บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 1 หน้า 4

โทนโกรธจัดสีหน้าดุดันเอาจริง ลุกพรวดเตรียมจะออกไปลุยคนเดียว แต่ระหว่างนั้นเสียงฝีเท้าม้าดังกุบกับช้าๆ เข้ามาท่ามกลางฝุ่นที่ฟุ้งจนมองเห็นไม่ชัดเหมือนควันจางๆ  นายฮ้อยเคนเสียงเบาเจ็บ

“เจ้า..เจ้าห้ามไป..ไปไสเด็ดขาด..ผู้ช่วยโทน”

นายฮ้อยเคนอยู่บนหลังม้า ในสภาพเลือดไหลจากแผลที่หัวไหล่มาตามแขนจนหยดเป็นทาง สภาพดูอ่อนแรง จนคุมตัวเองไม่อยู่ร่วงตกจากหลังม้าลงมาที่พื้นเสียงดัง แล้วแน่นิ่งไปท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน

“นายฮ้อย !!!!”

บริเวณทุ่งนาแห้งแล้งมีแต่พื้นดินแตกระแหง เห็นพวกเด็กๆในหมู่บ้านกำลังวิ่งไล่จับกะปอม พอมีเด็กคนหนึ่งจับได้ทุกคนก็กรูเข้าไปดูกันอย่างตื่นเต้นดีใจ เพราะนั่นหมายถึงจะได้กะปอมเอาไปกิน โดยมีคำม่วนเป็น หัวหน้าพวกเด็กๆ “ป้าดดด ได้ตัวใหญ่เลย แซ่บแท้ๆล่ะมื้อนี่ ไปๆสูไปจับมาอีกเด้อ”

“เอ้า ขี้กะปอมตัวนั่นมันของเด้ล่ะ” จ้อนไม่ยอม คำม่วนชะงัก แหวกพวกเด็กๆออกมาจ้องเขม็งแล้วผลักไหล่ที่บักจ้อนแรงจนเซ “ว่าจั่งได๋บักหำน้อย ขี้กะปอมตัวนี้มันของพวกข้อย สูอย่ามาขี้ตัวะ”

“ข้อยบ่อได้ตัวะ ข้อยแหย่มันออกมาจากรู แล้วไล่จับขี้กะปอมตัวนี้มาอีหลี เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยเด้อ”

จ้อนจะเข้าไปแย่งกะปอมที่คำม่วนเก็บใส่ชะลอม แต่เจอคำม่วนเอามือกันกลั่นแกล้ง ทันใดนั้นมีเท้าพุ่งเข้ามากระแทกตูดคำม่วนอย่างแรงจนล้มกลิ้ง...โครม !!! ‘คำแก้ว’ เด็กสาวหน้าตาคมคายแต่ท่าทางดุดันเด็ดเผ็ดมัน จ้องเขม็งพร้อมเอาเรื่องคำม่วน

“หยุดแกล้งบักหำน้อยได้แล่ว อีคำม่วน”

“อีคำแก้ว”

“เอื้อยคำแก้ว ช่วยข้อยแน ข้อยไล่จับขี้กะปอมของข้อยมาดีๆ แม่ใหญ่คำม้วนก็มาแย่งเอาขี้กะปอมของข้อยไปต่อหน้าโลด”

“บักห่าหำน้อย ขี้ตัวะ มึงเรียกผู้ใดว่าแม่ใหญ่” คำม่วนฉุนพร้อมเอาเรื่อง “คนอย่างอีคำม่วนบ่อ ยอมให้ผู้ใดมาถีบดากแล้วลอยหน้าลอยตาไปได้ดอก มันต้องถูกข้อยเอาคืน”

คำม่วนพุ่งเข้าไปจะตบคำแก้ว แต่คำแก้วยิ้มมุมปากเพราะรู้จังหวะ แค่เอี้ยวตัวหลบนิดเดียว แล้วยื่นขาไปขัดที เดียวคำม่วนก็ล้มหน้าลงไปทิ่มกองขี้ควาย...แผละ !!! คำม่วนหน้าจมกองขี้ลุกขึ้นมาหน้าดำเลอะเทอะ ขี้ควายเข้าปากเข้าตา พวกเด็กๆหัวเราะชอบใจ คำแก้วยิ้มเยาะ สมน้ำหน้าใส่คำม่วน

“คนดีๆเขาบ่แย่งของเด็กน้อยกันดอก ขี้ควายนี่ล่ะที่ควรเป็นอาหารของเจ้า อีคำม่วน”

คำม่วนเจ็บใจปรี๊ดแตกร้องลั่นอาฆาตแค้น  หันไปผลักเด็กพวกเดียวกันที่หัวเราะใส่ตน แล้วแย่งเอามีดพกจาก เอวเด็กมากำแน่นพร้อมเอาเรื่องคำแก้ว

“อีคำแก้ว ถ้ามื้อนี้ข้อยบ่อได้กรีดหน้าเจ้าให้เสียโฉม อย่ามาเรียกข้อยว่าคำม่วน”

คำม่วนเอาจริงจะใช้มีดเล่นงาน คำแก้วเริ่มเห็นว่าคำม่วนเอาจริงและอันตรายแน่เลยต้องหาทางเอาตัวรอด

“อ้าว..อ้ายเคน อ้ายเคนกลับมาแล้ว !!”