บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 16

“จังซั่นข้อยสิบ่ออมมือให้..เถื่อนี่เจ้าฮับมือข้อยได้ก็หมายความว่าถึงเวลาแล้วที่เจ้าสิได้ ไป ฆ่านายฮ้อยทมิฬ..แต่ถ้าไม่..เจ้าสิกลายเป็นศพอยู่หนี่”

“หม่องนี่บ่แม่นหลุมฝังศพข้อยดอก”

คำแสนจิกหน้าร้ายกาจ แล้วพุ่งเข้าไปฟาดฟันใส่นายฮ้อยผีด้วยชั้นเชิงเกรี้ยวกราด แต่นายฮ้อยผีแค่ขยับหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว แทบไม่ต้องทำอะไรเลย คำแสนก็ยังทำอะไรไม่ได้และโดนผลักกระเด็นจนเจ็บจุก

“คั่นนี่คือความมั่นใจของเจ้า..พ้อนายฮ้อยเคนเมื่อได๋ เจ้าได้ตายตั้งแต่หมัดแรกที่มันซัด เจ้าแล้ว”

คำแสนเจ็บใจ ยกมือขึ้นพนมร่ายคาถาใส่ดาบในมือทำให้ดาบกลายเป็นดาบอาคมเรืองแสง จากนั้นก็เข้าไปจู่โจมนายฮ้อยผีอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง และคราวนี้ก็เริ่มเห็นผล คำแสนเริ่มเล่นงานนายฮ้อยผีได้บ้างจนกระทั่งคมดาบอาคมฟันถูกแขนนายฮ้อยผีจนได้เลือด นายฮ้อยผีถึงกับชะงักไม่คิดว่าคำแสนจะมีฝีมือที่รุดหน้าได้ขนาดนี้

“เถื่อนี่เป็นจังได๋ล่ะนายฮ้อยผี..คำสอนของเจ้าเฮ็ดให้ข้อยเก่งกาจคือเจ้าแล้วบ่”

“ใช้ได้..เจ้าเก่งขึ้นไวกว่าที่ข้อยคึดไว้ ฝีมือจังซี้รับมือนายฮ้อยเคนได้แน่”

คำแสนดีใจ “ย่อนว่าเจ้าสั่งสอนข้อยมาดี..แต่ซำนี่ยังบ่พอดอก”

คำแสนยิ้มร้ายควงดาบไปอย่างมั่นใจและคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ฆ่านายฮ้อยผีให้ตายไปเลย

คำแสนคิดในใจ “มึง..บักนายฮ้อยผี..อย่าคึดว่าสิหลอกใช้กูได้..กูเอามึงตายก่อนแน่”

คำแสนพุ่งเจ้าโจมตีอีกอย่างต่อเนื่อง จนสามารถตวัดคมดาบในมือเกี่ยวผ้าพันหน้าของนายฮ้อยผีหลุดออกมา

เห็นใบหน้าของนายฮ้อยผีเต็มๆ ไร้ผ้าดำพันหน้าปกปิดเหมือนทุกครั้ง คำแสนถึงกับอึ้ง เพราะใบหน้าของนายฮ้อยผีนั้นน่าเกลียดน่ากลัว สยดสยอง ราวกับเป็นภูติผีปีศาจ

คำแสนตกใจ “นายฮ้อยผี..หน้าเจ้า !!!”

นายฮ้อยผีมองเขม็งไปที่คำแสนอย่างเกรี้ยวกราด แล้วยกมือขึ้นพนมร่ายคาถาอาคม ฉับพลันลมกรรโชกเข้ามา อย่างแรง ฟ้าแลบแปล่บๆ จากนั้นฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาใกล้ตัวคำแสนจนกระเด็น โครม !! คำแสนกลิ้งไปหลายเมตร นายฮ้อยผีกราดเกรี้ยวตามไปหยิบดาบของคำแสนที่ตกพื้นขึ้นมาเงื้อมือจะฆ่า

“อย่า..นายฮ้อยผี..อย่าฆ่าข้อย..อย่า !!”

คำแสนร้องห้ามเสียงดังลั่น นายฮ้อยผีเงื้อมือสุดแรงเตรียมจะฟันแต่อาการเจ็บปวดจากในร่างกายกำเริบขึ้นมา ทำให้ดาบหลุดจากมือแล้วไอโขลกจนตัวงอ มีลิ่มเลือดออกมาเต็มมือ คำแสนเห็นโอกาสดีน่าจะใช้ฆ่านายฮ้อยผีได้เลยคิดจะลงมือ แต่เสือเปล่งรีบวิ่งเข้ามาพอดี “นายฮ้อยผี..นายฮ้อยผี”

เสือเปล่งพยุงนายฮ้อยผีขึ้นมาแล้วรีบสั่งคำแสน “คำแสน..ฟ้าวไปเอายาหม้อในเทวาลัยมาให้นายฮ้อยผี..ฟ้าว”

คำแสนรีบเดินออกไป ส่วนเสือเปล่งพยุงนายฮ้อยผีเอาไว้อย่างเป็นห่วง