บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 7

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

บ้านนายฮ้อยเคน นายฮ้อยเคนยิ่งเดินเลี่ยงไม่ตอบ ยิ่งทำให้คำแก้วเดินตามจี้ถามเอาความให้ได้

“อ้าย!! เซาย่างหนีข้อย อ้ายขี้ตั๊วะผูซวยได้ แต่ขี้ตั๊วะข้อยบ่ได้ บักจันดีมันบ่มีพรรคพวกเก่งกาจเกินฝีมืออ้าย ไปได้ดอก.. อ้ายไปโดนไผเล่นงานมากันแน่”

“บ่แม่นเรื่องของเจ้า ไปนอนพักให้หายดีซะ...ไป !!”

“ข้อยหายดีแล้ว อ้ายนั่นล่ะ...ที่บ่อยากเว้าให้ไผฟัง กะย่อนว่าอับอายลูกน้องแม่นบ่” นายฮ้อยเคนชะงักหยุด

“แต่อ้ายบ่ต้องย่านอายข้อย เล่าให้ข้อยฟัง ข้อยสิได้หาทางซอยกันลากคอบักจันดีกลับ มาแก้แค้นให้น้อย”

นายฮ้อยเคนยังยืนนิ่ง มือกำแน่น สีหน้าไม่พอใจ คำแก้วขยับเข้าไปแตะแขนเบาๆ

“ว่าจังได๋...ไผมันเล่นงานอ้าย”

นายฮ้อยเคนหันขวับกลับมา บีบข้อมือคำแก้วอย่างแรง จ้องหน้าเขม็งเพราะต้องการเตือนจริงๆจังๆ

“เซาสันดานดื้อบ่ฟังไผของเจ้าได้แล้วคำแก้ว กะย่อนเจ้าเป็นจังซี้ อวดเก่งทั้งๆที่ยังเอาโต บ่รอด ถ้าฟังคำอ้ายแต่แรก อีน้อยก็บ่ต้องตายย่อนเจ้า !!!” คำแก้วผงะอึ้ง “อ้าย !!!”

คำแก้วเจ็บปวดขึ้นมาทันที เมื่อนายฮ้อยเคนจี้ใจดำด้วยเรื่องการตายของน้อย คำแก้วแกะมือนายฮ้อยเคนแล้วผลัก เต็มแรง “อ้ายโทษว่าข้อยเป็นต้นเหตุคือกั นกับที่อ้ายมืดว่าข้อย”

“คำแก้ว...” คำแก้วน้ำตาคลอเสียใจ “ขอบใจอ้ายที่ซอยย้ำให้ข้อยฮู้โต แม่นแล้ว...น้อยตายย่อนข้อย”

คำแก้วน้ำตาไหลเจ็บปวดแล้ววิ่งออกไปทันที  “คำแก้ว !!!”

นายฮ้อยเคนเป็นห่วงจะตามไป แต่ชะงักเพราะรู้สึกเจ็บจุกจากอาการที่ถูกนายฮ้อยผีเล่นงาน ระหว่างนั้น “นายฮ้อย...นายฮ้อย..แย่แล้ว”

“มีหยังล่ะจารย์เม้า” สีหน้าของอาจารย์เม้าดูไม่ค่อยดี จนทำให้นายฮ้อยเคนสงสัย

สถานการณ์ตึงเครียด เพราะเป็นการเผชิญหน้าของพวกสีโหกับพวกสุบิน  สีโหกำปืนเล็งไปที่ควายตัวหนึ่ง มีทิดแสงกับบุญเพ็งตั้งท่าคุมเชิงมือเปล่า ขณะที่สุบินกับจันทาเข้ามาขวางเต็มที่

สุบินไม่ยอม “เอาซั่นแหมะ!! ถ้าพวกมึงฆ่าควายกู กูสิเอาซีวิตมึงแลกคือกัน !!”