บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 30 หน้า 2
“อาจสิเป็นซุมเสือคำแสนลอบมาเล่นงานเฮาตอนนายฮ้อยบ่อยู่ พวกเจ้าเตรียมโตไว้ให้พร้อม คั่นเป็นมันอีหลี..คงต้องโสตายกันไปข้าง”
“หมู่เฮามีกันซำนี่..คงสู้บ่ได้ดอก..เอาจังซี้ก็แล้วกัน” แสงโสมล้วงย่ามหยิบถุงผ้าใส่ผมผีพรายออกมาอย่างมั่นใจ
“แสงโสม..นั่นมัน !!”
“แม่นอีหลีเอื้อย..ผมผีพราย”
“เซาๆๆอีแสงโสม..เก็บไปโลด..นายฮ้อยเคยเล่าให้ข้อยฟังว่าคาถาที่เจ้าจำมาใช้ มันบ่ถืกต้องคั่นไซ้เอิ้นผีพรายออกมามันสิเข้าโตเจ้า !!”
“นั่นล่ะจารย์เม้าที่ข้อยตั้งใจ พอข้อยร่ายคาถาให้ผีพรายเข้าโต จารย์เม้าก็ฟ้าวพาทุกคนหนีไป แล้วถิ่มให้ข้อยอยู่จัดการพวกเสือคำแสนเอง พอซุมมันถืกจับหักคอตายเบิ่ดก็ ค่อยให้นายฮ้อยมาซอยไล่ผีพรายออกจากโตข้อย...เป็นจังได๋ แผนข้อยแซ่บบ่”
“บ่แซ่บ !! นั่นมันแผนฆ่าโตตายคักๆ..เก็บไปโลด..เอื้อยบ่ยอมให้เจ้าเฮ็ดจังซั่นเด็ดขาด”
แสงโสมหน้าเซ็ง “เอื้อยยยยย”
“เก็บไปโลด !!”
แสงโสมหน้าเซ็งๆ เหมือนเด็กน้อยโดนดุ ยอมเก็บผมผีพรายใส่ย่าม ระหว่างนั้นชาวบ้านที่ไปสำรวจในทุ่งหญ้าส่ง สัญญาณมือกลับมาว่าพบอะไรบางอย่างเป็นตระกร้ามีฝาปิดมิดชิด
“คือแปลกแท่บ่มีไผอยู่แถวนี่..มีแต่กระต่าถืกถิ่มไว้ใบเดียว”
ทุกคนสงสัย อาจารย์เม้าจึงให้ชาวบ้านเอาตระกร้าใบนั้นมาดู เมื่อค่อยๆเปิดออก..ทุกคนชะโงกหน้าอยากรู้ว่ามี อะไร..แต่แล้วทุกคนก็ต้องตกใจแรง…ถึงกับผงะหงายหลัง แสงโสมตกใจร้อง….กรี๊ดดดดดดดด !!!!! คำแก้วผงะหน้าเสียดึงแสงโสมมากอดเอาไว้ หน้าแทบถอดสีเพราะความน่ากลัวของบางอย่างในตระกร้าใบนั้น
พวกนายฮ้อยเคนพากันกลับมาจากชุมโจรบักเสือเซียง นายฮ้อยเคนสั่งถึก
“ผูซอยถึก เจ้าไปซอยซุมผูเฒ่านับจำนวนควายที่ซอยกลับมาได้ แล้วก็ซอยเบิ่งนำว่าเทิ้งคนเทิ้งควายบาดเจ็บกันหลายเถาะได๋”
“ได้เลยนายฮ้อย” ถึกเดินออกไปเหลือเคนกับผู้ช่วยโทนและสุบิน จันทา เฒ่าอ่ำกับทิดแสงยืนบาดเจ็บหน้าจ๋อยๆอย่างรู้สึกผิด โทนเปรย
“เอ้า..มายืนหน้าจ๋อยฮวมกันอยู่หม่องนี่หยังล่ะ..ฟ้าวไปเฮ็ดแผลแล้วก็ซอยผูอื่นได้แล้ว”
“เฮาอยากขอคุยกับนายฮ้อยก่อนได้บ่ผูซอย” ทั้งหมดสีหน้าสำนึกผิดตาเศร้าๆ มองไปที่นายฮ้อยเคน