บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 17
ในเทวาลัยคำแสนเดินเข้ามาอย่างหงุดหงิดหัวเสีย
“บักห่าเอ้ย !!.. ขนาดเจ็บออดๆแอดๆอาคมมันยังฮ้ายกาจ เฮ็ดหยังบ่ได้ แล้วกูสิหาทาง ฆ่ามันได้จังได๋วะ”
คำแสนบ่นอย่างหัวเสียระหว่างนั้นเสือเปล่งรีบตามเข้ามา
“มัวเฮ็ดหยังอยู่วะ..สั่งให้ฟ้าวมาเอายาหม้อให้นายฮ้อยผี บ่เข้าใจเบาะ !!”
“ข้อยกำลังสิมาเอา..แต่อยากฮู้ว่าเกิดอีหยังขึ้นกับนายฮ้อยผี บ่เคยฮู้มาก่อนว่าสิบ่ซำบายหนักจังซี้”
“บ่เคยมีไผฮู้ดอก ย่อนว่านายฮ้อยผีบ่เคยบอกไผว่าโตเองบ่ซำบาย”
“แล้ว..แล้วหน้าตาของนายฮ้อยผีที่..ที่อัปลักษณ์เป็นตาย่านคือภูติผีนั่นล่ะ..เกิดหยังขึ้น”
“หน้าตาของนายฮ้อยผีเป็นจังซั่นมาโดนแล้ว ผลจากความต้องการเป็นจอมขมังเวทย์เก่งกาจที่สุด เลยพลาดท่าปล่อยให้คุณไสยมนต์ดำครอบงำ ดีที่ฮู้โตก่อนเลยหวุดหวิด เกือบสิกลายเป็นปอบ”
“คุณไสยมนต์ดำที่ว่าคือวิธีผ่าเอาศพเด็กจากผูหญิงท้องแก่มาเฮ็ดพิธีเสริมอาคมแม่นบ่”
“เจ้าฮู้ได้จังได๋”
“เฒ่าโสมเล่าให้ข้อยฟัง แฮงมีสายเลือดใกล้โตหลายซำได๋กะแฮงเฮ็ดให้ขลังหลายขึ้น เถาะนั่น”
“เจ้าอย่าสอดฮู้ให้หลายความ..เดี๋ยวข้อยสิไปเอายามาให้นายฮ้อยผีเอง เจ้าออกไปซอยนายฮ้อยผีก่อน..ไป”
เสือเปล่งจะเข้าไปแต่คำแสนยิ้มร้าย แววตาเหี้ยมเกรียมมองตามหลังเสือเปล่งแล้วตามไปทุบเข้าที่ต้นคอ…อั๊ก เสือเปล่งทรุดลงหมดสติ คำแสนจิกหน้าเหี้ยม
คำแสนออกมาหานายฮ้อยผีที่นั่งพิงกำแพงซากปรักหักพังของโบราณสถาน โดยมีผ้ามาพันหน้าเหมือนเดิมแล้ว
“นายฮ้อยผี..ข้อยเอายามาให้”
“แล้วเสือเปล่งล่ะ ?”
“บอกว่าสิเตรียมยามาเพิ่มให้ เลยฟ้าวให้ข้อยเอามาให้ก่อน”
นายฮ้อยผีรับจอกยาจากคำแสนมาแล้วทำท่าจะยกดื่ม คำแสนมองลุ้นอย่างจรดจ่อ แต่นายฮ้อยผีกลับมองเขม็ง แล้วโยนจอกยาทิ้งพร้อมชักมีดออกมาชี้หน้าคำแสน
“มึงคึดว่ากูสิหลงกลมึงเบาะ..บักคำแสน !! มึงใส่ยาพิษลงไปในยานั่น”
“หึ..สมกับที่มึงเป็นนายฮ้อยผี..แม่นแล้ว..กูวางยาฆ่ามึง ย่อนว่ามึงวางแผนหลอกใช้กูก่อน”
“บักคำแสน !!??”
“กูมันคนดวงแข็ง เต็กกว่าแมวเก้าซีวิต..โชคถึงเข้าข้างให้กูได้ฮู้ความจริง บ่ต้องถืกมึง ลอบตลบหลังฆ่ากู หวังสร้างความชอบธรรมให้โตเองเป็นคนดีในสายตาอีคำแก้วลูกสาวมึง !”