บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 13 หน้า 4
คำแก้วกับแสงโสมได้ยินก็ชะงักอึ้ง คำแก้วแอบดูผ่านทางช่องหน้าต่าง
“แต่อีปอบ 2 โตนี่มันฤทธิ์แฮงหลาย ข้อยว่าเจ้าน่าสิไปตามพ่อธรรมมาจัดการ”
“พ่อธรรมไปหลงเชื่อนายฮ้อยเคนไปแล้วไว้ใจบ่ได้อีก ข้อยนี่ล่ะสิจัดการกับอีผีปอบ 2 โต นั่นเอง พ้อกูหน่อยเถาะมึง..หึ !!!”
บักทิงยิ้มร้ายแล้วเดินออกไป คำแก้วกับแสงโสมที่แอบดูพากันหน้าเสียมองหน้ากันอย่างหนักใจ
“แย่แล้วคำแก้ว..เฮาสิเอาจังได๋ล่ะบาดนี่”
คำแก้วหน้าเครียดตัดสินใจ “อยู่หม่องนี่บ่ได้แล้ว..ต้องหาทางหนี”
ภายในกระท่อมปอบผีฟ้า จ่อยนอนหลับหมดสติอยู่ที่พื้นเสื่อ บัวตองคอยลูบหน้าลูบตาด้วยแววตาอาลัยรักก่อนจะหันขวับไป เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของพวกผีปอบที่เป็นลูกน้อง บัวตองรีบเดินออกมาจากห้องแล้วพบผีปอบลูกน้องสาว 2 ตน ร้องเจ็บปวดครวญ คราง แผ่นหลังและตนแขนของแต่ละคนมีรอยฟาดเป็นแนวและไหม้เกรียม “ไผเล่นงานพวกมึงกลับมา !!!”
“นาย..นายฮ้อย..นายฮ้อยค้าควาย”
“นายฮ้อย...มึงอยากลองดีกับกู !!!” บัวตองจิกหน้าดุดัน ดวงตาแดงก่ำน่ากลัว
นายฮ้อยเคนช่วยพยุงผู้ช่วยถึกเดินมาตามทางในป่าช้า ผู้ช่วยถึกได้รับบาดเจ็บเลือดไหลมาตามแขนตอนที่พยายามสู้กับพวกผีปอบ เมื่อเข้าสู่ช่วงเวลากลางคืนความน่ากลัวของบรรยากาศก็เพิ่มมากขึ้น
“ไหวบ่ผูซอย”
“ยังพอได้อยู่นายฮ้อย..แต่ว่า...”
ระหว่างนั้นเสียงนกแสกร้องดังลั่น นายฮ้อยเคนหยุดชะงักมองไปรอบๆ เงาดำวูบผ่านตัดไปตัดมารอบๆ ตัวราวกับว่ามีบางอย่างพยายามเข้ามาใกล้ แต่รอจังหวะจู่โจม
“แม่นพวกผีปอบตามเฮามาอยู่เบาะนายฮ้อย”
นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ “พวกมันบ่ยอมให้เฮาหนีออกไป มันตามล่าสิฆ่าเฮาให้ได้”
“นายฮ้อยใช้อาคมจัดการพวกมันได้บ่ ?”
“พวกมันบ่แม่นผีปอบธรรมดา ข้อยบ่เคยพ้อผีปอบที่มีอาคมหลายจังซี้มาก่อน คั่นเอามีดอาคมติดโตมานำก็คงพอสู้ได้..แต่ว่า...”
“เฮาบ่ได้เอาอาวุธอีหยังติดโตมาจักชิ้น..จังซั่นข้อยสิอยู่ล่อพวกมันให้เอง นายฮ้อยเอาโตรอดไปโลดบ่ต้องห่วงข้อย”