บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 15 หน้า 2
“กรี๊ดดดดด” เสียงกรีดร้องของผีปอบที่โดนหวายของพ่อธรรมดังอย่างโหยหวน ทำให้พวกมันพากันถอยหลบ
“บักหำน้อย..ข้อยมาซอยเจ้าแล้ว”
พ่อธรรมเข้าไปคว้าตัวเด็กน้อยเข้ามา แล้วใช้ไม้หวายชี้หน้าขู่ไม่ให้พวกผีปอบเข้าใกล้ แต่ระหว่างนั้นบัวตองโผล่ เข้ามาพร้อมลมกรรโชกอย่างแรง สื่อถึงความกราดเกรี้ยวอย่างมากเมื่อได้เจอหน้าพ่อธรรม
“ในที่สุด...บักขี้ขลาดตาขาวอย่างมึงก็กล้าโผล่หัวออกมาจนได้”
“อี...อีบัวตอง !!!”
พ่อธรรมชะงักมองบัวตองด้วยสีหน้าตกใจ แววตาที่ดุดันเคียดแค้นของบัวตองทำให้พ่อธรรมใจไม่ดี..กลัว
“มึงหลบไปอีบัวตอง !!”
“หึๆๆ น้ำหน้าอย่างมึงสิเฮ็ดหยังกูได้” บัวตองพุ่งเข้าเล่นงาน แต่พ่อธรรมเงื้อหวายในมือฟาด...เพี๊ยะ !!! บัวตองสะดุ้งกรีดร้องถอยออกมาอย่างเจ็บปวด
“ถึงอาคมกูสิกำจัดมึงบ่ได้ แต่ก็บ่ได้หมายความว่า มึงสิเฮ็ดหยังกูได้”
“มึง !!!”
“กูป๋า(ปล่อย)ให้มึงฆ่าชาวบ้านมาโดนแล้วอีกบ่เหิงดอก..นายฮ้อยทมิฬสิกำจัดมึงบ่ให้ได้ ผุดได้เกิดแน่ แล้วมึงกับกูสิได้เบิ่ดเวรเบิ่ดกรรมกันจักเถือ..อีบัวตอง” พ่อธรรมเอาหวายอาคม ชี้หน้าบัวตองแล้วพาเด็กชายหำน้อยออกไป บัวตองมองเขม็งตามอย่างกราดเกรี้ยว
“เวรกรรมของมึงกับกู บ่ชาตินี้ชาติหน้าก็ชดใช้กันบ่เบิดดอก...มึงกับกูได้พ้อกันอีกแน่ !!”
ที่กองเกวียน บักจ่อยถูกสุบินกับเฒ่าอ่ำและบุญเพ็งกับทิดแสงพาตัวเข้ามา แล้วผลักลงกับพื้น
“โอ๊ย !! พวกเจ้าลากข้อยออกมาเฮ็ดหยังบาดหนิ...ข้อยเจ็บเด้อ!!!”
สุบินซัก “พวกกูได้ยินเรื่องที่นายฮ้อยซอยมึงมาจากพวกผีปอบกันเบิ่ดแล้ว แต่อยากได้ยินจาก ปากมึงว่ามันแม่นอีหลีบ่”
“เอ้า..ข้อยสิขี้ตั๊วะไปเฮ็ดหยังล่ะ อีผีปอบมันจับข้อยไปขังไว้ คั่นนายฮ้อยบ่ไปพ้อข้อยล่ะก็ ข้อยถึกผีปอบจกไส้กินตับตายหยังเขียดไปแล้ว”
เฒ่าอ่ำเปรย “แสดงว่าที่ผ่านมามึงก็อยู่กินกับพวกผีปอบมาตลอด”
“แม่นแล้ว” สุบินกับเฒ่าอ่ำชะงักหันมามองหน้ากันเคร่งเครียด บุญเพ็งกับทิดแสงก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกันเลยซุบซิบปรึกษา “บักจ่อยมันอยู่กินกับผีปอบมาหลายมื้อ แล้วจังซี้สิไว้ใจมันได้จังได๋วะ”
บุญเพ็งรับ “ข้อยเห็นนำ..อยู่นำกันเทิ้งวันเทิ้งคืน มันต้องได้อีผีปอบเป็นเมียไปแล้วแนนอน”