บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 9 หน้า 17
คำแสนยังไม่ค่อยเชื่อ แต่ระหว่างนั้นกะปอมรีบเข้ามาท่าทางตื่นเต้น
“ลูกพี่..ลูกพี่..ฟ้าวหนีจากหม่องนี่เถาะ ข้อยพ้อตำรวจกลุ่มใหญ่อยู่แถวนี้”
คำแสนชะงักหันกลับมามองจันดีอีกทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
คำแก้วนั่งกอดเข่าน้ำตาซึมอยู่คนเดียวเงียบๆที่บริเวณคอกควาย นายฮ้อยเคนเข้ามาหยุดมองสงสารคำแก้ว แต่พอคำแก้วหันมาเห็นก็รีบปาดน้ำตาแล้วจะลุกหนี นายฮ้อยเคนเลยเข้าไปรั้งไว้ “เจ้าสิไปไส”
“อ้ายบ่ต้องยุ่ง หม่องได๋ก็ได้ ให้มันพ้นๆหม่องนี่”
“คั่นเจ้าอยากไป อ้ายสิพากลับบ้านเอง”
“บ้าน ? หึ..สว่างแดนดินบ่แม่นบ้านข้อยอีกแล้ว”
“จะบ่แม่นบ้านเจ้าได้จังได๋ เจ้าโตหม่องนั่น พ่อ แม่ เอื้อยเจ้าก็อยู่หม่องนั่น สว่างแดนดิน คือบ้านของเจ้านั่นล่ะถูกแล้วคำแก้ว”
“แต่ทุกคนตายเบิ่ดแล้ว..เหลือแต่ข้อยผู้เดียว”
“แต่เจ้ายังมีอ้าย กลับสว่างแดนดินไปถ่าอ้ายกลับจากค้าควายเถอะคำแก้ว”
“ถ่าอ้าย..ในฐานะอีหยังล่ะ ? อย่าลืมว่าอ้ายเป็นแค่อ้ายเขย อ้ายต้องไปค้าควาย ไปมีซีวิตเสี่ยงอันตรายบ่ฮู้ว่าสิอยู่หรือสิรอด แล้วซักมื่ออ้ายอาจสิพ้อผูสาวถึกใจมาแทนที่เอื้อย ทางที่ดีให้ข้อยคึดซะว่าอ้ายเป็นผูอื่นสำหรับข้อยนั่นล่ะ..ง่ายที่สุดแล้ว” คำแก้วเน้นย้ำด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าอย่างเจ็บปวด แล้วตัดสินใจจะไป แต่คราวนี้นายฮ้อยเคนคว้าข้อมือไว้แล้วดึงคำแก้วมา บีบไหล่ทั้ง 2 ข้างแน่นจริงจัง
“อ้ายให้เจ้าคึดจังซั่นบ่ได้ !! ซีวิตเจ้าอ้ายต้องดูแลเถาะนั่น”
คำแก้วน้ำตารื้น “ปล่อยข้อยไปเถอะอ้าย..ฮือๆๆ ซีวิตข้อยมันบ่ดีพอกับนายฮ้อยดีๆอย่างอ้าย ดอก...ฮือๆๆ ข้อยมีพ่อเป็นโจรชั่ว..พ่อที่คึดสิข่มขืนข้อย..ฮือๆๆ..พอแล้ว..ฮือๆๆ..ข้อยพอ แล้ว..ข้อยบ่อยากฮู้อีกแล้วว่าชีวิตข้อยคือไผ” คำแก้วเสียใจอย่างหนักร้องไห้ปล่อยโฮเต็มที่ นายฮ้อยเคนสงสารมากเลยดึงมากอดเอาไว้แน่น
“ถูกแล้วคำแก้ว..เจ้าบ่ต้องอยากฮู้อีกแล้วว่าเจ้าคือไผ..แค่เจ้าเป็นคำแก้วคนเดิม เป็นคำแก้วที่อ้ายเห็นมาแต่น้อย แค่นั้นก็พอแล้ว..แล้วข้อยสิดูแลบ่ถิ่มเจ้าไปไสอีก”
นายฮ้อยเคนกอดคำแก้วแน่น แล้วปล่อยให้คำแก้วร้องไห้เสียใจไปอย่างเต็มที่
จันแดงนั่งเศร้าเสียใจอยู่ที่ใต้ถุนเรือน ค่อยๆเลื่อนผ้าคลุมหน้าออก แล้วยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าครึ่งซีกที่มีแต่ รอยแผลเป็นอัปลักษณ์จากโรคเรื้อน จันแดงน้ำตาซึมเสียใจ แล้วได้ยินเสียงแสงโสมกับพ่อคุยกันเข้ามา
“เจ้าบ่มีสิทธิ์มาถามเซ้าซี้อีก..ทุกอย่างพ่อเล่าไปเบิ่ดแล้ว คำแก้วเป็นพี่น้องกับพวกเจ้า”
“แต่ข้อยบ่ยอมรับคำแก้วเป็นเอื้อยข้อยดอกพ่อ ข้อยซังขี้หน้ามัน”
“คั่นเจ้าบ่ยอมรับคำแก้ว..เจ้าก็บ่ต้องอยู่หม่องนี่ สิไปไสก็ไปโลด” แสงโสมอึ้ง “พ่อ !!”