บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 7 หน้า 4

บริเวณกองฟาง คำแก้วนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอื้นเสียใจ คำพูดของบักมืดตอกย้ำ

“แม่นแล้วอีคำแก้ว!! เป็นความผิดเจ้านั่นแหละ ถ้าเจ้าบ่มาชวนน้องสาวข้อยไป มันก็ บ่ต้องมาตายจังซี้”

นายฮ้อยเคนหลุดปากต่อว่าคำแก้ว

“เซาสันดานดื้อบ่ฟังไผของเจ้าได้แล้วคำแก้ว กะย่อนว่าเจ้าเป็นจังซี้ อวดเก่งทั้งๆที่เจ้ายัง เอาโตบ่รอด ถ้าฟังคำอ้ายแต่แรก อีน้อยก็บ่ต้องตายย่อนเจ้า”

คำแก้วยิ่งเสียใจกอดเข่าน้ำตาไหล “น้อย..ข้อยขอโทษ..ฮือๆๆ ข้อยผิดเอง..ฮือๆๆๆ ข้อยขอโทษ”

ระหว่างนั้นบัวเขียวที่ตามหาคำแก้วอยู่เข้ามาเจอพอดี พอเห็นสภาพก็อดสงสารไม่ได้

“คำแก้ว...เอื้อยเป็นห่วงไปหาเจ้าที่เฮือนแต่บ่พ้อ คึดแล้วว่าเจ้าสิต้องมาหลบอยู่แถวนี่”

“เอื้อย...เทิ้งอ้ายมืดอ้ายเคนเว้าถึกแล้ว ข้อยเป็นต้นเหตุให้น้อยถึกฆ่าตาย คั่นเป็นข้อย ตายแทนน้อยก็คงดีกว่า”

“คนเฮาทำบุญมาบ่ซ่ำกัน น้อยเบิดเวรเบิดกรรมไปแล้ว แต่กะทิ่มคุณงามความดีเอาไว้ เพื่อให้เจ้าได้ซอยเหลือ ผู้อื่นต่อ เจ้าต้องคิดจังซี้วิญญาณของน้อยสิได้ไปซำบาย”

“เอื้อย…เอื้อยปลอบใจข้อยจังซี้ เฮ็ดให้ข้อยคึดฮอดเอื้อยคำแพงหลาย...ฮือๆๆๆ ถ้าเอื้อย คำแพงยังอยู่...ก็คงเว้าคือเอื้อย...ฮือๆๆ” บัวเขียวสงสารคำแก้วดึงมากอดแน่น

“เจ้าเป็นคนดีหลาย ไผอยู่ใกล้ก็ต้องฮักเอ็นดูเจ้า ต่อจากนี้ไป...ข้อยสิเป็นเอื้อยของเจ้าให้ก็ได้”

“เอื้อย….”

บัวเขียวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ช่วยปลอบประโลมความเศร้าของคำแก้วให้หายไปได้เยอะ คำแก้วสวมกอดบัวเขียว “ขอบใจเอื้อยหลาย...ข้อยสิได้บ่ต้องฮู้สึกโดดเดียวบ่เหลือไผอีกแล้ว”

บัวเขียวลูบหลังคำแก้วอย่างอ่อนโยน คำแก้วปาดน้ำตาแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ทั้งคู่ให้กำลังใจกันอยู่ได้ครู่ เสียงเอะอะโวยวายของเฒ่าอ่ำที่นำพวกชาวบ้านอยู่ก็ดังแว่วเข้ามา

“จับมันกลับมาให้ได้...อย่าให้อีคำม่วนหนีไปได้เด็ดขาด...เอ้า...ไปตามจับมันโลด”

คำแก้วกับบัวเขียวชะงักอึ้งมองหน้ากันอย่างตกใจ

บริเวณลานหน้าโบสถ์ คำม่วนในสภาพผมเผ้ากระเซิง เนื้อตัวขมุกขมอมเห็นก็รู้ว่าอยู่ในสภาพเป็นบ้า กวัดแกว่ง ท่อนไม้ในมือเป็นอาวุธไล่กลุ่มชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่พยายามไล่จับ

“ไปให้พ้น...อย่าเข้ามา...กูสิฆ่าให้ตายเบิ่ด”

อาการคลั่งฟาดมั่วไปทั่ว ทำให้ชาวบ้านคนหนึ่ง ถูกคำม่วนฟาดเข้ากลางหลัง พวกชาวบ้านที่เหลือเลยเฮโลกัน