างถึงบ้านเสือโฮก..ตีนพองแน่”
คำแก้วบ่นแล้วจะเดินไปต่อในความมืด แต่ระหว่างนั้นได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นแว่วเข้ามาก็แปลกใจ
“ไผวะ ? ไผอยู่แถวนี้ ?”
เสียงสะอื้นยังแว่วจนน่าสงสาร คำแก้วชักสงสัยเลยขยับเข้าไปใกล้แหวกพงหญ้าดู แต่เกือบจะถูกบัวเขียวที่ใช้มีด พกหลับหูหลับตาฟันใส่ “ไปให้พ้น..อย่ามายุ่งกับข้อย..ไปให้พ้น !!!”
“เซาๆๆ เอื้อย..นี่ข้อยเอง..คำแก้ว บ่ต้องย้านข้อย” บัวเขียวชะงักค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พอเห็นเป็นคำแก้วก็ดีใจจนน้ำตาไหลพราก “คำแก้ว!! ฮือๆๆๆ ซอยข้อยแน..ฮือๆๆๆ”
“เกิดอีหยังกับเอื้อย ไผ? ไผมันมาทำร้ายเอื้อย”