บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 17 หน้า 3
คำแก้วรำคาญ “ก็ได้..ข้อยขยับดากบ่ได้ นั่งมาโดนหลายเหน็บมันกินดากอยู่เนี่ย..ฮึ่ย !!!”
“เหน็บกินดาก !!” นายฮ้อยเคนทำท่าจะขำ
“อ้ายเคน !! เซาหัวขวัญข้อยเลย..ข้อยบ่แม่นนายฮ้อยอย่างอ้ายนี่สิได้ขี่ม้าเบิ่ดมื้อแล้วบ่ เป็นหยัง...เชอะ..ดากด้านพอๆกับหน้า...” คำแก้วชะงัก “อู้ยยยยย...เจ็บหลาย”
คำแก้วพูดไปก็บ่น หน้าเหยเก เพราะเจ็บและชาไปทั้งตูด นายฮ้อยเคนยังกลั้นขำไม่ได้ คำแก้วเลยยิ่งโมโห
“อ้าย !! ยังบ่เซาหัวขวัญข้อยอีก..ขอจักเถือเถาะ..ทนบ่ไหวแล้ว”
คำแก้วจะขยับเงื้อมือตีนายฮ้อยเคน แต่เพราะนั่งอยู่บนหลังม้าเลยเซจะร่วง
“เซาๆๆ ระวังเด้อคำแก้ว เป็นแค่เหน็บกินดากก็พอแล้ว อย่าตกม้ามาให้หลังเดาะแข้งขา หักอีกเลย พิการขึ้นมาอ้ายสิต้องป้อนข้าวป้อนน้ำเจ้าไปจนตาย”
“อ้ายเคน !! หุบปากไปโลด..ข้อยซังอ้ายหลาย..ฮึ !!!!”
“เอาล่ะๆๆ..บ่ต้องงอนอ้ายดอก มา !! ให้อ้ายอุ้มเจ้าลงมาเอง แล้วเดี๋ยวสิพาไปนั่งพัก”
“หึ..บ่ต้อง !! เซาแล้วข้อยสิลงเอง
“กว่าสิเซา..ม้าอ้ายมันได้หิวตายก่อนคักๆ..ลงมาๆๆ อ้ายอุ้มเจ้าเอง”
นายฮ้อยเคนเข้าไปดึงคำแก้ว แล้วอุ้มลงจากหลังม้าอย่างระวัง คำแก้วอยู่ในอ้อมแขนของนายฮ้อยเคนแล้วมีจังหวะให้สบตากัน ทั้งคู่ชะงักมองหน้ากันอย่างเคอะๆเขินๆ
นายฮ้อยเคนอุ้มคำแก้วเข้ามานั่งพักที่โคนต้นไม้ใหญ่ ระหว่างค่อยๆ วางคำแก้วลงเป็นจังหวะต้องก้มตัวก้มหน้า ทำให้จมูกนายฮ้อยเคนชนเข้ากับแก้มคำแก้วอย่างไม่ตั้งใจ และสบตากันอยู่ครู่ใหญ่ นายฮ้อยเคนรีบถอยห่างออกมาทำเป็นเจ็บแขน “โตเจ้านี่มันหนักหลาย ขนาดยังบ่ได้กินอีหยังนะคำแก้ว”
“ซอยบ่ได้..บ่ได้ขอให้อ้ายอุ้มจักหน่อย”
“ซอยแล้วยังบ่เห็นใจอ้ายอีก ขอบคุณจักคำก็บ่มี ฮู้จังซี้น่าสิปล่อยให้หิวตาย”
“คำก็ปล่อยให้หิวตาย 2 คำก็ปล่อยให้อยู่กับเอื้อยกับน้อง ส่วนอ้ายอยากสิไปหัวหกก้น ขวิดหม่องได๋ก็ไปโลด หึ”
“นี่เจ้ายังบ่เซาเก็บเฮื่องนั่นมาคึดอีก”
“ก็อ้ายเว้าเองว่าค้าควายแล้วมื้อได๋ อ้ายสิถิ่มข้อยไปภูเสือตามหาอ้ายของอ้าย”
“เฮ้อ..เจ้านี่มันเดาใจยากอีหลี ก่อนมาค้าควาย ซังขี้หน้าอ้ายฮ้องสิหนีไปอยู่ผูเดียวให้ได้ แต่มาตอนนี่เป็นจังได๋..หึ !! ถึงได้บ่ยอมให้อ้ายถิ่มไปไส..หรือว่า..เจ้าหวงอ้ายขึ้นมาแล้ว”
คำแก้วชะงัก “ข้อยเนี่ยนะหวงอ้าย..สิหวงไปเฮ็ดหยัง”