บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 5 หน้า 4

ถนนลูกรังออกนอกหมู่บ้าน คำแก้วขี่ม้าของนายฮ้อยเคนมาตามทาง แต่ม้าเดินเชื่องช้าไม่ได้อย่างใจ

“เอ้า..ฟ้าวย่างเข้า..ข้อยบ่มีเวลาชมนกชมกับเจ้าเด้อ..ไป..ไปเด้อ”

คำแก้วพยายายามบังคับและสั่งให้ม้าของนายฮ้อยเคนรีบเดิน มากกว่าจะมาเดินเหยาะๆ จนคำแก้วหงุดหงิด

“ข้อยต้องฟ้าวไปบ้านเสือโฮก ก่อนนายเจ้าสิฮู้โต ถ้าเจ้าบ่ฟังคำสั่งข้อย..เจ้าโดนดีแน่ว่าจังได๋..อยากลองดีกับ อีคำแก้วบ่?”

คำแก้วขึ้นเสียงใส่จริงจัง แทนที่ม้านายฮ้อยเคนจะทำตาม มันกลับหยุดอยู่กับที่ซะงั้น เหมือนจงใจ ดื้อใส่

“ปั๊ดโธ่เว้ย !! สันดานม้ากับคนมันคือกันหลาย ได้..อยากลองดี..เจ้าก็ต้องเจ็บตัว”

คำแก้วใช้มือฟาดที่บั้นท้ายม้าเร่งให้วิ่ง แต่ม้ากลับร้องเสียงดังแล้วยกขาหน้าขึ้น....ฮี้ !!!! คำแก้วตกใจร้องเสียง หลง...”ว๊ายยยยยยยย” คำแก้วร่วงลงมาก้นกระแทกพื้นอย่างแรง..ผลั๊ก !!!  “อู้ยยยยย...ดากข้อย”

ม้าของนายฮ้อยเคนส่ายหัวไปมา แล้ววิ่งย้อนกลับไป คำแก้วพยุงลุกขึ้นมือคลำก้นเจ็บระบบ

“กลับมาก่อน อย่าเพิ่งไปไส กลับมาเดี๋ยวนี้ !!.อู้ยยยยย” คำแก้วเจ็บก้นมองไปรอบๆ คิดหนักว่าจะเอายังไงต่อดี

บ้านบักมืดกลางคืน น้อยกับบัวเขียวนอนอยู่ในมุ้งเดียวกัน น้อยหลับไปแล้วแต่บัวเขียวยังนอนไม่หลับ เพราะ กังวลเรื่องของบักจันดี กลัวว่าถ้าตัวเองยังอยู่ที่นี่มันจะเข้ามาทำร้ายคนดีๆอย่างน้อยกับมืด

“ถ้าข้อยยังอยู่ คนดีๆ อย่างพวกเจ้าสิต้องเดือดร้อนเพราะข้อย”

บัวเขียวตัดสินใจมุดมุ้งออกไปอย่างเงียบๆ ทิ้งน้อยให้หลับอย่างไม่รู้เรื่อง

จันดีเอาผ้าโพกหน้าอำพรางตัว แอบซุ่มเงียบเข้ามาที่หน้าบ้านบักมืด แต่คำสร้อยทำเสียงดังเตะถังข้าวล้ม จันดีหันขวับชักมีดขึ้นมาจะเล่นงานแต่ชะงักทัน “ข้อยเอง..อ้าย !!”

“คำสร้อย!! เจ้าตามข้อยมาเฮ็ดหยัง”

“ข้อยขอโทษเด้ออ้าย ข้อยอยากมาซอย”

“มาเกะกะข้อยมากกว่า”

“แต่ข้อย...”

“ชู่วว์” จันดีรีบเอามือปิดปากคำสร้อย เพราะได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากเรือน ทั้งคู่ซุ่มเงียบแล้วเห็นบัวเขียว เดินลงมาก่อนจะรีบออกไป จันดีกับคำสร้อยมองตามสงสัย “นังบัวเขียวนี่อ้าย..มันสิไปไสดึกๆดื่นๆ”