บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 17 หน้า 5

“อ้าย ?” คำแก้วเริ่มคิ้วขมวด หยิบมีดพกของนายฮ้อยเคนที่ทิ้งไว้ให้ขึ้นมาอย่างตัดสินใจ

ป่าละเมาะ คำแก้วถือมีดพกเดินอย่างระมัดระวัง ก่อนจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดัง เลยรีบตามไปดูจึงพบชายคนหนึ่งเนื้อตัวมอมแมม สภาพน่ารังเกียจ เสื้อผ้าขาดๆ กอดหวีกล้วยแน่นอยู่กลางวงล้อมเด็กชาวบ้าน

“คนบ้าคือมึงบ่ต้องกินของดีๆ ดอก กินขี้กินขี้กะเดือนแทนดีกว่า”

“กูบ่ให้..อย่าเอาของกูไป..กูบ่ให้”

“มึงบ่ให้..มึงก็ต้องเจ็บโต..เอ้าหมู่เฮา..กระทืบมันโลด”

พวกเด็กๆ ช่วยกันทุบตีและแย่งหวีกล้วยที่คนบ้ากอดแน่น คำแก้วรีบร้องห้ามเพราะเห็นแล้วสงสาร

“เซา !! เซา...ไปให้พ้น..เป็นหยังถึงมาแกล้งคนบ่มีทางสู้..ไป !!”

“เจ้ามาเสือกหยังวะ บ่แม่นเฮื่องของเจ้าจักหน่อย”

“บักหำน้อย !! ปากบ่สิ้นกลิ่นน้ำนมจังซี้ อยากเจ็บโตแม่นบ่..มาโลดเดี๋ยวอีคำแก้วสิฟาด ดากให้ฮ้องไห้ขี้แตกขี้แตนเลย” คำแก้วชี้หน้าขู่เอาจริง พวกเด็กๆ พากันกลัวมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนจะถอยหนีแต่ยังทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ “อีบ้า..เมียบักบ้า มันมาซอยผัวมันแล้ว..อีบ้าหน้ายักษ์”

“ฮึ่ย !! บักเด็กบ้า..พ่อแม่บ่สั่งสอน” คำแก้วด่าไล่หลังจะไล่ตี พวกเด็กๆ วิ่งหนีกระเจิง หลังไล่เด็กไปหมดแล้วคำแก้วหัวเสียนิดหน่อยก่อนจะหันมา สนใจคนบ้า แต่กลับไม่เจอตัวแล้ว คำแก้วคิ้วขมวดสงสัย...หายไปไหน ?

คำแก้วเดินเข้ามาตามหาชายบ้าจากรอยเลือดที่หยดเป็นทางด้วยความเป็นห่วง

“อ้าย..อ้าย..อยู่ไส..อ้าย “

คำแก้วเรียกหาอยู่ครู่ ก่อนจะพบชายบ้าแอบซุกตัวอยู่หลังต้นไม้ สภาพมีเลือดออกตามแผลที่ตัวหลายแห่ง แต่ก็ ยังกอดหวีกล้วยเอาไว้แน่น ยิ่งดูก็ยิ่งน่าเวทนา “ย่านแล้ว..ฮือๆๆ ย่านแล้ว..อย่าเฮ็ดข้อย..ย่านแล้ว…ฮือๆๆๆ”

“อ้าย..บ่ต้องย่านข้อย...เจ็บหม่องได๋แน ข้อยสิซอยเอง”

แต่พอคำแก้วขยับจะเข้าใกล้ ควาญบ้ากลับยิ่งถอยหนีและกอดหวีกล้วยเอาไว้แน่นราวกับกลัวจะถูกทำร้ายอีก

“ย่านแล้ว...ย่านแล้ว...”

“อ้าย..ให้ข้อยซอยอ้ายเด้อ..แผลอ้ายเต็มไปเบิ่ด ต้องเฮ็ดแผลนะอ้าย”

คำแก้วค่อยๆ ขยับเข้าใกล้และเอาผ้าที่พันคออยู่มาช่วยซับเลือดตามแขนให้ แรกๆ ควาญบ้าพยายามถอยหนี แต่เมื่อคำแก้วใช้ความใจเย็นและมีน้ำใจช่วย ควาญบ้าจึงยอมหยุดให้คำแก้วช่วยซับเลือดอย่างว่าง่าย

“บ่ต้องย่านข้อยดอก..พันผ้าเอาไว้จังซี้ เดี๋ยวก็หายเจ็บ”