บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 13
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
ภายในบริเวณป่าช้าที่มีแต่หมอกควันจางๆ ปกคลุมไปทั่ว ผู้ช่วยถึกเดินตามหญิงสาวที่คิดว่าเป็นแสงโสมเข้ามา
“แสงโสม...แสงโสม !!??”
ถึกเรียกหาและเห็นแสงโสมเดินอยู่ท่ามกลางหมอกควันในระยะสายตา แสงโสมหยุดแล้วหันมามอง
“แสงโสม! นายฮ้อยห้ามบ่ให้ผูได๋ออกมาจากทัพควายเด็ดขาด แล้วเจ้ามาเฮ็ดหยังแถวนี้”
แสงโสม หน้าเศร้าจะร้องไห้ “อ้าย..อ้ายซอยข้อยแน”
“เกิดหยังขึ้นกับเจ้า ?”
“ข้อยทรมานหลาย..ซอยข้อยแนเด้ออ้าย”
แสงโสมพูดพร้อมกับเดินถอยหลังหายเข้าไปในหมอกควันที่ล้อมรอบตัว
“แสงโสม !!!!” ถึกไม่รอช้า รีบเดินตามทันที ก่อนจะหายเข้าไปในหมอกควันนั้น คล้อยหลังได้ครู่ผีปอบสาวอีกตัวก็ก้าวเข้ามา ใบหน้ามันน่าเกลียดน่ากลัว ฟันแหลมคม ดวงตาแดงก่ำ พวกมันมองตามถึกแล้วหัวเราะเสียงเล็กแหลมขนลุก
นายฮ้อยเคนออกเดินตามหาผู้ช่วยถึกที่หายตัวไป บรรยากาศรอบตัวนายฮ้อยเคนไม่ต่างจากที่ผู้ช่วยถึกเจอ เงียบ วังเวงและมีแต่หมอกควันจางๆ ดูอึมครึมทั้งๆ ที่เป็นเวลากลางวัน “ผูซอย...ผูซอยถึก !!”
นายฮ้อยเคนพยายามมองหา และเริ่มเป็นห่วงมากขึ้น จนกระทั่งเสียงร้องไห้สะอื้นของคำแก้วดังแว่วเข้ามา
“..อ้าย..ซอยข้อยแน..ฮือๆๆๆ”
“คำแก้ว ?” นายฮ้อยเคนรีบเดินไปตามเสียง จนเห็นคำแก้วนั่งพิงต้นไม้ร้องเจ็บครวญคราง
“คำแก้ว ? เกิดอีหยังขึ้นกับเจ้า ?”
“อ้าย..ซอยข้อยแน..ข้อยเจ็บหลาย”
คำแก้วยกมือที่กุมไหล่ข้างหนึ่งให้นายฮ้อยเคนดูว่ามือชุ่มโชกไปด้วยเลือดสด นายฮ้อยเคนเห็นเข้าก็ตกใจ
“นั่นเจ้าไปถึกอิหยังมา”
“ข้อย..ข้อยถึกพวกชาวบ้านเฮ็ดมา พวกมัน..หา..หาว่าข้อย..ข้อยเป็นผีปอบ”
“ผีปอบ !!??”