บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 19 หน้า 4
คำแก้วเดินคุยมากับนายฮ้อยเคนในบริเวณที่พักแรม
“โธ่เอ้ย..ก็นึกว่าเฮื่องหยัง ปวดหัวปวดท้องแค่นั่น เดี๋ยวอ้ายเอายาไปให้จันแดงกินเองก็ได้”
“บ่ต้องดอกอ้าย..เดี๋ยวข้อยเอาไปให้เองดีกว่า”
“ไปนำกันก็ได้ อ้ายสิได้ซอยเบิ่งว่าเป็นหลายเป็นหน่อยสิได้จ่ายยาให้ถึก เผื่อเจ้าเบิ่งอาการผิด”
“สิเบิ่งผิดได้จังได๋..อาการจังซี้ผูสาวเพิ่นปวดหัวปวดท้องกันทุกเดือน อ้ายเป็นชายบ่ต้องไปยุ่งดอก ข้อยเบิ่งกันเองก็ได้”
“ก็ได้..” นายฮ้อยเคนล้วงลงไปในย่ามหยิบห่อยาให้ห่อหนึ่ง “เอายานี่กินแทนไปก่อน ทัพควายบ่เคยมีผูสาวเดินทางนำเลยบ่มียาจังซั่น ให้จันแดงกินให้เบิ่ด คั่นคืนนี้ยังบ่เซา มื้ออื่นค่อยมาเอาไปกินอีก”
“ขอบใจหลายอ้าย”
“บ่ต้องขอบใจดอก..เจ้าต่างหากซอยดูแลผูคนในทัพควายให้อ้าย” นายฮ้อยเคนยิ้มให้คำแก้วแล้วเดินออกไป
คำแก้วมองตามนายฮ้อยเคนแล้วยังไม่หายหนักใจ ก่อนจะตัดสินใจ
แสงโสมเตรียมวัวเทียมเกวียนเพื่อจะรีบเดินทาง แต่หันมาเห็นจันแดงหน้าเศร้าๆ เรื่องคำแก้ว
“เอื้อย..เฮามีกันเถาะนี่ก็พอแล้ว คั่นพ่อถามหามัน ก็เล่าไปให้เบิ่ดว่าอีคำแก้วมันเลือกนายฮ้อยบ่เลือกพ่อ”
“แต่คำแก้วรับปากเอื้อยไว้ว่าสิเก็บเป็นความลับ”
“แม่นแล้วเอื้อย..ข้อยบ่ได้เว้าให้นายฮ้อยฮู้ดอก” จันแดงชะงักหันไปเห็นคำแก้วเดินเข้ามา
แสงโสมรีบดันจันแดงให้หลบไปแล้วเข้าไปเผชิญหน้ากับคำแก้ว
“บ่ต้องตอแหลอีคำแก้ว !!เฮาเห็นเบิ่ดแล้วว่าเจ้าอยู่กับนายฮ้อย”
“เห็นแค่นั่นเจ้าก็คึดว่าข้อยฟ้องนายฮ้อยแล้วเบาะ..โธ่ !! อีแสงโสมเอ้ย..คั่นในหัวกบาล เจ้าคึดได้แค่นี่ก็อย่าหวังว่าสิพาเอื้อยไปตายเอาดาบหน้าเลย ให้เอื้อยอยู่กับข้อยนี่ล่ะ ส่วนเจ้าอยากไปเป็นโจรคือพ่อก็ไปโลด”
คำแก้วผลักไหล่แสงโสมจนเซแล้วเข้าไปบีบมือจันแดง “เอื้อย..เชื่อข้อยเถาะ บ่ต้องไปอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆดอก
เสร็จจากค้าควายเถื่อนี่ข้อยสิ พาเอื้อยไปอยู่นำกัน ที่สว่างแดนดิน เอื้อยต้องมักหม่องนั่นหลายเชื่อข้อย”
“อย่าไปฟังมันเอื้อย !! สมบัติพ่อมีหลาย ขุดขึ้นมาใช้ชาตินี่ก็ใช้บ่หมด แล้วมันสิลำบาก ได้จังได๋ ตามมันไปอยู่สว่างแดนดินนั่นต่างหากที่ต้องอดๆอยากๆ หน้าแล้งแต่ละเถื่อก็ ต้องค้าควายประทังชีวิต”
“สมบัติ ?...สมบัติอิหยังหึแสงโสม” แสงโสมชะงักที่เผลอหลุดปากพูดออกไป คำแก้วเลยรีบหันไปถามจันแดง“เอื้อย..เอื้อยบอกข้อยแค่ว่าพ่อยังบ่ตาย อยากให้เฮาไปอยู่กับพ่อ แล้วสมบัติที่แสงโสมเว้ามามันหมายความว่าอีหยัง” จันแดงอึกอักไม่รู้จะอธิบายยังไง คำแก้วพยายามเค้นให้จันแดงเล่าเลยไม่ทันระวังแสงโสมที่เหลืออด