บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 19 หน้า 5
ตัดสินใจ เอาท่อนไม้เข้าไปฟาดที่หลังคำแก้วอย่างแรงทันที...ผั๊วะ !!! คำแก้วสะดุ้งเฮือก
“แสง...แสงโสม..เจ้า !!!!” คำแก้วร่วงหมดสติไปกองกับพื้น จันแดงตกใจ
“แสงโสม !! เจ้าเฮ็ดหยัง !!!”
“ข้อยจำเป็น..บ่จังซั่นอีคำแก้วมันสิฮู้เฮื่องสมบัติเฮาแล้วไปบอกผูอื่น”
จันแดงมองคำแก้วอย่างเป็นห่วง “แล้วนี่สิเอาจังได๋ล่ะ
“ก็ต้องพามันไปนำ แล้วค่อยถิ่มไว้กลางทาง ให้มันหลงทางกลับทัพควายบ่ได้”
จันแดงตกใจความคิดของแสงโสม แต่ไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อเสียงร้องเพลงของผู้ช่วยโทนก็ดังแว่วเข้ามา
“ผูซอยโทน !! แย่แล้ว..ฟ้าวเอาคำแก้วขึ้นเกวียนเถาะ เดี๋ยวข้อยจัดการผูซอยโทนเสร็จ แล้วสิฟ้าวตามเอื้อยไป”
จันแดงยังอึกอักกังวล
แสงโสมรีบเดินเข้ามาที่โทนซึ่งกำลังเดินฮัมเพลงในมือถือดอกราตรีหอมๆมัดรวมเป็นช่อเล็กๆ “อ้ายโทน”
“แสงโสม..อ้ายกำลังไปหาเจ้าอยู่พอดี”
“หาข้อย ?..มีหยังเบาะ ?”
“อ้ายเป็นห่วงแผลเจ้า ย่านสิเจ็บจนนอนบ่ได้ เลยเก็บดอกราตรีหอมๆมาฝาก คืนนี่เจ้าสิ ได้หลับสบาย”
แสงโสมมองที่แผลตรงต้นแขนซึ่งพันแผลเอาไว้แล้วยิ้มหวานให้ “ขอบใจอ้ายหล้ายยยย..หลายเด้อ ข้อยก็ว่าสิไปหาอ้ายอยู่พอดี อยากมีเวลาอยู่กับอ้าย ตามลำพัง 2 ต่อ 2”
“อยู่กับอ้าย 2 ต่อ 2 ??? เจ้าหมายความว่าจังได๋” แสงโสมทำเอียงอาย “2 ต่อ 2”
“แล้วสิหมายความว่าจังได๋ล่ะ..อ้ายก็..ถามซะให้ข้อยบ่กล้าเว้าต่อแล้ว..อ้ายเนี่ยบ้าที่สุด”
แสงโสมทำเป็นเขินอาย แล้วรีบเดินออกไปเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้โทนขัดขวางการหนีไปจากทัพควาย
แสงโสมทำเป็นเดินออกมาที่เปลี่ยวๆใต้ต้นไม้ห่างจากบริเวณทัพควายรอให้โทนตามเข้ามา
“แสงโสม”
“ชู่ว์..เว้าข่อยๆแนอ้าย เดี๋ยวไผมาเห็นเข้า ข้อยอายเด้อ”
“จังซั่นก็หมายความว่า....”
แสงโสมพยักหน้าทำเหนียมอาย โทนจะเข้าไปกอด แต่ชะงักด้วยความระแวงเพราะเคยเจอมารยามาแล้ว
“เป็นหยังล่ะอ้าย”
“เจ้าเคยหลอกอ้ายจังซี้มาเถื่อนึงแล้ว เถื่อนี่อ้ายบ่แน่ใจ”