พวกลูกน้องที่ขี้ขลาดกลัวตายพากันวิ่งหนี ตอกย้ำภาพที่เสือคำลือเห็นว่าคนที่กำลังสู้อยู่บนหลังม้าใช้ดาบฟาด ฟัน โรมรันพันตูก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นนายฮ้อยเคนจริงๆ เสือคำลือ ผงะตกใจ “นาย..นายฮ้อยเคน ??”

โทนหัวเราะชอบใจ “บัดนี้เจ้าจะเชื่อได้รึยังเสือคำลือ..นายฮ้อยเคนฆ่าบ่อตาย เพราะนายฮ้อย เคนอยู่ยงคงกระพันเป็นนายฮ้อยทมิฬ มื้อนี้คนที่จะต้องตายคือเจ้า !!”

เสือคำลืออึ้งไปยิ่งเห็นนายฮ้อยเคนใช้ดาบฟันจนลูกน้องตัวเองได้รับบาดเจ็บวิ่งหนีเอาตัวรอดกระเจิง นายฮ้อยเคนลงจากหลังม้ามือหนึ่งกำดาบอีกมือถือปืน ผ้าขาวม้าที่พันคออยู่ปลิวไสว ใบหน้าที่ดุดัน พวกลูกน้องโจรวิ่งหนีแตกกันไปคนละทิศละทางเหลือเสือคำลือที่คุมตัวผู้ช่วยโทนเอาไว้คนเดียว

“บ่อมีผู้ใดช่วยเจ้าแล้วเสือคำลือ..ข้อยมีทางเลือกให้เจ้า 2 ทาง สู้กับข้อยจนตาย หรือยอมให้นายฮ้อยลากคอเจ้าเข้าตะราง” เสือคำลือเจ็บใจใช้ด้ามปืนทุบแผลโทน “เจ้านั่นแหละที่ต้องตายต่อหน้าข้อย...บักฮ้อยเคน !”

เสือคำลือชี้ปืนไปที่หน้าผู้ช่วยโทนและกำลังจะยิง แต่นายฮ้อยเคนหันมาเห็นแล้วยิงใส่ก่อน..เปรี้ยง! กระสุนโดนมือเสือคำลือจนเลือดโชกและร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและกลัวถูกนายฮ้อยเคนฆ่าเลยรีบวิ่งหนีไป ผู้ช่วยโทนจะตามไป แต่นายฮ้อยเคนร้องห้ามเสียงดัง “ บ่อต้องตามมันไป เจ้าไปให้ทิดจันทาเฮ็ดแผลให้ ส่วนไอ้เสือคำลือ..ข้อยจะตามไปจัดการ มันเอง” นายฮ้อยเคนมองตามสีหน้าจริงจังดุดัน

บ้านชาวบ้านแห่งหนึ่ง ชาวบ้านชายคนหนึ่งวิ่งหนีอย่างหน้าตาตื่นตกใจร้องขอความช่วยเหลือลั่น

“ซวยข้อยแน้..ซวยข้อยแน้” ชาวบ้านวิ่งไปไม่ได้เท่าไหร่ก็ต้องชะงักอึ้ง เมื่อเจอเสือคำแสนโผล่มาดักกระซวกแทง..ฉึก !! เสือคำแสนยิ้มร้าย ด้วยใบหน้าที่แม้หน้าตาจะดูหล่อคมคายแต่ก็โหดเหี้ยมเกินหน้าตา

“ บ่อมีไผหนีเสือคำแสนพ้น..จำไว้ !!”

เสือคำแสนกระแทกดาบไปอีกแรงๆจนชาวบ้านเลือดทะลักปาก จากนั้นจึงถีบร่างของชาวบ้านออกจากดาบลง ไปตายคาที่ ระหว่างนั้นกะปอมกับกาเหว่ารีบตามเข้ามา สองมือพวกมันมีห่อผ้าข้าวของที่ปล้นมาจากชาวบ้าน

“ เบิ่ง..เบิ่งซะไอ้กะปอม..ข้อยว่าแล้ว บ่อมีไผหนีคมดาบของเสือคำแสนพ้น”

“ เพราะเจ้านั่นแหละไอ้กาเหว่า ปล่อยให้มันหนีมาได้ ลูกพี่เลยต้องเมื่อยออกแรง”

เสือคำแสนห้าม “หยุดๆๆ มื้อนี้ปล้นแค่พอหอมปากหอมคอ ของที่ปล้นมาได้ข้อยให้พวกเจ้าเก็บไว้โลด เพราะเดี๋ยวข้อยต้องรีบไปสมทบกับพ่อข้อย”

“งั้นข้อยขอตามไปด้วย ได้ยินว่าเสือคำลือปล้นควายจากนายฮ้อยมาได้หลาย ข้อยอยาก ไปเมาฉลองด้วย”

“ถ้าเรื่องเหล้ายาปลาปิ้ง อย่าลืมข้อยด้วยเด้อ” เสือคำแสน ยิ้มร้ายส่ายหน้า “ถ้าจั่งซั่นก็ตามมาโลด”

เสือคำแสนเดินข้ามศพชาวบ้านที่เพิ่งฆ่าตายไปอย่างโหดเหี้ยม ลูกน้องสองคนรีบตามไปอย่างเปรี้ยวปาก

ผาหิน เสือคำลือกุมมือที่เลือดโชกตามทางจนมาสุด ที่หน้าผาสูงชัน และไม่มีที่ให้หนีไปไหนอีก อากาศยัง วิปริต ฝนเริ่มตกลงมา ฟ้าคะนองสลับฟ้าผ่าประปราย นายฮ้อยเคนขู่ “เจ้าบ่อมีทางหนีไปไสได้อีกแล้ว..เสือคำลือ”

“นายฮ้อยเคน !!” เสือคำลือเจ็บใจ เหลือมีดพกอีกเล่มที่เหน็บเอวอยู่จึงใช้อีกมือชักออกมาพร้อมสู้

“อย่าคิดว่ากูกลัวมึง มึงบ่แม่นนายฮ้อยทมิฬ อยู่ยงคงกระพันอย่างที่พวกมึงเอิ้นกันดอก”

“ แต่พวกลูกน้องมึงก็กลัวกูจนหนีไปหมดแล้ว”

Tags