บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 19
“ซอยก็ได้”
2 สาววางแผนชี้ทางให้แยกกันคนหนึ่งไล่ อีกคนหนึ่งเตรียมตะครุบ คำแก้วให้สัญญาณมือกับแสงโสมว่าตนจะไล่กะปอมให้วิ่งไปทางแสงโสม “พร้อมแล้วเด้อแสงโสม”
“พร้อมแล้ว”
“กะปอมน้อย..ขอโทษเจ้านำ”
คำแก้วพุ่งเข้าไปไล่ให้กะปอมตกใจ วิ่งไปให้แสงโสมไล่ตะครุบ แต่กะปอมวิ่งเร็วจี๋ แสงโสมวิ่งไล่หน้าตื่น
“มาให้จับซะดีๆ กะปอมน้อย !!!”
“เอ้า..ไปทางพู้นแล้วแสงโสม..อย่าให้หนีไปได้”
แสงโสมวิ่งไล่ไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคำแก้วก็รีบวิ่งไปช่วย คำแก้วและ แสงโสมพุ่งเข้าใส่จุดเดียวกัน..โครม !!!!...โอ้ยยยยย….อู้ยยยย ทั้งคู่หัวชนกันจนเกือบเห็นดาว “แสงโสม..อู้ยยย..เจ้าบ่เห็นข้อยเบาะ”
“คำแก้ว…อู้ยยยย..เจ้านั่นล่ะ..บ่เห็นข้อยเลยเบาะ”
“เซาๆ..บ่ต้องเถียงกันแล้ว..เจ็บโตจังซี้คั่นยังจับกะปอมบ่ได้ ได้เจ็บโตเปล่าๆ ปลี้ๆ แน่”
“ไผว่าจับบ่ได้ล่ะคำแก้ว..เจ็บโตแล้วก็ต้องจับให้ได้เด้อ”
แสงโสมพูดพร้อมชูมือให้ดูว่าจับกะปอมได้ คำแก้วยิ้มดีใจ
คำแก้วกับแสงโสมเดินมาตามทางลูกรัง แสงโสมภูมิอกภูมิใจชูชะลอมขึ้นมาแล้วเขย่าๆ
“พอจับได้โตนึง..โชคก็เข้าข้างจับมาได้อีกตั้งหลายโต..มื้อนี่เฮาได้อิ่มกันเบิ่ดแน่”
“เป็นแนวนี่ค่อยคุ้มกับที่หัวโน เกือบเป็นนวยหมากนาวหน่อยเนอะแสงโสม”
แสงโสม มองคำแก้วแล้วยิ้มชอบใจ
“อยู่ๆก็มามองข้อยจังซี้..สิด่าข้อยที่หัวโขกเจ้าแม่นบ่”
“คั่นเป็นเมื่อก่อนข้อยคงเปิดศึกกับเจ้าไปแล้ว แต่มื้อนี่ข้อยอยากขอบใจเจ้าหลายกว่า”
“ขอบใจข้อย ?”
“เจ้าเป็นคนดีคือกันกับนายฮ้อยบ่ว่าข้อยสิเฮ็ดเฮื่องเดือดฮ้อนหลายจังได๋.. สุดท้ายเจ้าก็บ่เคยซังข้อย มีแต่ให้อภัยเสมอ”
คำแก้วยิ้มให้ “แสงโสมเอ้ย..เดินทางกันมาก็ไกลแล้ว..เจ้าก็เห็นตลอดทางว่าค้าควายมันทุกข์ ยากจังได๋..หนักนิดเบาหน่อยอภัยให้กันได้..สิได้ซอยกันไปให้ถึงจุดหมายจังได๋ล่ะ”