บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 15 หน้า 4

“แม่นจ้ะ..ข้อยสาบานได้ อีผีปอบมันพยายามยั่วให้ข้อยเอามันเป็นเมียอยู่ทุกคืน แต่ว่า... ข้อย...ข้อย” จ่อยก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดออกมาพราะเขินๆอายๆ

ถึกซัก “เอ้า..ว่าจังได๋ล่ะบักจ่อย เว้าเสียงดังฟังชัดๆให้ได้ยินทั่วๆ ล่ะแหมะ”

“ข้อย..ข้อยเฮ็ดผู้สาวบ่เป็น ข้อยบ่เคยเฮ็ดมาก่อน ย่านว่าเฮ็ดผิดๆถึกๆ แล้วผูสาวสิบ่มักข้อยก็เลย...บ่..บ่กล้าเฮ็ด” ทันทีที่จ่อยเล่าจบทุกคนที่ฟังอยู่ก็พากันหัวเราะเสียงดังออกมา จ่อยได้แต่ก้มหน้าก้มตาอับอาย

นายฮ้อยเคนพาจ่อยมาที่บริเวณเกวียนของตน มีถึกกับสีโหตามมมาด้วย

“บ่ต้องอายไปดอกบักจ่อย ถือเป็นโชคดีของเจ้าแล้วที่บ่ไปหลงเสน่ห์พวกผีปอบ”

“บ่ให้อายได้จังได๋ล่ะนายฮ้อย พวกมันหัวเราะเยาะข้อย ล้อเลียนข้อยจังซั่น”

ถึกหัวเราะ “บ่ต้องห่วงไปบักจ่อย ถึงโคราชแวะพักตัวเมืองเมื่อได๋ พวกตาเฒ่าสิแนะนำสาวๆ ในซ่องให้เจ้าเอง เจ้าสิได้ฮู้ซะทีว่าวิธีเฮ็ดผูสาวเป็นเมียที่ถูกมันต้องเฮ็ดจังได๋”

“อีหลีเบาะ ต้องพาข้อยไปนำเด้อ สิได้เลิกดูถูกข้อยกันอีก”

สีโหปราม “เดี๋ยวบักจ่อย..นายฮ้อยยังบ่ได้อนุญาตให้เจ้าเดินทางไปกับทัพควายนำ เจ้าแอบตามทัพควายมาจังได๋มันก็ผิดกฏของนายฮ้อย”

“แต่ข้อยสิกลับไปตอนนี้ได้จังได๋ล่ะ หม่องนี่มันไกลจากสว่างแดนดินหลาย อีกอย่างข้อย ก็เขียนจดหมายบอกยายเฒ่าไปแล้วว่าข้อยเอาควายมาค้ากับนายฮ้อย” นายฮ้อยเคนนิ่งมองครุ่นคิดว่าจะเอายังไงดี

จ่อยคุกเข่ายกมือไหว้ขอร้อง “นายฮ้อย..ข้อยขอฮ้องสิให้กราบตีนก็ได้ เฮื่องพวกบักจันดีปล้นฆ่าควายแล้วโยนความผิดให้ คั่นบ่ได้ข้อยเอาความจริงมาบอก นายฮ้อยก็ต้องถูกเข้าใจผิด..ขอฮ้องเด้อนายฮ้อย..ให้ข้อยเดินทางไปเมืองล่างนำ”

“ก็ได้..ข้อยสิอนุญาต แต่เจ้าต้องเล่าเฮื่องผีปอบโตนั่นให้ข้อยฮู้ให้เบิ่ด ข้อยสงสัยว่าเกิดหยังขึ้น มันถึงได้เป็นผีปอบที่อาฆาตแค้นได้ปานนั่น”

“ข้อยฮู้นายฮ้อย..ข้อยสิเล่าให้ฟังเบิ่ดทุกอย่าง”

กระท่อมพ่อธรรม พ่อธรรมมองนายฮ้อยเคนด้วยสีหน้าที่พยายามเก็บอาการ “คนของนายฮ้อยเล่าให้ฟังจังซั่น”

“แม่นแล้ว..ตั้งแต่ข้อยได้พ้อผีปอบโตนั่นก็สงสัยมาตลอดว่า ต้องมีอีหยังแน่ มันถึงได้มีอาคมร้ายกาจ แล้วยังอาฆาตแค้นผูบ่าวผิดผีปอบทั่วไปอีก” พ่อธรรมนิ่งไป เอาแต่คิดวนเวียนอยู่กับตัวเอง จนนายฮ้อยเคนผิดสังเกต

“พ่อธรรม..พ่อธรรม” พ่อธรรมชะงัก “นายฮ้อย”

“พ่อธรรมเคยฮู้เฮื่องนี่มาก่อนบ่”