บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 1

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวีบทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ทุ่งหินแห้งแล้ง พื้นดินแตกระแหงจากสภาพอากาศอันแห้งแล้ง ลมพัดผ่านเข้ามาแต่ละที มีแต่ไอร้อนและฝุ่นจากดิน แดงฟุ้งกระจาย เห็นซากกระดูกควายที่แห้งตาย

‘จังหวัดสกลนครก่อนปี ๒๔๙๐’

ฝูงควายหลายสิบตัวย่ำผ่านพื้นดินที่แตกระแหง ทำให้ฝุ่นคลุ้งไปทั่ว สลับกับกองเกวียนทัพควายของนายฮ้อยเคนกำลังเดินทาง ทิดสุบินกับบักสีโหต้อนควายที่กำลังแตกฝูงให้เข้าไปรวมกลุ่ม ฝุ่นดินที่คละคลุ้งทำให้ หน้าตาทั้งคู่ขมุกขมอม และอากาศที่แล้งจัดทำให้ทิดสุบินกระหายน้ำจนริมฝีปากแห้งขาว “น้ำเจ้ายังเหลือบ่อบักสีโห”

สีโหยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่พกติดตัวเหมือนกระติกน้ำให้ แต่พอทิดสุบินรับมา ยกซด กลับพบว่าน้ำเหลือเพียงแค่ก้น กระบอกแทบนับหยดได้ “บักห่าเอ้ย หมดเหมือนกันนี่หว่า”

“เอ๊า แถวนี้มันแล้งหลายจนน้ำในห้วยยังแห้งหมด แล้วน้ำในกระบอกไม้ไผ่ของข้อยมัน จะเหลือได้จั่งได๋น้อทิดสุบินเอ้ยยย  ฮ่าๆๆๆๆ” สีโหหัวเราะกวนตามนิสัย ทิดสุบินไม่ขำเพราะทั้งคู่ไม่ค่อยกินเส้นกันมาตลอด ทิดสุบินเลยฉุนขึ้นผลักไหล่สีโห “มึงแกล้งกู !! กูบ่สนุกด้วยโว้ย !”

สีโหชักสีหน้าไม่พอใจ “แล้วผู้ใด ใช่ให้เจ้ามาขอน้ำข้อย”

สีโหกับสุบินกำลังจะมีเรื่องกัน ชาวบ้านที่มากับทัพควายรีบเข้ามาห้าม

“โอ้ย หยุดๆๆ น้ำข้อยยังเหลืออยู่น้อยนึง พวกเจ้าเอาไปกินซะก่อน เอ้า”

“ขอบใจหลายๆเด้อ” สุบินกำลังจะรับกระบอกไม้ไผ่จากเพื่อนร่วมทัพควาย ทันใดนั้นเสียงลูกดอกจากหน้าไม้ดังแหวกอากาศเข้า มา..ฉึก !! ปักกลางอกชาวบ้านตายคาที่ กระบอกไม้ไผ่ร่วงลงพื้นน้ำหกทิ้งกระจายท่ามกลางความตกตะลึง สุบินหน้าเสีย “นาย..นายฮ้อย..นายฮ้อยเคน !!!!!”

ทิดสุบินร้องเรียกเสียงดังลั่น แต่เสียงลูกดอก เสียงลูกปืนก็ดังมาจากพวกกองโจรที่กำลังซุ่มโจมตี ทั้งทิดสุบิน บักสีโหและพวกชาวบ้านที่อยู่ในทัพควายต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น สุบินตะโกนหาไม่หยุด

“นายฮ้อย..นายฮ้อย...นายฮ้อยเคน !!!!!!”

ท่ามกลางฝุ่นที่ฟุ้งตลบจากการวิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน จนเหมือนหมอกจางๆ เสียงควบม้าดังเข้ามา ก่อนจะเห็นนายฮ้อยเคนพันผ้าขาวม้ากันฝุ่นไปครึ่งหน้า ขี่ม้ากระโจนอย่าเท่ ข้ามขอนไม้ตายซากพร้อมยิงปืนใส่พวกโจรพันผ้าขาวม้าปิดหน้าที่กำลังวิ่งเข้ามาฟันทิดสุบินกับบักสีโห  เปรี้ยง !! นายฮ้อยเคนยิงเข้ากลางอกมันอย่างแม่นยำ จนล้มลงตายคาที่ เฉียดฉิวที่ทิดสุบินจะโดนมันฆ่า ที่ตามหลังมาคือผู้ช่วยโทนที่ขี่ม้าตามมายิงสมทบ ส่วนผู้ช่วยถึกกับบักจันทาขับเกวียนเข้ามาช่วยยิงหน้าไม้ใส่ตอบโต้

นายฮ้อยเคนปลดผ้าขาวม้าพันหน้าออก เห็นหน้าตาที่กร้าวแกร่งและหล่ออย่างคมคาย นายฮ้อยเคนสั่งเด็ดเดี่ยว

“สีโห เจ้าพาพวกกองเกวียนหลบไปก่อน ผู้ช่วยโทน ผู้ช่วยถึก จันทา ตามข้อยมา อย่าให้พวกมันหนีไปได้”

นายฮ้อยเคนควบม้ากระโจนออกไป  ผู้ช่วยโทนควบม้าตาม ผู้ช่วยถึกกับบักจันทาขับเกวียนตามไปติดๆ