บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 3 หน้า 2
“นอกจากมึงจะหมาหมู่แล้วยังหมาลอบกัด ชวนหมาตัวอื่นมาลอบกัดกู แน่จริงก็มาตัวๆ กับกูดีกว่าอีคำม่วน”
“ลองมึงบ่มีพี่เขยเป็นนายฮ้อยสิอีคำแก้ว ป่านนี้มึงถูกกูเล่นงานให้เสียโฉมไปโดนแล้ว”
คำแก้วยิ่งโกรธ “กูบ่ต้องมีพี่เขยเป็นนายฮ้อย กูก็บ่กลัวไผทั้งนั้น ถ้ามาร้ายกับกู กูก็จะร้ายมัน กลับไปคือกัน”
คำแก้วเงื้อมือจะตบสั่งสอนคำม่วนอีกสักฉาดแต่ทว่า...ผั๊วะ !!! คำสร้อยคว้าไม้ที่พื้นขึ้นมาขนาดเหมาะมือ แล้วฟาดเข้ากลางหลัง จนคำแก้วล้มลงไปเจ็บหลังแอ่น
“หยุดเว้าได้แล้วอีคำแก้ว...นายฮ้อยเคนบ่อยู่จังซี้ มึงได้กลัวมื้อนี้หละ”
คำสร้อยจิกหน้าร้ายเอาเรื่อง คำม่วนลุกขึ้นมาได้แล้วย่างเข้าหาคำแก้วที่ลุกแทบไม่ขึ้นเพราะเจ็บหลัง
ถนนลูกรัง คำแพงเสร็จธุระจากวัดระหว่างทางกลับ เจอกระติ๊บข้าวเหนียวกับภาชนะที่เอามาทำบุญตักบาตรตก อยู่ที่พื้น จึงหยิบขึ้นมาอย่างสงสัยเพราะครั้งสุดท้ายสั่งให้คำแก้วเอาไปเก็บที่บ้าน
“คำแก้ว ?”
บ่อน้ำ คำแก้วถูกคำสร้อยจิกผมขึ้นมาแล้วตบหน้าฉาดใหญ่...ผั๊วะ !!! คำแก้วหน้าหัน เรี่ยวแรงตอบโต้ไม่มี เพราะเจ็บหลังที่โดนฟาดไปเมื่อครู่
“ว่าจังได๋ล่ะอีคำแก้ว เมื่อกี้ยังปากเก่งอวดดีบ่กลัวไผอยู่เลย”
“อี..อีหมาลอบกัด”
คำม่วนสะใจเข้าไปตบอีกฉาด แล้วกระชากล็อคตัวคำแก้วขึ้นมาให้คำสร้อยเข้ามาบีบปาก
“มึงนี่มันหาเรื่องเจ็บตัวอีหลี ขนาดมือตีนบ่มีแรง ปากก็ยังด่าบ่หยุด”
“ก็เพราะปากมันเป็นจังซี้ มันถึงต้องมีมื้อนี้ไงอีคำสร้อย ข้อยว่าก่อนเฮาจะส่งมันไป เฮาน่าเลาะฟันมันออกให้ หมดปาก มันจะบ่ได้กล้าปากดีอีก”
“พวกมึงจะส่งกูไปไส?..มึงคิดจะเฮ็ดหยัง”
“ส่งมึงให้ไปมีผัวหลายๆคนไง หึๆๆ”
“มึงจะได้บ่คืนกลับมาอีก แม้แต่พี่เขยมึงก็จะหามึงบ่เจอ..อีคำแก้ว ฮ่าๆๆๆ”
คำม่วนกับคำสร้อยหัวเราะสะใจยิ้มร้าย แล้วถีบท้องน้อยคำแก้วจนจุกตัวงอหมดเรี่ยวแรง
“โอ้ยยยย คักอีหลีวะ ถูกใจกูอีหลีมื้อนี้ ฮ่าๆๆๆๆ”
คำม่วนดี๊ด๊าออกหน้าออกตา แต่ขณะที่ทั้ง 2 ตัวแสบกำลังจะชวยกันลากคำแก้วออกไป เสียงคำแพงก็ดังขึ้น
“ปล่อยน้องสาวข้อยเดี๋ยวนี้”
คำม่วน คำสร้อยชะงักหันไปเห็นคำแพงถือหน้าไม้เล็งมาที่ทั้งคู่ด้วยท่าทางเอาจริง
“เอื้อยคำแพง”
“เจ้าได้ยินที่ข้อยสั่งแล้ว !! ปล่อยน้องสาวข้อยแล้วไสหัวไปให้พ้น..ไป !!!”
คำแพงไม่ใช่แค่ขู่ด้วยคำพูด แต่กดไกหน้าไม้แล้วยิงลูกดอกออกไปทันที...ฟิ้ววววว..ฉึก !! ลูกดอกหน้าไม้พุ่งไปปัก ที่ต้นไม้ไม่ไกลจากหน้าคำสร้อยชนิดเฉียดหน้าให้เสียววูบ...เหวอทั้งคู่ คำแพงเอาลูกดอกอีกอัน มาเสียบที่หน้าไม้ แล้วยกขึ้นเล็งไปที่ทั้งคู่อีกครั้ง “คราวนี้ข้อยเล็งไปทางพวกเจ้าแน่”