บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 30 หน้า 4
“ขนาดนายฮ้อยผีเป็นถึงจอมขมังเวทย์ ยังจัดการเสือคำแสนบ่ได้..แสดงว่ามันอยาก เตือนให้เฮาฮู้ว่าจังได๋เฮาก็หนีการตามล่าของมันบ่พ้น” โทนมองนายฮ้อยเคนอย่างกังวล “นายฮ้อย…”
“บอกทุกคนในทัพควายว่าอย่าฟ้าวแตกตื่นไป จัดเวรยามเบิ่งแยงคนกับควายให้แน่นหนา อาวุธที่พกติดโตมาให้ลับคมถ่าไว้ ลูกดอกกับลูกธนูให้เฮ็ดเพิ่ม แล้วย้ำกับทุกคน ว่า..นายฮ้อยของซุมเจ้าสิปกป้องทุกคนแนนอน”
นายฮ้อยเคนสั่ง แล้วอุ้มตระกร้าใส่หัวนายฮ้อยผีปิดฝาอย่างดีเตรียมจะเอาออกไป
“เอ้า..แล้วนายฮ้อยสิเอาหัวนายฮ้อยผีไปไสล่ะ”
“เอาไปฝังแล้วเฮ็ดพิธีอุทิศส่วนกุศลให้ วิญญาณสิได้จากไปอย่างสงบ อย่างน้อยนายฮ้อยผีก็กลับโตกลับใจ ยอมแลกซีวิตโตเอง หวังซอยให้เฮารอดจากเสือคำแสน” นายฮ้อยเคนบอกแล้วจะออกไป แต่โทนนึกขึ้นได้
“เซาก่อนนายฮ้อย..ข้อยเพิ่งคึดพ้อ ตอนที่ช่วยบุกไปซอยปล่อยผูหญิงที่ถูกเสือเซียงจับโตไว้ ผูหญิงซุมนั่นบอกว่าถืกจับมาเพื่อส่งไปให้เป็นเหยื่อเสือคำแสน”
“เหยื่อ ?...หรือว่า…..” สีหน้านายฮ้อยเคนแปลกใจ…สงสัย
ในเทวาลัยของซากโบราณสถาน เสือคำแสนมองเขม็งที่บักเซียงสายตาดูกราดเกรี้ยว
“ฟังจากที่มึงเว้ามาก็หมายความว่า..นายฮ้อยทมิฬถล่มชุมโจรมึง จนต้องหนีตายมาถึงนี่”
“แม่นแล้วเสือคำแสน มันเป็นตาเจ็บใจหลาย อีกนิดเดียวข้อยก็เกือบสิได้เทิ้งควายได้เทิ้ง ฆ่าซุมมันอยู่แล้ว”
คำแสนไม่พอใจเข้าไปใช้มือข้างเดียวผลักที่อกบักเซียงเบาๆ บักเซียงกระเด็นไปกระแทกผนัง..โครม !! บักเซียงเจ็บจุกต่อหน้าลูกน้องที่พากันตกใจกับพลังอันมากมายของคำแสน
“กูสั่งมึงแล้วว่าห้ามยุ่งกับพวกทัพควาย..มึงมีหน้าที่แค่หาเหยื่อมาให้กู ส่วนซีวิตของพวกมันทุกคน..กูเถาะนั่นที่ฆ่ามันได้ผูเดียว !!!”
“ข้อย..ข้อยขอขมาเสือคำแสน ข้อยเห็นควายมันเป็นตาปล้น..แล้วก็อยากเอาคืนพวกมัน นำข้อยก็เลย…”
คำแสนจ้องเขม็ง แล้วขยับตัวนิดเดียวก็มาโผล่อยู่ข้างหลังบักเซียงแล้วอย่างน่าอัศจรรย์…ตึ่ง !!!
“ เลยเฮ็ดให้เหยื่อที่ควรเอามาให้กูหนีหายไปเบิ่ด !!!”
คำแสนไม่พอใจใช้มือเดียวบีบคอเซียงจนหน้าดำหน้าแดง บักเซียงดิ้นพราดๆ
“ข้อย…ข้อยขอขมาเสือคำแสน.ข้อย..ข้อยสิจับเหยื่อมาให้เจ้า..เจ้าอีก…ไว้..ไว้ซีวิตข้อย”
คำแสนกราดเกรี้ยวบีบคออย่างฉุนเฉียว จนบักเซียงเกือบจะหมดลมหายใจ จึงยอมปล่อยมือ”
บักเซียงลงมาทรุดเกือบตาย พวกลูกน้องรีบเข้าไปประคอง
“จำใส่กบาลมึงไว้ หน้าที่ฆ่านายฮ้อยทมิฬเป็นของกูผูเดียว..ส่วนมึงกับพวกคือกองทัพ ของกู..เข้าใจบ่ !!!”
บักเซียงกับพวกพยักหน้าหงึกๆ อย่างหวาดกลัว ใบหน้าของเสือคำแสนที่แววตาแดงก่ำด้วยอิทธิฤทธิ์ปอบ