บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 13 หน้า 3
ถึกฟาดท่อนไม้ใส่ พวกมันรับแล้วหักทิ้งอย่างง่ายดาย ถึกกลายเป็นเสียท่าถูกพวกมันพุ่งใส่จนล้มแล้วขึ้นคร่อม เตรียมจะฝังคมเขี้ยว สถานการณ์ถึกใกล้จะแย่เต็มที ทันใดนั้น
“ พวกมึง !! ไปให้พ้น !!!” นายฮ้อยเคนโผล่มาช่วยทัน ผีปอบสาวทั้ง 2 ตัวหันมาขู่คำรามน่ากลัวใส่ มันทิ้งผู้ช่วยถึกแล้วแสดงท่าทางไม่หวาดกลัว พร้อมเล่นงานนายฮ้อยเคน นายฮ้อยเคนไม่มีอาวุธอยู่ในมือ แต่รู้วิธีที่จะจัดการ นายฮ้อยเคนหันไปหักกิ่งไม้ใกล้ตัวมาได้กิ่งหนึ่ง รูดใบไม้ออกแล้วยกมือขึ้นพนม ว่าคาถาเสกให้กิ่งไม้ธรรมดาเป็นไม้เรียวเสกคาถาสำหรับรับมือกับพวกผีปอบ ผีปอบทั้ง 2 ตัวพุ่งเข้ามา นายฮ้อยเคนหลบหลีกแล้วใช้กิ่งไม้อาคมฟาดใส่กลางหลัง..และต้นแขนของพวกมันคนละที ผีปอบสาวทั้ง 2 ร้องเจ็บลั่น รอยที่ถูกฟาดเหมือนถูกฟันด้วยคมดาบเผาไฟร้อนๆ...ฉ่า !!!! ควันขึ้น พวกมันร้องโอดโอยเจ็บปวดทรมานเห็นท่าทางไม่ดีเพราะนายฮ้อยเคนมีอาคมร้ายกาจจึงรีบถอยแล้วหายวับไปทันที นายฮ้อยเคนรีบเข้าไปดูถึก “เป็นหยังบ่ผูซอย”
“บ่..นายฮ้อย แต่ก็เกือบไป..พวกมันเป็นผีอีหยังนายฮ้อย..ตาย่านหลาย”
“ผีปอบ” นายฮ้อยเคนตอบถึก แล้วมองไปข้างหน้าท่ามกลางหมอกควัน ด้วยแววตาเคร่งเครียด รู้สึกได้ถึงอันตรายกับคนอื่น
กลางคืนข้างแรมเมฆทะมึนกลืนกินดวงจันทร์เหลือเพียงเสี้ยว ในกระท่อมบักทิง คำแก้วรู้สึกตัวแล้ว แต่แสงโสมยังไม่ได้สติ คำแก้วพบว่าตัวเองถูกขังเอาไว้ในกระท่อมสกปรก
“แสงโสม...แสงโสม” คำแก้วปลุกแสงโสมจนรู้สึกตัว แสงโสมตกใจเพราะยังจำภาพติดตาที่ถูกชาวบ้านเล่นงานจนสลบเลยจะร้องช่วยด้วย คำแก้วรีบเข้าไปปิดปาก
“ชู่ววว์...อย่าส่งเสียงดังไป เดี๋ยวพวกมันที่เฝ้าอยู่ข้างนอกได้ยิน”
แสงโสมชะงัก พยักหน้ารับ แล้วค่อยๆ คุยกับคำแก้วเบาๆ “พวก..พวกมันเป็นไผ แล้ว..แล้วจับเฮามาเฮ็ดหยัง”
“เป็นพวกชาวบ้าน ที่บ่เชื่อว่านายฮ้อยเคนบ่ได้ปล้นฆ่าลักควายพวกมันไป”
แสงโสมตกใจ “แต่มันต้องเชื่อ! นายฮ้อยเคนเป็นคนดี ข้อยสิไปอธิบายกับพวกมันเอง”
“พวกมันบ่ฟังเจ้าดอกแสงโสม ที่มันจับเฮามาขังไว้ บ่แม่นย่อนว่าเฮาเป็นพวกนายฮ้อยเคนเถาะนั่น แต่มันยังคึดว่าเฮาเป็นผีปอบนำ”
“หา ผีปอบ” คำแก้วพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ระหว่างนั้นเสียงพูดคุยกันของพวกชาวบ้านดังแว่วเข้ามา “อีผีปอบซุมนั่นเป็นจังได๋แน”
“ยังบ่ฮู้โตเลย”
“จังซั่นมึงเฝ้ามันไว้ให้ดี กูสิไปเตรียมของมาไล่ปอบ”