บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 18
นายฮ้อยผียันตัวลุกขึ้นมองเขม็งอย่างเจ็บใจ
“กูยอมรับว่ามึงมันดวงแข็งอีหลี..แต่ต่อให้มึงฮู้ความจริงตอนนี่..มึงก็เฮ็ดหยังกูบ่ได้”
นายฮ้อยผีจะพนมมือร่ายอาคมเล่นงาน คำแสนชะงักเพราะที่เจอมาเมื่อกี้นี้ก็หนักหนาอยู่ แต่นายฮ้อยผีกลับร่ายอาคมไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ชะงักกระอักเลือดออกมาอีก ทำให้คำแสนโล่งอก
“หึๆๆๆ..สภาพมึงจังซี้..อย่าเอิ้นโตเองว่าเป็นจอมขมังเวทย์เลย..กูนี่ล่ะที่สิมาแทนที่มึง”
คำแสนจะเข้าไปฟันเล่นงานนายฮ้อยผี แต่เสียงปืนดังขึ้น..เปรี้ยง !!! ลูกปืนจากมือเสือเปล่งที่เดินเซๆ มึนๆ ตามออกมายิงใส่เสือคำแสนจนได้รับบาดเจ็บ คำแสนเจ็บใจ “โธ่เว้ย !!!”
คำแสนหลบ รีบวิ่งหนีเอาตัวรอด เสือเปล่งยิงไล่หลังอีกหลายนัดโดนคำแสนบาดเจ็บ ก่อนจะเข้ามาช่วยประคองนายฮ้อยผี
ทุ่งหญ้ากว้างขวาง เห็นทัพควายที่เหลืออยู่ของนายฮ้อยเคน พากันขับเกวียนต้อนควายที่เหลืออยู่ไม่กี่สิบตัวเข้ามาท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ นายฮ้อยเคนขี่ม้ามาหยุดที่หน้าขบวนทัพควายมองสภาพพื้นที่ แล้วหันไปตะโกนบอกทุกคน
“เอาล่ะๆๆ มื้อนี่เฮาสิหยุดพักกันหม่องนี่ แยกย้ายกันไปเฮ็ดหน้าที่ของโตเอง อย่าลืมว่าเฮาเหลือกันน้อยคนแล้ว แต่ละคนต้องรับผิดชอบหน้าที่หลายกว่าที่เคยเฮ็ด”
คำแก้วสงสัย “แถวนี่เบิ่งแล้วบ่น่าหยุดพักเถาะได๋เลยนี่อ้าย..น้ำท่าก็บ่มี ป่าก็บ่สมบูรณ์แล้วสิ หากบหาเขียดหากะปอม มาเป็นอาหารเลี้ยงคนกันได้จังได๋ล่ะ”
“หาบ่ได้ก็กินจากเสบียงที่เตรียมมากันนั่นล่ะ”
“นี่อ้ายลืมไปแล้วเบาะ..เสบียงที่เฮาเคยมีหลายถูกแบ่งออกไปเกือบเบิ่ดตอนที่แยกทัพ ควายกัน”
“บ่ได้ลืม..แต่เฮาต้องพักกันหม่องนี่ เสบียงมีน้อยก็กินน้อย”
นายฮ้อยเคนพูดห้วนๆ แค่นั้น แล้วขี่ม้าออกไป คำแก้วมองตามอย่างสงสัย
“อ้ายเคน...อ้ายเคน..” คำแก้วหงุดหงิด “อ้ายนะอ้าย !!”
ป่าละเมาะ คำแก้วกับแสงโสมถือชะลอมใส่กะปอมเข้ามาเล็งกะปอมที่เกาะอยู่ที่ต้นไม้
“ทางนี่..ทางนี่แสงโสม..ข้อยเห็นอยู่โตนึงโตใหญ่อยู่”
“โตซำนั่น..เจ้าเอิ้นว่าใหญ่ได้จังได๋ จับมาย่างแล้วก็หดเหลือโตน้อยเดียว กัดสองคำก็ เบิ่ดโต บ่พออิ่มดอก”
“แถวนี่พ้อก็แต่โตซำนี่แหละ จับให้ได้หลายๆโต..เดี๋ยวก็อิ่ม !! ว่าจังได๋..สิซอยกับจับบ่”