บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 7 หน้า 3

“ข้อยบ่ได้มั่ว...ควายมันติดโรคอีหลี ทั้งๆที่นายฮ้อยเตือนซุมสูแล้ว แต่มึงก็บ่ฟัง สุดท้าย ควายพวกมึงก็แทบบ่เหลือ จังซี้กูควรสมน้ำหน้าสันดานอวดดีของมึงมากกว่า”

“บักสีโห...ปากมึงวอนแล้ว !!” สุบินจะเอาเรื่อง นายฮ้อยเคนต้องเข้าไปห้ามทั้งคู่เสียงดังใส่อย่างดุดัน

“เซา !!!!” ทั้งคู่หยุดชะงัก “ควายเจ้าติดโรคระบาดอีหลีบักสุบิน เก็บมันไว้บ่ได้อีกแล้ว”

สุบินชะงักอึ้ง “นายฮ้อย !!!”

นายฮ้อยเคนจูงควายเดินออกมาที่กลางทุ่ง ทุกคนเดินตามหลังด้วยสีหน้าสลดโดยเฉพาะสุบินกับจันทา

นายฮ้อยเคนยื่นปืนให้สุบิน “ควายเจ้า..เจ้าควรลงมือเอง”

“นายฮ้อย…ข้อย…ข้อยเฮ็ดบ่ได้”

สีโหอาสา “ให้พวกข้อยเฮ็ดให้ก็ได้นายฮ้อย”

“เจ้าบ่ต้องยุ่งบักสีโห เฮาคนบ้านเดียวกัน ยามทุกข์ยากก็ต้องซอยเหลือกัน บ่แม่นมาสมน้ำหน้ากัน” นายฮ้อยเคนหันมาที่สุบิน “เจ้าจำเป็นต้องฆ่าควายโตนี้เพื่อรักษาควายที่เหลือเอาไว้ บ่จังซั่นเจ้านั่นล่ะจะบ่เหลือควายจักโต” สุบินนิ่งไปน้ำตาซึมเสียใจ จันทาอดสงสารพรรคพวกไม่ได้เข้ามาตบบ่า

“ข้อยเชื่อนายฮ้อยแล้ว เฮ็ดตามที่นายฮ้อยเว้าเถอะสุบิน”

สุบินมองปืนที่นายฮ้อยเคนยื่นให้ แล้วมองไปที่ควายตัวเองอย่างเจ็บปวดเสียใจ น้ำตาไหลออกมาแล้วทรุดคุกเข่า สุบินพนมมือไหว้ขอร้องนายฮ้อย “ข้อยขอกราบตีนนายฮ้อย ข้อยยอมฆ่าควายของข้อยได้ แต่ว่านายฮ้อยซอยรับปากพวกข้อยได้บ่ ว่านายฮ้อยสิกลับมาค้าควายซอยให้พวกข้อย บ่ต้องอดอยากตายกันเบิ่ดหมู่บ้าน” นายฮ้อยเคนนิ่งไป มองสายตาทุกคนที่มองมา ทุกสายตาล้วนมีความหมายเดียวกับที่สุบินขอร้อง

“เรื่องคนค่อยว่ากัน ให้ควายเจ้ามันไปสบายถ่อนเถอะ อย่าให้มันทรมานเลยทิดสุบิน”

นายฮ้อยเคนจับมือสุบินมารับปืนไปแล้วถอยออกมา สุบินมองปืนในมือแล้วเดินไปที่ควาย ใบหน้าของสุบิน กับใบหน้าของควายที่มองสุบินตาปริบๆ  สุบินค่อยๆยกปืนขึ้นเล็งไปที่ควายอย่างเจ็บปวด ท่ามกลางสายตาทุกคน มองอย่างเวทนาสงสารทั้งคนและควาย

“ควายยังมีทางเลือกบ่ให้ต้องทรมาน...แต่คนสิบ่มีทางเลือก...ข้อยขอโทษเด้อบักเสี่ยว”

ควายดวงตาซื่อๆมองสุบิน น้ำตาควายไหลเป็นทางราวกับว่ารู้ชะตาชีวิตตัวเอง มันร้องครางออกมาเบาๆ ก่อนที่เสียงปืนดังก้องไปทั่วทุ่งนา....ปัง !!!!!