บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 13 หน้า 5

“บ่ได้ !! ข้อยบ่ถิ่มเจ้าไปไสเด็ดขาด”

“แต่ข้อยสิเป็นภาระให้นายฮ้อย”

ระหว่างนั้นเสียงคำรามอย่างน่ากลัวของพวกผีปอบดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ นายฮ้อยเคนกับถึกชะงักเมื่อเจอพวกผีปอบ เริ่มตีวงเข้ามาหมายจะล้อมนายฮ้อยเคนกับถึกเอาไว้ โดยมีบัวตองก้าวเข้ามาจ้องเขม็งด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างน่ากลัว

“นายฮ้อย !!..พู้น !!!”

นายฮ้อยเคนมองเขม็งไปที่ผีปอบบัวตอง ซึ่งดูมีฤทธิ์เดชและอาคมร้ายกาจมากกว่าตัวอื่นๆ  ผีปอบสาวตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจะเล่นงาน แต่ก็เจอนายฮ้อยเคนใช้กิ่งไม้ฟาดเข้าที่แขน...ฉ่า !!! รอยไหม้เกิดขึ้นที่แขนผีปอบตัวนั้นจนกรีดร้อง ทำให้ตัวอื่นๆไม่กล้าเข้าใกล้  บัวตองก้าวออกมาจ้องเขม็งด้วยความกราดเกรี้ยวสุดๆ ฉับพลันนั้นลมก็กรรโชกอย่างแรงจนทำให้ถึกกระเด็นไป กระแทกกับต้นไม้เจ็บจุกตัวงอ ส่วนนายฮ้อยเคนยังยืนหยัดอยู่คนเดียวท่ามกลางพวกผีปอบที่ดุร้าย บัวตองกับพวกผีปอบพยายามเข้ามาใกล้อีก นายฮ้อยเคนจึงตัดสินใจเข้าไปใกล้ถึกแล้วใช้กิ่งไม้ในมือวาดขีดเส้นเป็นวง กลมล้อมรอบตนและถึกเอาไว้ ก่อนจะยกมือขึ้นบริกรรมคาถาให้เกิดเป็นเขตกั้นไม่ให้พวกผีปอบเข้ามาได้ บัวตองมองเขม็งนายฮ้อยเคนด้วยสีหน้าเจ็บแค้นที่อาคมของนายฮ้อยเคนป้องกันพวกตนไว้ได้

หน้ากระท่อมบักทิง ชาวบ้านซึ่งกำลังเฝ้าอยู่ได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นดังออกมาจากในกระท่อมจึงรีบเข้าไปดู

แสงโสมกำลังนอนดิ้นทุรนทุราย ตาตั้ง มือเกร็ง ส่วนคำแก้วร้องไห้สะอื้น

“อ้าย..ซอยน้องสาวข้อยแน..ฮือๆๆๆๆ”

“มันเป็นหยังวะ ?”

“บ่ฮู้..อยู่ๆก็ตาเหลือก ตัวสั่น จังซี้..ข้อยย่านน้องสาวข้อยสิตาย..อ้ายซอยได้บ่”

แสงโสมยังดิ้นตาเหลือกไปมา จนชาวบ้านเริ่มไม่ไว้ใจ

“บ่ต้องมาขี้ตั๊วะกู !! พวกมึงเป็นผีปอบ กูบ่เชื่อดอก !!”

ชาวบ้านจะรีบออกไป คำแก้วเลยตัดสินใจคว้ากระโถนสังกะสีที่พื้นขึ้นมาแล้วตามไปฟาดหลังหัวแรงๆ...ผั๊วะ !!!

ชาวบ้านสะดุ้งเฮือกแล้วแล้วทรุดหมดสติ แสงโสมจึงหยุดแกล้งชักแล้วเข้าไปช่วยดูสภาพชาวบ้าน

“ตายบ่”

“แค่กระโถนฟาดหัวซำนี่บ่ตายดอก คั่นเป็นข้อยตีเองกะบ่แน่ดอก”

“เจ้าอย่าขี้โม้ไปโพดหลาย ฟ้าวหนีไปจากหม่องนี่ ก่อนพวกมันสิฮู้โต”