รีเซต

บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 3 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 3 หน้า 3
Entertainment Report_1
20 กันยายน 2560 ( 18:41 )
2.9M
นายฮ้อยทมิฬ ตอน 3
19 หน้า

คำสร้อยกับคำม่วนหน้าเสีย รีบปล่อยคำแก้วแล้วพากันหนีออกไป  คำแก้วทรุดลงไปกองกับพื้น อย่างหมดเรี่ยวแรง คำแพงทิ้งหน้าไม้แล้วรีบเข้าไปช่วยประครองน้องสาวเอาไว้ทันที “คำแก้ว !!”

บ้านคำสร้อย คำสร้อยกับคำม่วนต้องถอยกลับมาตั้งหลักและเริ่มโต้เถียงกันเอง

“ไสเจ้าว่าเป็นโอกาสดี บ่มีไผช่วยอีคำแก้ว แล้วอีคำแพงโผล่มาได้จังได๋”

“ข้อยจะฮู้ได้จังได๋ ก็คือกันกับเจ้านั่นหละ บ่เคยคิดดอกว่าอีคำแพงมันจะมีพิษสง”

“หมดกัน!!! ทีนี้มันก็รู้แล้วว่าเฮาคิดจะเล่นงานอีคำแก้ว คิดจะจับมันไปส่งให้พวกนักเลง มันเฮ็ดเมีย ถ้ารู้ไปถึง นายฮ้อยมื้อได๋ เฮาอยู่หมู่บ้านนี้บ่ได้แน่นอน”

คำม่วนตกใจ “งั้นเรื่องนี้ข้อยบ่เกี่ยวเด้อ เป็นความคิดเจ้าผู้เดียว”

“อีคำม่วน!!! เจ้าจะหักหลังข้อยเหรอ ?”

“ข้อยบ่ฮู้เรื่องหยังทั้งนั้น ข้อยบ่เกี่ยวด้วย”

คำม่วนกลัวเรื่องบานปลายเป็นเรื่องใหญ่ไปถึงนายฮ้อยเคน เลยรีบชิ่งวิ่งลงจากเรือน คำสร้อยโวยวายด่าตามหลัง

“อีคำม่วน..อีห่ากินหัว กินทั้งตับกินทั้งดาก อย่ามาให้กูเห็นหน้ามึงอีก !!!”

คำสร้อยเจ็บใจหงุดหงิด ระหว่างนั้นจันดีเดินขึ้นเรือนมาด้วยท่าทางใจเย็น จันดีเข้ามายิ้มเยาะ “หยุดๆๆ ช่างหัวอีคำม่วนมันเถอะ เจ้าบ่ต้องกลัวไป โอกาสที่นายฮ้อยเคนมันจะฮู้เรื่องที่เจ้าเฮ็ด บ่มีง่ายๆดอก”

คำสร้อยหันมามองจันดีอย่างแปลกใจ

บ้านคำสร้อย คำสร้อยเอาน้ำใส่ขันมาให้จันดี แล้วถามด้วยความสงสัย “ที่อ้ายเว้ามาเมื่อกี้ หมายความว่าจังได๋”

“เจ้าฮู้แล้วก็เหยียบไว้ อย่าไปเว้าให้ใครรู้ หลายมื้อมานี่ ที่ข้อยต้องหายหน้าไปจากหมู่บ้าน ก็เพราะข้อยบ่อยาก ให้ผู้ใด๋สงสัยยามที่เกิดเรื่องใหญ่ที่นี่”

“เรื่องใหญ่..มีหยัง?”

“คนอย่างบักนายฮ้อยเคน บ่ได้มีคนฮักชอบพอมันไปหมดดอก มันไปฆ่าไผตายไว้ มันก็ต้องถูกลูกหลานเขาตามมา ล้างแค้น เสร็จจากมันแล้วก็ถึงคราวครอบครัวมันก็เท่านั้น เอง หึๆๆๆ”

จันดีหัวเราะยิ้มเยาะสะใจ คำสร้อยยังไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่นัก แต่อ่านจากท่าทางของจันดีแล้ว คิดว่าต้องเกิด เรื่องใหญ่กับทั้งนายฮ้อยเคนและพวกคำแก้ว-คำแพงแน่นอน

ป่าละเมาะ กองเกวียนของนายฮ้อยยังพักแรมอยู่ที่เดิม อาจารย์เม้าช่วยดูแผลให้คำแสนหลังจากที่ได้สมุนไพร มาโป๊ะรักษาอาการเบื้องต้น โดยมีนายฮ้อยเคนยืนดูอยู่ใกล้ๆ

“ยาสมุนไพรของนายฮ้อยได้ผลดีขนาด แค่ข้ามคืนแผลเจ้าก็ดีขึ้นหลาย”

คำแสนลองขยับแขนขึ้นลงไม่รู้สึกเจ็บ

“บ่ฮู้สึกเจ็บแล้วอีหลี ขอบคุณนายฮ้อยหลายเด้อ ข้อยเป็นหนี้บุญคุณชีวิตเจ้า”

“บ่ต้องคิดเป็นหนี้สินกันดอก หลายปีนี้มันแล้งขนาด ชาวบ้านอดอยากปากแห้ง หลาย คนก็ต้องไปเป็นโจร ได้มากได้น้อยก็ต้องปล้นเพื่อประทังชีวิต”


19 หน้า