บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 17 หน้า 4

“หวงว่าอ้ายไปตามหาอ้ายของอ้าย แล้วสิกลับมาพร้อมเอื้อยสะใภ้ใหม่ไงคำแก้ว”

คำแก้วลุกพรวดจิกหน้าไม่พอใจแรงทันที “อ้าย !! คั่นอ้ายคึดสิเฮ็ดจังซั่นอีหลี ก็บ่ต้องกลับมา ดอก..สิไปตั้งแต่ตอนนี่ก็ได้..ไปโลด !!”

นายฮ้อยเคนตกใจไม่คิดว่าคำแก้วจะโกรธจริง “เซาๆๆ อ้ายล้อเจ้าเล่น เฮ็ดเป็นจริงเป็นจังไปได้”

“เฮื่องจังซี้พ่อห้างเมียตายมันบ่เอามาเว้าเล่นกันดอก..มันคึดอีหลีกันเทิ้งนั่น”

“แต่อ้ายล้อเจ้าเล่นอีกหลี”

“บ่เชื่อ !! นายฮ้อยหล่อๆเก่งๆ อย่างอ้าย ย่างไปไสก็มีแต่ผูสาวถ่าเป็นเมียอ้ายให้เต็มพรึ่ด แล้วมีเบาะเดินทางรอนแรมเป็นเดือนๆ จังซี้ อ้ายสิบ่คึดเรื่องอย่างว่า” คำแก้วตัดพ้อแล้วจะเดินออกไป นายฮ้อยเคนรีบเข้าไปคว้าตัวเอาไว้ “เดี๋ยวคำแก้ว”

“บ่ต้องยุ่งกับข้อย..เมียก็ตายแล้ว อ้ายสิคึดเฮ็ดหยังก็บ่แม่นความผิดของอ้ายดอก”

คำแก้วพยายามสะบัด นายฮ้อยเคนเลยตัดสินใจดึงคำแก้วมาสวมกอดเอาไว้แน่น..คำแก้วชะงัก

“อ้ายเอาชีวิตอ้ายเป็นคำสัญญา..คั่นมื้อได๋อ้ายสิคึดมีเมียใหม่ ผูสาวผูนั่นต้องเป็น....”

นายฮ้อยเคนหยุดนิ่งไปสบตากับคำแก้ว ราวกับคำพูดที่ค้างคานั้นคือชื่อของคำแก้ว ใจทั้งคู่เต้นแรง…ก่อนที่นายฮ้อยเคนจะพูดต่อ “เป็นผูที่เจ้ายินยอมแล้วเถาะนั่น..คำแก้ว”

“อ้าย....” คำแก้วมองลึกไปในดวงตานายฮ้อยเคน แม้นายฮ้อยเคนจะพูดว่า ให้คำแก้วเป็นคนยิมยอมอนุญาต แต่ความหมายที่สื่อทางดวงตาที่มอง กลับเหมือนนายฮ้อยเคนจะบอกว่าเป็นคำแก้วซะเอง เลยทำให้คำแก้วใจเต้นแรงต้องรีบผละตัวออก

“ก็ได้...คั่นถ่าให้ข้อยยินยอมได้อีหลี ชาตินี่อ้ายได้เป็นกระทิงเปลี่ยวแน่ แล้วอย่ามาโอด ครวญเฮ็ดโตเจ้าชู้กับผูสาวอื่นให้ข้อยเห็นก็แล้วกัน..ว่าจังได๋ล่ะอ้าย” นายฮ้อยเคนยิ้มชอบใจ “ก็ได้..อ้ายสัญญา”

“ดี !! จังซั่นอ้ายก็ฟ้าวไปหาอาหารมาให้ข้อยกินได้แล้ว..ข้อยหิว”

“ถ่าอยู่นี่ล่ะแล้วก็อย่าไปไส” นายฮ้อยเคนยื่นมีดสั้นพกให้เล่มหนึ่ง “พกมีดนี่ไว้ติดโต มีอิหยังก็ฮ้องดังๆ”

“ฮู้แล้วน่า..ฟ้าวไปได้แล้ว” นายฮ้อยเคนยิ้มให้แล้วเดินออกไป คำแก้วมองตามแล้วอดยิ้มชอบใจไม่ได้เหมือนกันที่นายฮ้อยเคนสัญญาว่า จะไม่มีผู้หญิงอื่น

ครู่หนึ่งหลังนายฮ้อยเคนออกไปขอของกิน คำแก้วนั่งรออยู่คนเดียวจนรู้สึกผิดปกติบางอย่าง เพราะเหมือนมี ใครบางคนลอบมองคำแก้วผ่านพุ่มไม้ คำแก้วหันขวับมองด้วยสีหน้าสงสัย “อ้ายเคน ?..นั่นอ้ายเบาะ ?”

ใครบางคนที่แอบมองคำแก้วเหมือนจะรู้ตัวรีบถอยออกไป แต่นั่นก็พอที่จะทำให้คำแก้วพบความผิดปกติ