บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 5 หน้า 3

“พวกนั้นบ่แม่นคนดีเหรอน้อย”

“อย่าให้เว้าเรื่องความชั่วของมันเลย สามมื้อเจ็ดมื้อก็บ่หมด ชั่วจนเป็นสันดาน ยิ่งบักจันดีด้วยแล้ว.. เอื้อยอยู่ให้ ห่างมันดีที่สุด”

“เป็นหยังล่ะ?”

“มันเป็นนักเลง งานการบ่เฮ็ดหยัง นอกจากไปซ่องสุมกับพวกเสือพวกโจร แต่พวกชาวบ้านบ่ฮู้ เพราะมันชอบ ทำตัวอวดรวย แจกข้าวของให้ชาวบ้าน..ของโจรทั้งนั้น” บัวเขียวฟังแล้วนิ่งหน้าเครียด คิดถึงเหตุการณ์ที่ยังกลัวไม่หาย

“ฟ้าวๆขึ้นเกวียนไปไวไว อย่าเสียเวลา ต้องเดินทางอีกไกล”

จันดีที่มีผ้าปิดหน้าไล่ต้อนหญิงสาว แล้วเดินไปจัดการกลบกองไฟที่พักแรมมาเมื่อคืน

บัวเขียวเริ่มมั่นใจ ว่าทั้งน้ำเสียงและสายตา บักจันดีคือคนเดียวกับพวกโจรที่จับเธอไปขายซ่อง

น้อยเห็นบัวเขียวสีหน้าไม่ดี “เอื้อยเป็นหยัง..หน้าซีดๆ หรือว่า..พวกมันขู่หยังเจ้า !!”

บัวเขียวชะงักไปมองน้อยอย่างกังวล ถ้าบอกความจริงไปก็กลัวจะเป็นภัยกับคนที่ให้ที่อยู่ที่กิน

“บ่..บ่มีหยังดอกน้อย ฟ้าวขึ้นเฮือนเถอะ เจ้าเว้าถึกแล้วคนชั่วๆจังซั่น คนดีๆควรอยู่ให้ ห่างที่สุด”

บัวเขียวจับมือน้อยมากุมอย่างเป็นห่วง

คำสร้อยเดินบ่นกลับเข้ามา

“อีกนิดเดียว นังหมอลำนั่นสิตามเฮามาอยู่แล้ว อีน้อยดันโผล่มาได้ เสือกได้ทุกเรื่อง!!”

คำสร้อยบ่นไป ก็หันมาเห็นจันดีนั่งกอดอกนิ่วหน้าครุ่นคิด

“อ้าย..ไหนๆ ก็ต้องลากอีบัวเขียวกลับไปขายซ่องอยู่แล้ว ก็เอาอีน้อยไปนำโลด” จันดียังครุ่นคิดจนคำสร้อยสงสัย “อ้าย..ฟังข้อยอยู่บ่”

“ข้อยได้ยินแล้ว นังน้อยหน้าตามันก็ใช้ได้อยู่ แต่ถ้าบักมืดกับพวกมันฮู้ คือสิบ่ง่ายดอก”

“กว่าพวกมันสิฮู้ นังน้อยก็โดนไปหลายผัว บ่กล้ากลับมาเจอหน้าผู้ได๋แล้ว ยิ่งนังบัวเขียว มันจำอ้ายบ่ได้ ไผก็มา เอาผิดอ้ายบ่ได้ดอก”

“ก็ให้มันจำข้อยบ่ได้อีหลีเถาะ เบิ่งทรงที่มันเบิ่งข้อยแล้ว มันยังย้านข้อยอยู่”

“ถ้ามันจำได้ มันก็โวยวายออกมาแล้ว แต่ถ้าอ้ายบ่แน่ใจชิงลงมือจับมันส่งไปขายเลยก็ดี”

จันดีฟังคำสร้อยแล้วพยักหน้ารับ..น่าสนใจ