บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 4 หน้า 4

แล้วพนมมือขึ้นบริกรรมคาถาครู่หนึ่งรอยสักอักขระบนหน้าอกนายฮ้อยเคน ค่อยๆเรืองแสงออกมาพร้อมๆกับลม ที่เริ่มพัดแรงขึ้นจนเกิดเป็น ลมหมุนเล็กๆ เป็นหย่อมๆ ด้วยคุณไสยคาถาอาคมเรียกลมของนายฮ้อยเคน

อดีต บริเวณทุ่งนา คำแพงเพิ่งกลับจากทำงานในนากำลังจะเดินกลับบ้าน แต่ต้องชะงักเมื่อเจองูเห่าตัวเขื่อง เลื้อยออกมาขวางหน้า มันชูคอแผ่แม่เบี้ยแยกเขี้ยวขู่ฟอดๆทำเอาคำแพงชะงักกกลัว คำแพงจะขยับหนี งูเห่าก็ขยับตามจนทำให้คำแพงสะดุดล้มลง มันก็ยิ่งเลื้อยเข้าใกล้จนเกือบจะฉกทำร้ายแต่..

“หยุด !!!” นายฮ้อยเคนเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องเขม็งไปที่งูเห่าตัวเขื่องอย่างไม่เกรงกลัว ขณะที่งูเห่า พุ่งฉกใส่เคนทันที..ฟึ่บ !!! คำแพงร้องเสียงหลง ขณะที่เคนขยับตัวหลบได้หวุดหวิด แต่งูเห่ายังจ้องทำร้าย

นายฮ้อยเคนตัดสินใจยกมือขึ้นพนม แล้วบริกรรมคาถาใช้คุณไสยสู้กับงู รอยสักอักขระบนตัวเคนค่อยๆเรืองแสง พร้อมๆ กับเลือดกำเดาที่ค่อยๆไหลออกมาจากจมูก คำแพงตกใจ “อ้ายเคน !!!!”

นายฮ้อยเคนแสดงสีหน้าเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ก็ฝืนทนลืมตาขึ้นมาจ้องเขม็งไปที่งูเห่า พร้อมชักมีดลงอาคมเตรียม เข่นฆ่างู แววตาเคนแข็งกร้าวดุดันน่ากลัวไม่แพ้งู  “พอได้แล้วอ้าย..อย่าฆ่ามัน”

เสียงคำเตือนของคำแพงทำให้นายฮ้อยเคนหยุดชะงัก งูเห่ารีบเลื้อยหนีออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนนายฮ้อยเคน หันมาเสียงอ่อน รีบปาดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกมากขึ้นและเซเกือบจะล้ม จนคำแพงต้องเข้าไปประคอง

“คำแพง....”

ภายในโบสถ์แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามา ที่นายฮ้อยเคน ดูเด่นอยู่หน้าองค์พระประธาน นายฮ้อยเคนอยู่ใน อาการนิ่ง สงบราวกับได้พระประธานข้างหลังปกป้องคุ้มครอง ครู่หนึ่งคำแพงกับหลวงพ่อเข้ามา นายฮ้อยเคนจึง ค่อยๆลืมตาขึ้น “พอข้อยให้มันนั่งสมาธิสงบจิตสงบใจ มันก็ดีขึ้นแล้ว”

นายฮ้อยเคนก้มกราบหลวงพ่อ “ขอบคุณหลวงพ่อ”

“ที่เจ้าเป็นจังซี้ กะย้อนลืมคำสั่งที่พ่อเจ้า ขอร้องบ่ให้เอาโตไปยุ่งกับคุณไสย”

“แต่ข้อยอยากแก้แค้นให้พ่อ”

“แต่วิซาที่เฒ่าโสมมันสอนเจ้า มันเป็นเดรัจฉานวิซา แฮงเจ้าใซ้มันกะสิแฮงเข้าโต”

คำแพงเสริม “อ้าย..หลวงพ่อเว้าถืกแล้ว เซาเถาะ..อย่าไปเฮียนวิซากับเฒ่าโสมอีกเลย ข้อยขอร้อง อย่าให้ความ แค้นเผาจิตใจของอ้ายให้มอดไหม้เลย” นายฮ้อยเคนนิ่งไป

“คั่นเจ้าอยากเป็นนายฮ้อยเพื่อแก้แค้น เจ้ากะอย่าเป็นเลย นายฮ้อยควรเป็นคนดี ซ่อย เหลือชาวบ้าน คาถาที่ เจ้าควรมีติดโตกะมีแค่อิติปิโสบทเดียว กับความดีที่เจ้าหมั่นเฮ็ด แค่นั้นเจ้ากะแคล้วคลาดเบิ่ดทุกอย่างแล้ว”

นายฮ้อยเคนนิ่งไปมองหลวงพ่ออย่างครุ่นคิดตัดสินใจ

ปัจจุบัน นายฮ้อยเคนกำเขี้ยวเสือโปร่งฟ้าบริกรรมวิชาอาคมคุณไสยเรียกลม ลมหมุนรอบๆตัวนายฮ้อยเคนเริ่ม ก่อตัวแรงขึ้น พร้อมๆกับอาการของเข้าตัวที่ทำให้นายฮ้อยเคนเริ่มเจ็บปวดตามตัว ราวกับเข็มเป็น ร้อยเป็นพัน กำลังทิ่มแทง จนเลือดกำเดาไหลออกมา นายฮ้อยเคนขบกรามแน่นทนความเจ็บปวดสุดฤทธิ์ ลมหมุนก่อตัว เป็นลูกใหญ่ขึ้น แล้วพุ่งเข้าใส่กองไฟที่ขวางทางตรงหน้าจนไฟดับมอด รวมทั้งเมฆสีดำทะมึนที่ปก คลุมท้องฟ้า ก็ค่อยๆจางหายอย่างน่าอัศจรรย์ นายฮ้อยเคนคลายมือจากสร้อยเขี้ยวเสื้อโปร่งฟ้าด้วยอาการอ่อนแรง