บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 15 หน้า 5

“บ่..บ่เคยฮู้มาก่อนเลย ตอนที่ข้อยมาเป็นหมอธรรมหม่องนี่ ผีปอบมันก็ออกอาละวาดหนักแล้ว อาคมข้อยจัดการมันบ่ได้ ก็เลยต้องไปตามให้อาจารย์ข้อยมาซอยกักขังมันไว้”

คำแก้วผีเปรย “ปอบโตนี่อาฆาตแค้นผูบ่าวที่เฮ็ดให้มันต้องผิดคะลำจนกลายเป็นผีปอบ คั่นสิให้มันหยุดสร้างเวรกรรม ก็ต้องหาโตผูบ่าวผูนั่นมาขอขมา มันอาจสิลดความอาฆาตลงได้”

พ่อธรรมชะงัก “บ่ได้ผลดอกคำแก้ว ผีปอบโตนี่มันชั่วหลาย ทางเดียวที่สิจัดการมันได้คือต้องใช้อาคมของนายฮ้อยกำจัดมันไปเถาะนั่น นายฮ้อยควรฟ้าวเฮ็ดพิธีปราบมันคืนนี่เลย ส่วนเฮื่องโจรปล้นควาย ข้อยสิให้บักทิงกับพวกไปเสริมกำลังนายฮ้อยรับมือ” นายฮ้อยเคนนิ่งมองพ่อธรรมอย่างครุ่นคิด

หน้ากระท่อมพ่อธรรม คำแก้วกับนายฮ้อยเคนเดินออกมา

“ข้อยว่าความเว้าของพ่อธรรม ฟังแล้วแปลกๆอยู่ อ้ายคึดอย่างข้อยบ่”

“เจ้าคึดไว้จังได๋ล่ะ”

“ผีปอบโตนั่นมันอาละวาดอยู่หม่องนี่มาโดนหลาย แล้วสิเป็นได้จังได๋ที่พ่อธรรมสิบ่ฮู้เฮื่องอิหยังของผีปอบโตนั่นเลย ข้อยบ่เชื่อดอก”

“เจ้านี่มันฉลาดหลายคึดอย่างที่อ้ายสงสัยอีหลี ถามอีหยังไปพ่อธรรมก็บ่ฮู้ มีแต่เร่งให้อ้ายฟ้าวจัดการผีปอบท่าเดียว แต่โตเองบ่คึดสิแก้ปัญหา”

“จังซั่นพ่อธรรมก็ต้องปกปิดบางอย่างเอาไว้บ่ยอมให้ไผฮู้” นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับว่าใช่อย่างที่คิด

“แล้วอ้ายสิเอาจังได๋ต่อล่ะ”

นายฮ้อยเคนนิ่งไป มองกลับไปที่กระท่อมพ่อธรรม เห็นพ่อธรรมออกมายืนมองนายฮ้อยเคนกับคำแก้วอย่างจับตาดู “ก่อนสิซอยชาวบ้านปราบผีปอบ อ้ายต้องฮู้ความจริงให้ได้ก่อนว่าเกิดอีหยังขึ้นกันแน่”

นายฮ้อยเคนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมกับมองไปที่พ่อธรรมซึ่งมองมาเช่นกัน

พ่อธรรมท่าทางระมัดระวังตัวถือจอบ เดินเข้ามาคนเดียวในบริเวณป่าละเมาะห่างจากตัวหมู่บ้าน พอสมควร จนมาถึงบริเวณจอมปลวกแห่งหนึ่งก็ยิ่งเพิ่มความระวัง จนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา พ่อธรรมเริ่มลงมือขุดลงไปที่พื้นดินข้างๆ จอมปลวก จนกระทั่งขุดไปโดนกล่องบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในดิน เมื่อขุดเจอพ่อธรรมก็รีบคุ้ยเขี่ยดินที่ทับถมอยู่ออกจนหมด ก่อนจะเปิดฝากล่องนั้นออก ภาพแทนสายตาของใครบางคนแอบดูพ่อธรรมอยู่ตลอดเวลา พ่อธรรมหยิบข้าวของมีค่าหลายอย่าง ทั้งสร้อยทอง สร้อยเงิน สร้อยนาคและทองคำแท่งออกมาจากกล่อง มองด้วยสายตาครุ่นคิด เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง พ่อธรรมหันขวับ “ไผวะ” ทุกอย่างเงียบกริบ พ่อธรรมคิดว่าหูแว่ว เลยรีบโกยทรัพย์สมบัติในกล่องไม้นั้นมาใส่กระเป๋าผ้าที่ติดมา อย่างรีบร้อนแล้วเดินออกไป