บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 2 หน้า 2

เสือคำแสนโมโหชักดาบชี้ขู่ แต่จันดีเอี้ยวตัวหลบแล้วไปคว้าอีดาบที่เหน็บข้างฝามารับคมดาบเสือคำแสน..แคร๊ง !!

“ฝีมืออย่างเจ้า บ่อต้องเจอนายฮ้อนเคนดอก เจอแค่ข้อยเจ้าก็เอาตัวบ่อรอดแล้ว”

เสือคำแสนเจ็บใจกดอีดาบลง แต่เจอแรงต้านจากจันดีที่ไม่กลัวเสือคำแสน สองคนจดๆจ้องๆพร้อมจะเล่นงานกัน

กะปอมรีบห้าม “หยุดๆๆ อย่าถึงกับต้องมาฆ่ากันเองเลยลูกพี่ ค่อยๆเว่ากัน ขาดเหลือหยังก็ ต่อรองกัน จะได้ช่วยกันจัดการบักนายฮ้อยเคน” จันดีกับเสือคำแสนนิ่งไปครุ่นคิดอยู่ครู่ จึงผละแยกออกจากกัน

“เห็นหน้าบักกะปอมมันมึนๆ แต่ก็เว่าเข้าท่าอยู่..ข้อยบ่อได้ปฏิเสธว่าจะบ่อช่วย ข้อย อยากเห็นมันตายมานานแล้ว ตั้งแต่ข้อยมาอยู่หมู่บ้านนี้ ข้อยเกลียดขี้หน้ามันหลาย  มันชอบเฮ็ดตัวเป็นใหญ่ ไผบ่อทำตาม มันก็จะถูกหาว่าเป็นตัวถ่วงควมเจริญ ทั้งๆที่ข้อยก็เป็นนายฮ้อยได้เหมือนกัน เก่งกว่ามันด้วยซ้ำ”

“เจ้าเว่ามาน้ำไหลไฟดับจังซี้...เว่ามาโลด ว่าอยากได้อีหยัง ถึงจะยอมร่วมมือจัดการนาย ฮ้อนเคนให้ลูกพี่ข้อย”

จันดีหันมายิ้มร้ายมองหน้ากับเสือคำแสน

บ่อน้ำ  คำแก้วชะโงกหน้าลงไปดูน้ำที่ก้นบ่อแล้วพยายามสาวถังน้ำให้ขึ้นมาเติมหาบน้ำ

“เจ้าบ่อควรมาตักน้ำที่บ่อนี้อีก ถ้าบักจันดีโผล่มาเจอ เจ้าก็ต้องมีเรื่องกับมันอีก”

คำแก้วชะงักแต่ทำเป็นไม่สนใจ สาวเชือกตักน้ำขึ้นมาเงียบๆ นายฮ้อยเคนจะเข้าไปช่วย แต่คำแก้วไม่ยอม

“ข้อยเว่าให้เจ้าฟังชัดแล้วเด้ออ้าย ไปดูแลเอื้อย บ่อต้องมายุ่งกับข้อย”

“อ้ายมาเตือนเจ้าดีๆ มิน่า...เอื้อยเจ้าอยากให้อ้ายมาตาม เพราะเจ้ามันดื้อหลาย”

“เจ้าเป็นแค่พี่เขย บ่อแม่นพี่บ่อแม่นพ่อ เจ้าบ่อมีสิทธิ์ว่าข้อยดื้อหลาย”

“ถ้าบ่อได้ดื้อหลาย ก็อย่าเฮ็ดให้เอื้อยเจ้าเป็นห่วง กลัวเจ้าบ่อมีไผดูแลยามเฒ่า”

“มือตีนข้อยก็มี บ่อต้องพึ่งมือตีนผู้บ่าวมาช่วย!!! หลบไป เกะกะข้อย”

คำแก้วขี้เกียจเถียงด้วยเลยจะหาบน้ำออกไป แต่เพราะเติมน้ำจนเต็มหาบเลยยกไม่ขึ้นแม้จะพยายามยังไง

“เว่าบ่อทันขาดคำ” คำแก้วหันมาค้อนแล้วพยายามต่อ)

“น้ำเต็มหาบ...ถ้าอยากแบกผู้เดียว เจ้าก็ต้องเทน้ำออก เอากลับไปแต่น้อยพอกำลัง แต่ถ้าเจ้าขอให้อ้ายช่วย เจ้าก็จะได้น้ำกลับไปเต็มหาบ”

“ข้อยเอากลับเองได้…เหม็นขี้ปากเจ้า!!

คำแก้วดื้อรั้นพยายามแบกหาบน้ำขึ้นสุดกำลัง จนยกหาบลอยขึ้นมาได้ แม้จะหนักมากมายก็ฝืน

“น้ำในหาบก็คือทิฐิของเจ้า ถ้าบ่อเอาออกบ้าง เจ้าก็อยู่อย่างบ่อมีความสุข”

คำแก้วหางตามองหมั่นไส้ทำเป็นสอน “บ่อต้องมาสอนข้อย”

คำแก้วไม่สนใจยังดื้อรั้นฝืนต่อ แต่ไม่ขาดคำข้อเท้าคำแก้วรับน้ำหนักไม่ไหวพลิกแล้วล้มลงเจ็บ น้ำในหาบหก กระจายแทบไม่เหลือติดชะลอม นายฮ้อยเคนเป็นห่วง “คำแก้ว !!!”

“บ่อต้องเข้ามาใกล้..บ่อต้องช่วยข้อย”

“คำแก้ว..พอได้แล้ว เจ้าก็เหมือนน้องสาวอ้าย จะบ่อให้อ้ายสนใจ อ้ายเฮ็ดบ่อได้ดอก”

“แต่ข้อยบ่อยากได้เจ้าเป็นอ้าย” คำแก้วกัดฟันลุกขึ้นแล้วเดินกะเผลกเจ็บข้อเท้าออกไป ไม่ต้องการให้นายฮ้อย