บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 1 หน้า 5
“อ้ายเคน !!??” คำม่วนชะงักดีใจ นึกขึ้นได้ว่าหน้าตัวเองมีแต่ขี้ควายเลยรีบเอามือเช็ดหน้า พยายามจัดผมเผ้าปั้นหน้าสวยหัน ขวับไปเสียงหวานทันที
“อ้ายเคนจ๋าาาาา ซ่วยข้อยแน้ อีคำแก้วมันแกล้งข้อย” คำม่วนเสียงหวานเจี๊ยบสุดฤทธิ์ แต่ไม่มีอ้ายเคน มีแต่ควายตัวเขื่องเดินผ่านเข้ามา คำแก้วหัวเราะ
“บ่อมีอ้ายเคนดอก มีแต่ควายตัวผู้ เพราะอ้ายเคนมีเมียแล้ว อ้ายเคนก็ต้องกลับไปหาเมีย น้ำหน้าจั่งซี้..โน่น..ไปยั่วควายตัวผู้แทนยั่วพี่เขยข้อยโน่น...ไป๊คำม่วน ไปโลด”
คำแก้วยันโครมถีบตูดคำม่วนแรงๆจนคำม่วนหน้าคะมำไปทิ่มกองขี้ควายอีกที มีดในมือตกพื้น คำแก้วรีบหยิบ ขึ้นมาแล้วปาทิ้งไปไกลๆ พวกไอ้จุ่นหัวเราะชอบใจเสียงดัง คำม่วนโกรธเต้นสั่น “อี..อี..อีคำแก้ว”
คำแก้วหันไปหยุดอาการบ้าดีเดือดของคำม่วน ด้วยการเอากะปอมในชะลอมมาเทใส่ตัวคำม่วนให้วิ่งไต่ไปมาทั่วตัวจนคำม่วนร้องลั่น “อยากได้ขี้กะปอมนักใช่มั้ย งั้นก็เอาไปโลด”
“เอามันออกไป..กรี๊ดๆๆๆ” คำม่วนร้องลั่นแล้ววิ่งเตลิด เพราะกะปอมวิ่งเข้าไปในเสื้อผ้า พวกเด็กๆวิ่งตามจะไปเอากะปอมออกจากตัว คำแก้ว มองตามสะใจแล้วลูบหัวจ้อนอย่างเอ็นดู “ชอบใจบ่อบักหำน้อย”
ทุ่งนาแห้งแล้ง คำแก้วพาจ้อนเข้ามามองหากองทราย
“รอเดี๋ยวเด้อหำน้อย เอื้อยคิดก่อนว่าเอาไข่ไปหมกทรายไว้ไส”
คำแก้วเดินไปมองหาจุดที่เอาไข่ไปหมกทรายไว้รอบๆอยู่ครู่ ก่อนจะนึกออกแล้วรีบเดินไปที่กองทรายใต้ต้นตาล ใหญ่ ส่วนบักจ้อนถอยไปยืนรออย่างใจจดใจจ่อ กลางแดดเปรี้ยงๆ รอบตัวมีแต่ความแห้งแล้ง
“เอื้อย เมื่อไหร่บ้านเฮาจะหยุดแล้งก็บ่ฮู้” คำแก้วขุดทรายไป “ก็คงจนกว่าเทวดาจะเห็นใจพวกเฮาล่ะหำน้อยเอ้ย”
“งั้นก็คงใกล้แล้วล่ะเอื้อย มื้อวานข้อยเห็นลมหัวกุดแถวๆโคก ข้อยยังวิ่งไล่มัน เพราะนึกว่าฝนจะตก...แต่ที่แท้”
“ถูกลมหัวกุดตัวะเอาแม่นบ่อ”
“แม่นแล้ว” คำแก้วหันมามองบักจ้อนแล้วขำ ก่อนจะขุดหาไข่หมกทรายต่อ ระหว่างนั้นบักจ้อนเงยหน้าขึ้นฟ้ามองก้อนเมฆที่ลอยอยู่ข้างบน แล้วลุกขึ้นมาเดินตาม
“รอก่อน อย่าเพิ่งลอยไปไส ลอยมาหยุดบ้านข้อยแนเด้อ .. อย่าไปไสเลยเด้อ”
คำแก้วเจอไข่ในทรายแล้วหันมามองเมฆ “มันคงลอยไปหลวงพระบางผู่นล่ะหำน้อยเอ้ย”
จ้อนหัวเราะชอบใจแล้วร้องเต้นเหยงๆล้อเลียน “เทวดา..เทวดก ฝนบ่อตกอกข้อยสิแตก... ตกลงมาฝนตกลงมา เทลงมาฝนเทลงมา ไอ้เมฆบักขี้คอก มาตกลงบ้านข้อยเด้อ อย่ารีบไปไส เทลงมาฝนเทลงมา”
บักจ้อนร้องเต้นตัดพ้อเมฆบนฟ้า แล้วนิ่งไปก่อนจะน้ำตาซึมอย่างเสียใจ คำแก้วสงสารจึงเข้ามาลูบหัวปลอบใจ
“เทวดาบ่อใจร้ายใจดำกับพวกเฮาดอก แต่เพิ่นขี้ลืม เดี๋ยวพอนึกได้ ฝนก็จะเทลงมาห่าใหญ่เองนั่นล่ะ”
“แต่กว่าเทวดาจะนึกได้” จ้อนหน้าเศร้า “พวกเฮาจะพากันอดตายหมดก่อนน่ะสิ.. บักจ่อยมัก เว่าให้ข้อยฟังว่ามีแต่นายฮ้อยเคนคนเดียว ที่จะช่วยให้พวกเฮาบ่อต้องอดต้องอยาก ข้อยอยากให้นายฮ้อยกลับมาไวๆเด้ ..พี่คำแก้ว”
คำแก้วสงสารลูบหัวอย่างปลอบใจ “เดี๋ยวนายฮ้อยก็กลับมาแล้ว เอ้า..ไข่หมกทรายของเจ้า”
จ้อนดีใจ “ขอบใจพี่คำแก้วหลายเด้อ ข้อยจะเอาไปแบ่งให้แม่ใหญ่กิน”