บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 7 หน้า 2
“มึงหลบไปดีกว่าบักสุบิน...ควายมึงโตนั่นมันติดโรคระบาดแล้ว ถ้าปล่อยไว้มันสิลามไป ให้ควายโตอื่นๆ ในหมู่บ้านตายเบิ่ด”
“ควายกูบ่ได้ติดโรคโว้ย !!”
บุญเพ็งถาม “ถ้าควายมึงบ่ติดโรค แล้วเป็นหยังนายฮ้อยบ้านอื่นจังบ่ฮับควายพวกมึงไปค้า”
จันทาเถียง “พวกกูบ่ขายเอง ราคามันบ่เป็นตาเอา พวกมึงบ่ต้องทำเป็นอวดฉลาด..ไสหัวไป !!”
ทิดแสงว่า “เลิกขี้ตั๊วะเถอะบักจันทา กูไปจอบเบิงควายทั้งเบิ่ดของพวกมึงมาแล้ว สมน้ำหน้ามึงที่บ่ เชื่อนายฮ้อย สุดท้ายควายพวกมึงก็ตายย่อนโรคระบาดเกือบเบิ่ดคอก”
สุบินกับจันทาชะงักพูดไม่ออก สีโหประทับปืนเล็งไปที่ควายกลางทุ่ง
“กูต้องฆ่าควายมึงเดี๋ยวนี้...ตัดไฟแต่ต้นลมบ่ให้โรคมันระบาดไปทั่วหมู่บ้าน”
แต่หัวเด็ดตีนขาดสุบินก็ไม่ยอม จึงชักปืนชี้หน้าสีโห นิ้วแตะโกร่งไกพร้อมยิงเช่นกัน
“ควายกูตาย มึงก็ตาย!! ยิงโลดบักสีโห” สีโหชะงักหน้าเครียด บุญเพ็งกับทิดแสงตั้งท่าจะช่วย แต่ก็เจอจันทา ตั้งการ์ดเชิงมวยพร้อมใส่เหมือนกัน สถานการณ์เขม็งเกลียวก่อนที่ใครจะเริ่มลั่นไก นิ้วของสีโหและนิ้วของสุบิน แตะอยู่ที่ไกปืน จังหวะนั้นทิดแสงขยับตัวนิดเดียว สุบินเลยตัดสินใจลั่นไก...แต่ทว่า..แชะ!! สุบินชะงัก เพราะปืน ไม่ลั่น สีโหอึ้ง “บักขวงสุบิน !! มึงสิยิงกูอีหลี..มึงตาย !!”
สีโหเจ็บใจนิ้วลั่นไกปืนใส่เช่นกันแต่ทว่า....แชะ !!! ปืนในมือสีโหอยู่ๆ ก็ยิงไม่ออกเหมือนกัน สองคนแปลกใจ ลองลั่นไกอีกที แต่ปืนก็ยิงไม่ออกด้วยกันทั้งคู่ พลันนั้นลมกรรโชกเข้ามาอย่างแรง ทำให้ทุกคนหัน ขวับไป แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นนายฮ้อยเคนยืนมองเขม็ง ด้วยสีหน้าขึงขังดุดัน โดยมีอาจารย์เม้าอยู่ข้างๆ
“นายฮ้อย !!??”
อาจารย์เม้ายืนคั่นกลางระหว่าง 2 พวก ดูนายฮ้อยเคนเข้าไปตรวจดูควายที่อยู่กลางทุ่ง ทิดแสงสงสัย “จารย์เม้า..ที่ปืนยิงบ่ออกพร้อมๆกันจังซั่น เป็นเพราะอาคมของนายฮ้อยแม่นบ่”
“ข้อยบ่ฮู้...ข้อยเห็นซุมเจ้าสิฆ่ากันตายเลยไปตามนายฮ้อยมาห้ามกะเถาะนั่น”
“แม่นอีหลี...ต้องอาคมนายฮ้อยแมนคักๆ บ่จังซั่นบักสีโหบักสุบินได้ฆ่ากันตายโลด”
ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนเดินกลับมา สีหน้าดูเครียดๆจริงจัง สุบินรีบเข้าไปถามทันที
“ควายข้อยโตนั่น บ่ได้ติดโรคระบาดแม่นบ่นายฮ้อย บักสีโหมันมั่ว...หาเรื่องข้อย !!”