บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 4 หน้า 3

ยายเฒ่าเวทนา “คำแพงเอ้ย..เจ้าแท้งลูกแล้ว เจ้าต้องเข้มแข็งเด้อ คั่นเจ้าปลอดภัย เจ้าสิกลับมา มีลูกอีก เมื่อได๋กะได้”

“ลูก…ลูกข้อย !!” คำแพงสะเทือนใจรุนแรง อาการเลือดที่คั่งอยู่ในช่องท้องกระอักออกมาซ้ำอีก ยิ่งทำให้คำแก้ว ตกใจและสงสารพี่สาวอย่างสุดชีวิต

“เอื้อย...ฮือๆๆๆ...เอื้อย..ข้อยสิฟ้าวไปตามหมอ เอื้อยต้องอยู่กับข้อย เข้มแข็งไว้เด้อ”

“คำ..คำ...คำแก้ว..เอื้อย..เอื้อยอยาก..อยากเจออ้าย...อ้ายเคน เอื้อยอยากขอ..ขอโทษ อ้ายที่เอื้อยมีลูกให้เลาบ่ได้”

“เอื้อย...ฮือๆๆๆๆๆๆ”

บ้านนายฮ้อยเคน คำแก้ววิ่งลงจากเรือนมาร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเจ็บปวดเสียใจ “เอื้อย...ฮือๆๆๆ”

ระหว่างนั้นโทนกับมืดรีบเข้ามา “คำแก้ว..อาการเอื้อยเป็นจังได๋แหน่”

“บ่ดีเลย แล้วหมอเด้ สิมาฮอดเมื่อได๋”

“บักจ่อยมันไปตามแล่วแต่ระยะทางบ่แม่นใกล้ๆตอนนี้ต้องซ่อยกันประคับประคองให้ เอื้อยคำแพงปลอดภัยให้ได้”

“ข้อยพยายามแล้ว แต่เอื้อยฮู้แล้วว่าเพิ่นแท้งลูก แฮงใจเสียกะแฮงเฮ็ดให้อาการแย่ลง ข้อยสงสารเอื้อยหลาย นี่กะขอให้ข้อยไปตามนายฮ้อยเคนกลับมาให้ได้ไวๆ”

“เฒ่าเข่งกับเฒ่าอ่วมฟ่าวตามไปบอกข่าวนายฮ้อยแล้ว เจ้าใจเย็นๆเด้อ”

คำแก้วยังใจเสีย โทนยิ่งรู้สึกสงสารเลยจับมือคำแก้วมาบีบปลอบใจให้กำลังใจ “เอื้อยเป็นคนดี พระต้องคุ้มครอง”

คำแก้วพยักหน้ารับ “แล้วบักโจรซั่วนั่นเด้อ้าย เจ้าตามจับมันกลับมาได้บ่”

“ข้อยกับพวกซาวบ้านออกตามแล้ว..แต่ว่ามันหนีรอดไปได้”

“มันเป็นไผ? ตอนที่มันบุกเข้ามาทำร้ายเฮา มันว่ามันมาย้อนต้องการแก้แค้นอ้ายเคนให้ คักกว่าตายทั้งเป็น”

โทนอึ้ง “มันว่าจังซั่นเบาะคำแก้ว” คำแก้วพยักหน้ารับ..โทนเจ็บใจ “โธ่เว้ย…บักคำแสน บักห่าหนิ ที่แท้มันกะ ย้อนกลับมาแก้แค้น..นายฮ้อยบ่น่าไว้ซีวิตมันเลย!!!”

คำแก้วสงสัย “ไว้ซีวิตมัน ?..หมายความว่าจังได๋อ้าย”

โทนชะงัก มองคำแก้วที่สงสัยอยากรู้ ระหว่างนั้นเสียงตะโกนของยายเฒ่าดัง

“คำแก้ว..คำแก้ว...รีบขึ้นมาโลด..คำแพงอาการแย่แล้ว”

นายฮ้อยเคนควบม้ามาฝุ่นตลบ ไล่หลังด้วยกลุ่มเมฆสีดำทะมึน ทันใดนั้นฟ้าผ่าลงมา...เปรี้ยง !!!!เสียงฟ้าผ่า ดังสนั่น สายฟ้าได้ฟาดลงมาที่ต้นไม้ใหญ่แห้งตายตรงข้างทาง ทำให้ไฟติดพรึ่บไหม้ต้นไม้จนลุกโชน ม้าที่นายฮ้อย เคนควบมาตกใจหยุดวิ่งดื้อๆ แล้วเริ่มแสดงอาการตกใจ นายฮ้อยเคนพยายามควบคุมม้าให้สงบ แต่ทว่าต้นไม้ ใหญ่ข้างทางกลับล้มครืนลงมาขวางทาง โดยติดไฟลุกโชนเหมือนแนวไฟที่ขวาง ไม่ให้นายฮ้อยเคนได้ไปต่อ

ม้ายิ่งตกใจร้องเสียงดังสะบัดตัว จนนายฮ้อยเคนกระเด็นตกลงมากระแทกพื้น ส่วนม้าก็ไม่ยอมไปไหนต่อเอาแต่ เดินวนไปวนมาด้วยความกลัว นายฮ้อยเคนลุกขึ้นเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ครึ้มจนมืดทะมึน และหันมามองกองไฟ จากต้นไม้ที่ลุกโชนตรงหน้าด้วยสีหน้า ตัดสินใจขบกรามจนขึ้นสัน มือกำสร้อยคอเขี้ยวเสือโปร่งฟ้าเอาไว้แน่น