บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 30 หน้า 5

ที่บริเวณเกวียนพัก นายฮ้อยเคนเข้ามาเห็นคำแก้วนั่งกอดเข่าอยู่คนเดียวข้างกองไฟด้วยอาการน้ำตาคลอๆ จึงเข้า ไปแตะไหล่หวังปลอบใจ แต่คำแก้วสะดุ้วเฮือกตกใจแรง “อ้ายเองคำแก้ว”

“อ้าย....” คำแก้วร้องไห้ออกมาแล้วโผกอดนายฮ้อยเคน ตัวสั่นเบาๆ ด้วยความตกใจกลัว

“บ่ต้องย่านแล้ว..อ้ายอยู่กับเจ้าแล้ว”

“ภาพ..ภาพนั่นยังติดตาข้อยอยู่เลยอ้าย”

“มาให้อ้ายเป่ากระหม่อมเจ้า คืนนี่สิได้นอนหลับได้บ่ต้องฝันฮ้าย”

นายฮ้อยเคนพึมพัมคาถาอยู่ครู่ ก่อนจะเป่าเบาๆ ที่กระหม่อมคำแก้ว แล้วลูบแก้มด้วยความอ่อนโยน

“ขอบใจอ้าย แต่ข้อยก็ยังฮู้สึกผิดที่ป๋าให้นายฮ้อยผีไปจัดการเสือคำแสน จนเพิ่นต้อง…”

“บ่แม่นความผิดเจ้าดอก มันเป็นความตั้งใจของนายฮ้อยผีที่อยากไถ่บาป อยากให้เฮาอโหสิกรรมให้นายฮ้อยผีสิได้จากไปอย่างสงบ”

“แล้วอ้ายล่ะ”

“อ้ายอโหสิกรรมให้แล้ว ย่อนว่าคนเฮาเกิดมาล้วนแต่มีเวรกรรมติดโตกันมาเทิ้งนั่น แค่มีซีวิตทุกมื้อนี่ชดใช้เวรกรรมซาติที่แล้วก็ทุกข์ยากพอแล้ว อย่าได้เอาความแค้นความจงเกลียดจงชังมาเฮ็ดให้สร้างเวรกรรมใหม่ในซาติ นี่อีกเลย” คำแก้วพยักหน้ารับ แล้วหันมาพนมมือจรดหน้าอกตั้งใจอธิษฐาน

“ข้อย..อีคำแก้วขออโหสิกรรมให้นายฮ้อยผี ความเกลียดซังที่เคยมีก็ขอให้แล้วกันไป ในเมื่อซาตินี่เฮาบ่ได้เฮ็ดหน้าที่พ่อลูกต่อกัน ซาติหน้าก็ขอให้ได้เฮ็ดหน้าที่นั่นต่อกันอีก”

คำแก้วพนมมือจรดหน้าผาก แล้วหันมาหานายฮ้อยเคน สีหน้าสบายใจขึ้น นายฮ้อยเคนยิ้มรับอ่อนโยนและดึงคำแก้วมากอดอุ่นๆ คำแก้วซบหน้ากับอกนายฮ้อยเคน ในขณะที่นายฮ้อยเคนเริ่มคิดหนักและกังวลเรื่องเสือคำแสน แต่ไม่แสดงออกให้คำแก้วรู้

กลางคืน ในหมู่บ้านชาวบ้าน เสียงกรีดร้องของชาวบ้านที่พากันวิ่งหนีตายอลหม่าน พวกบักเสือเซียงพร้อมลูกน้อง และกะปอมกับกาเหว่าเข้ามาไล่ฟันชาวบ้านผู้ชายที่พยายามวิ่งเข้ามาต่อสู้ปกป้องหมู่บ้านของตัวเอง แต่ก็สู้บักเสือเซียงไม่ได้ ถูกมันกระซวกแทงตายอย่างเหี้ยมโหดตายเป็นเบือ “ไผขัดขืน..ฆ่าให้เบิ่ด !!” บักเซียงกับพวกเดินหน้าฆ่าชาวบ้านอย่างบ้าคลั่งและหัวเราะชอบใจ ชาวบ้านผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจะแทงข้างหลังบักเสือเซียง แต่มันหันขวับมาแล้วยกมีดขึ้นรับได้ทัน ก่อนจะซัดจนชาวบ้านล้ม จากนั้นจึงกระชากตัวขึ้นมา