บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 20
แสงโสมยิ้มรับ “คำแก้ว..ตอนนี่เฮาก็เป็นผูสาวที่เหลือกันอยู่ 2 คนแล้ว..เฮามาสาบานกันเป็น เอื้อยเป็นน้องกันดีบ่..ข้อยยกให้เจ้าเป็นเอื้อยส่วนข้อยเป็นน้องก็แล้วกัน”
“ให้ข้อยเป็นเอื้อย..คอยเสียสละให้เจ้าได๋หนิ...หึ..ก็ได้..เป็นเอื้อยก็ดีคือกัน เวลาเจ้าดื้อ ข้อยสิได้ตีดากสั่งสอนเจ้าได้”
“อ้าว..เปลี่ยนใจทันบ่”
“บ่ทัน” คำแก้วหัวเราะชอบใจ แสงโสมหัวเราะตาม “ก็ได้..แต่ข้อยสิบ่ดื้อกับเจ้าดอกเอื้อยคำแก้ว”
“ดีมาก..เป็นน้องเอื้อยแล้ว..เดี๋ยวพอมืดเมื่อได๋เอื้อยสิสอนเจ้าจับอึ่ง แต่เจ้าต้องหัดฮ้อง เสียงอึ่งให้คือก่อนเด้อ”
“เสียงอึ่ง ?”
“แม่นแล้ว..แนวนี่ไง..อึ่ง…อึ่ง..อึ่ง” แสงโสมขำกับท่าทางที่คำแก้วทำเสียงเลียนแบบอึ่งอ่าง
กลางคืนควันไฟจางๆ คำแก้วกับแสงโสมดมกลิ่นหอมๆ ของอึ่งกับกะปอมเสียบไม้ย่าง
“เป็นจังได๋ล่ะแสงโสม แค่กลิ่นก็หอมไปทั่วแล้ว..รสชาติบ่ต้องเว้าฮอด แซ่บอีหลี”
“วิธีจับอึ่งของเอื้อยได้ผลอีหลี..มื้อหน้าข้อยสิออกไปจับอึ่งมาให้เอื้อยเอง”
คำแก้วยิ้มรับระหว่างนั้นโทนเดินเข้ามา
“คำแก้ว..แสงโสม..จารย์เม้ากับซุมตาเฒ่าให้ข้อยมาขอบใจพวกเจ้าที่แบ่งกะปอมกับอึ่งย่างไปให้”
“แล้วแซ่บอีหลีถูกปากบ่”
“แซ่บหลาย”
“เออ..แล้วนายฮ้อยล่ะอยู่ไส..ข้อยบ่เห็นตั้งแต่สั่งให้ตั้งค่ายพักแรมกันหม่องนี่แล้ว”
“อ้าว..ข้อยก็นึกว่าอยู่กับเจ้า” คำแก้วชะงักแปลกใจสงสัย
ที่เกวียนพักของนายฮ้อยเคน คำแก้วนั่งรอที่เสื่อข้างเกวียนอยู่ครู่ นายฮ้อยเคนก็เดินเข้ามา
“อ้าย..อ้ายไปไสมา”
“คำแก้ว” นายฮ้อยเคนทำตัวปกติไม่ให้คำแก้วสงสัย เดินไปกินน้ำในกระบอกไม้ไผ่ แต่คำแก้วสังเกตเห็นเท้านายฮ้อยเคนเลอะโคลนจนแห้ง
“ว่าจังได๋ล่ะอ้าย..หายไปไสมา ข้อยเตรียมอึ่งย่างกับกะปอมย่างถ่าไว้ให้อ้ายกินเนี่ย”
“ขอบใจหลาย..เก็บไว้มื้อหน้าเถาะ อ้ายบ่หิวแล้ว”
“เดี๋ยว..อ้ายยังบ่บอกข้อยเลยว่าอ้ายไปไสมา”
“อ้ายไปตรวจเวรยามรอบๆ ที่พักเฮานี่ล่ะ..บ่ได้ไปไสไกลดอก”