บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 17

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

กระท่อมพ่อธรรม บักทิงกับชาวบ้านอีกคนกำลังเอาสมบัติของพ่อธรรมใส่กล่องไม้

“สิว่าไปก็น่าเสียดายอยู่ สมบัติพวกนี่คั่นเอาไปขายแล้วเอาเงินมาซื้อข้าวปลาอาหารแจก คนในหมู่บ้านก็คงอิ่มกันไปหลายมื้อ”

“ของโจร เอามาใช้ก็บ่ดีกับชีวิตดอก ข้อยฮับปากนายฮ้อยเคนไว้แล้ว ว่าสิให้ตำรวจก็ต้องเฮ็ดตามนั่น”

ระหว่างนั้นประตูถูกผลักเข้ามาเป็นชาวบ้านอีกคนสภาพเลือดท่วมตัว

“บัก..บักทิง..แย่..แย่แล้ว”

“เกิดอีหยังขึ้นวะ !!.ไผมันเฮ็ดมึงจังซี้ !!!”

“บ่..บ่ฮู้ว่าไผ..พวก..พวกมันโพกหน้าเป็นโจรมากันหลาย...มัน..มาถามหา..หานาย..นาย  ฮ้อยทมิฬ”

“พวกมันถามหานายฮ้อยทมิฬ แล้วเป็นหยังต้องฆ่าหมู่เฮานำวะ”

ชาวบ้านไม่ทันตอบก็สิ้นใจตาย เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว บักทิงหน้าเสีย ก่อนจะได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

บักทิงกับชาวบ้านอีกคนถือมีดดาบตามออกมา พบกลุ่มโจรโพกหน้า 3-4 คน กำลังฆ่าพวกชาวบ้านตายอย่างโหดเหี้ยม นอนตายกันเกลื่อนอย่างน่าอเนจอนาถ  ชาวบ้านที่ออกมาด้วยก็ถูกลูกดอกยิงเข้ากลางอกล้มตายใกล้ตัวบักทิง

“บักห่าเอ้ย !!!” บักทิงโกรธจัด กำดาบแน่นวิ่งลงจากกระท่อม จะไปจัดการแต่ระหว่างนั้น เสียงแหวกอากาศของอาวุธบางอย่าง พุ่งเข้ามาปักที่กลางอกบักทิง....ฉึก !!!! บักทิงสะดุ้งเฮือกตาตั้งทรุดลงมองอกตัวเองที่ถูกเล่นงานด้วย ‘ขอสับช้าง’ บักทิงเงยหน้ามองชายปริศนาคนนี้แล้วตาเบิกโต มือของชายคนนี้กระชากเอาขอสับช้างที่ปักกลางอกบักทิงออก แล้วถีบร่างบักทิงให้นอนตายคาที่อย่างน่าเวทนา

ทุ่งหินแห้งแล้ง เสียงเครื่องดนตรีอีสานดังคลอประกอบ ฝุ่นตลบไปด้วยรอยย่ำทั้งเท้าคน ควาย วัวเทียม เกวียนและม้าที่กำลังเดินทางผ่าน นายฮ้อยเคนขี่ม้านำขบวนทัพควาย โดยมีคำแก้วนั่งเกาะเอวอยู่ข้างหลังบ่นไม่หยุดตลอดทาง “เหิงปานได๋สิปล่อยให้ข้อยกลับไปนั่งเกวียนซะที..นั่งแต่หลังม้าเบิ่ดมื้อจังซี้ข้อย...ข้อย”