บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 30 หน้า 3
“คั่นซุมเจ้ายังอยากแยกโตเดินทางกันไปต่อ ข้อยก็บ่ว่าหยังดอก แต่ควรอยู่ปัวแผลให้ดีขึ้นก่อน คั่นแน่ใจว่าซุมบักเสือเซียงมันสิบ่ตามรังควาญอีกก็ค่อยไป”
จันทาย้ำ “บ่..บ่แยกทางไผทางมันไปค้าควายแล้วนายฮ้อย”
“แม่นแล้วนายฮ้อย เฮาหลาบแล้ว พอแล้วเถื่อนี่ต่อไปนี่หมู่เฮาสิขอตามนายฮ้อยไปตลอดซีวิต บ่คึดอวดเก่งอีกเด็ดขาด”
“หึ” โทนหัวเราะชอบใจ “ว่าไปซั่น กว่าสิสำนึกผิดได้ก็ต้องเกือบตายหมู่”
“ตอนนี่ผูซอยอยากทับถมเฮาจังได๋ก็ได้ ยอมรับว่าผิดอีหลี”
นายฮ้อยเคนหันไปปรามโทน “ผูซอย..พอได้แล้ว ไทบ้านเดียวกันแท้ๆ”
ทิดแสงเข้ามาคุกเข่าพนมมือน้ำตาคลอ “นายฮ้อย…ก่อนสิออกเดินทางจากสว่างแดนดินมา เฮาดื่มน้ำแช่ลูกปืนสาบานฮ่วมกันว่าสิบ่แตกแยก สิฮ่วมเดินทางเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ตอนนี่ข้อยฮู้แล้วว่าคำสาบานนั่นมันศักดิ์สิทธิ์อีหลี” สุบิน จันทา เฒ่าอ่ำ ทุกคนพากันคุกเข่าพนมมือขอโทษนายฮ้อยเคน
“นายฮ้อย..ยกโทษให้พวกข้อยนำ”
“ลุกขึ้นๆ ข้อยเป็นนายฮ้อยบ่แม่นหลวงพ่อ บ่ต้องมากราบไหว้ เฮื่องที่ผ่านมาก็ให้เป็นบทเฮียน อย่าให้ความทุกข์ยากเฮ็ดให้เฮาแตกแยก จำไว้ให้ขึ้นใจต่อให้แห้งแล้งซ้ำซาก ซำได๋อย่าให้น้ำใจเหือดแห้งเด็ดขาด”
“เถื่อนี่จำเข้ากะลาหัวแล้วนายฮ้อย” นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ ทุกคนโล่งอกที่กลับมาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันได้อีกครั้ง แต่ระหว่างนั้นบุญเพ็งรีบวิ่งเข้ามา “นายฮ้อย…นายฮ้อยแย่แล้ว..ฟ้าวไปเบิ่งแน..ขนหัวสิลุกไปเบิ่ดแล้ว”
“มีหยัง..บุญเพ็ง !!”
นายฮ้อยเคนชะโงกหน้าดูในตระกร้าที่มีฝาปิดแล้วชะงักอึ้ง ถึก โทน สีโหและมืดเห็นเข้าก็พากันเหวอ มืดถึงกับ เอามือปิดปาก แล้ววิ่งไปโอ้กอ้ากอาเจียนออกมาทันที
“หัวของนายฮ้อยผี !! มาอยู่หนี่ได้จังได๋จารย์เม้า”
“ข้อยมั่นใจว่าเป็นฝีมือของพวกลูกน้องเสือคำแสน ที่ลอบเข้ามาถิ่มไว้ให้เฮาเบิ่ง”
ถึกคาด “จังซั่นมันก็จงใจขู่ให้เฮาย่านแนนอนนายฮ้อย !! บักห่าเอ้ย !!”
สีโหหันไปลูบหลังมืดที่ยังโอ้กอ้ากไม้หมด “บักมืด..ฮากออกมาเบิ่ดท้อง บ่เสียดายที่กินเข้าไปเลยเบาะ”
“หัวคนนะโว้ยบักสีโห บ่แม่นหัวเผือกหัวมัน จิตใจมันโหดเหี้ยมหลาย”
มืดบ่นไปก็ยังมีอาการพะอืดอะอมขนลุก เมื่อมองไปที่ตะกร้า