บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 30

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวีบทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ที่พักแรม คำแก้วรอพวกนายฮ้อยเคน มือกุมสร้อยเขี้ยวเสือโปร่งฟ้าที่นายฮ้อยเคนทิ้งไว้ให้ปกป้องตัวเองด้วยความเป็นห่วง

คำแพงเอาสร้อยเขี้ยวเสือโปร่งฟ้ามาให้นายฮ้อยเคนคุ้มครอง ก่อนออกเดินทางไปค้าควาย โดยมีคำแก้วยืนดูอยู่ใกล้ๆ “เขี้ยวเสือโปร่งฟ้าเครื่องลางของขลังของพ่อข้อย ข้อยอยากให้อ้ายพกติดโตไปนำ”

“แต่เครื่องลางนี่ พ่อเจ้าให้ไว้ปกป้องเจ้าก่อนตาย แม่นบ่คำแพง”

“ข้อยถ่าอ้ายอยู่นี่บ่มีอันตรายอีหยังดอก ให้เขี้ยวเสือโปร่งฟ้าปกป้องคุ้มครองอ้ายให้ กลับมาหาข้อยไวๆดีกว่า..มาให้ข้อยมัดให้เด้อ” นายฮ้อยเคนนิ่งไปสบตากับคำแพง แล้วยอมให้คำแพงพนมมือบูชาก่อนจะสวมผูกคอให้

“ขอบใจเด้อ..อ้ายจะใส่ติดตัวไว้เบิ่งต่างหน้ายามอ้ายคิดฮอดเจ้า”

“ผูใด๋บูซาเขี้ยวเสือโปร่งฟ้า..ผูนั้นฟันแทงบ่เข้า ภูติผีปีศาจบ่กล้าเข้าใกล้”

คำแก้วมือยังกำสร้อยเขี้ยวเสือโปร่งฟ้าด้วยความเป็นห่วง แสงโสมเข้ามา

“เอื้อย..ย่านว่านายฮ้อยบ่มีเขี้ยวเสือโปร่งฟ้าแล้ว สิเป็นอันตรายแม่นบ่”

“แสงโสม..” คำแก้วพยักหน้ารับ

“ซุมบักเสือเซียงมันเคยถืกนายฮ้อยจัดการมาได้เถื่อนึงแล้ว เถื่อนี่ก็บ่มีหยังต้องห่วงดอก”

แสงโสมกุมมือคำแก้วอย่างปลอบใจ ระหว่างนั้นอาจารย์เม้ากับบุญเพ็งเข้ามาพร้อมปืนในมือท่าทางตื่นตระหนก “คำแก้ว..แสงโสม !!”

“มีหยังล่ะจารย์เม้า”

“มีหมู่เฮาพ้อฮ่องฮอยผูอื่นลอบเข้ามาใกล้ทัพควายเฮา” คำแก้วกับแสงโสมชะงักมองหน้ากันอย่างกังวล

บริเวณทุ่งหญ้า คำแก้ว แสงโสมกับอาจารย์เม้า บุญเพ็งและชาวบ้านทัพควายอีก 2-3 คนอาวุธครบมือทั้งมีด ปืน ดาบพากันเข้ามาอย่างระมัดระวัง

บุญเพ็งแจง “แถวนี่ล่ะ ที่พ้อฮ่องฮอยไผก็บ่ฮู้ลอบเข้ามาจอบเบิ่งหมู่เฮา”

อาจารย์เม้าพยักหน้ารับแล้วให้ชาวบ้านแบ่งคนไปสำรวจรอบๆในพงหญ้า