บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 17 หน้า 2
“เป็นหยังล่ะ
คำแก้วหงุดหงิด “บ่ต้องให้เว้าออกมาได้บ่..คึดเองบ่เป็นเบาะ”
นายฮ้อยเคนยิ้มกวน “เจ็บดากแม่นบ่”
คำแก้วชะงัก “อ้าย !! บางอย่างฮู้แล้วก็บ่ต้องเว้าออกมา ข้อยเป็นผูสาว อายเป็นนะอ้าย”
นายฮ้อยเคนขำ “อย่างเจ้าอายเป็นนำเบาะคำแก้ว”
“อ้ายเคน !! เดี๋ยวก็ผลักให้ตกหลังม้าซะดอกนี่ !!”
“ผลักอ้ายตกหลังม้า เจ้าก็ต้องตกไปนำ ย่อนว่าอ้ายยังมัดเจ้าไว้กับโตอ้าย”
คำแก้วชะงักมองเชือกที่ยังมัดตัวติดกับนายฮ้อยเคนอยู่ พาลหัวเสียหงุดหงิด
คำแก้วบ่น “โอ้ย..คั่นฮู้จังซี้สิบ่ขอตามมากับทัพควายดอก”
“กว่าสิฮู้ก็สายไปแล้วคำแก้วเอ้ย...เอาล่ะๆ เดี๋ยวอ้ายสิให้ทัพควายพักแรมกันหม่องนี่”
นายฮ้อยเคนบอกคำแก้ว แล้วขยับบังเหียนบังคับม้าให้หันกลับไปบอกทุกคนที่เดินตามหลัง
“ผูซอยถึก..ผูซอยโทนสั่งทัพควายให้หยุดพักได้ คืนนี่เฮาสิพักแรมกันหม่องนี่ ข้อยไปลาด ตระเวณรอบๆนี่เสร็จแล้วสิกลับมา” นายฮ้อยเคนสั่งเสร็จ ก็ควบม้าออกไปโดยมีคำแก้วไปด้วย ถึกกับโทนหันไปสั่งให้ทัพควายที่เดินตามหลังหยุด
บรรยากาศป่าละเมาะร่มรื่น นายฮ้อยเคนจูงม้าพาคำแก้วที่ยังนั่งอยู่บนหลังม้าเข้ามาแล้วหยุด
“ลงมาได้แล้วคำแก้ว”
“ให้ลงเดี๋ยวนี่เลยเบาะอ้าย”
“เอ้า..แม่นแล้ว ก็เจ้าฮ้องสิให้อ้ายยอมให้ลงมาตลอดทางบ่แม่นเบาะ”
“ก็..ก็แม่นอยู่..แต่ว่า..ข้อยยังลงตอนนี่บ่ได้”
“อีหยังล่ะ เจ้านี่เอาใจยากหลาย บังคับก็จ่มบ่บังคับก็จ่ม คั่นเจ้าอยากขี่ม้าอ้ายไปลาดตระเวณต่อ อ้ายให้ไปบ่ได้ดอก ม้ามันต้องพักกินหญ้ากินน้ำ เจ้าก็คือกันเดินทางมาไกล”
คำแก้วขัดทันที “เซาๆๆๆ เลยอ้าย ข้อยเว้าคำเดียวอ้ายจ่มน้ำไหลไฟดับเป็นพ่อเฒ่าไปได้”
“ก็เจ้ามันเฮ็ดโตน่าให้จ่มอีหลี ฟ้าวลงมาได้แล้ว..อ้ายสิให้ม้ามันพักกินหญ้ากินน้ำ”
“ยังลงตอนนี่บ่ได้ เว้าบ่เข้าใจอีกเบาะ”
“ว่ะ !! เป็นหยังคือลงบ่ได้”
“ก็..ก็...” หน้าคำแก้วอายๆ กระมิดกระเมี้ยนพูด “เป็นหยังก็เว้ามาดังๆ ให้ได้ยิน”