บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 29

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ที่พักแรม เฒ่าอ่วม เฒ่าแต้ม เฒ่าเข่ง  3 เฒ่าช่วยประคองพาคำแก้วมาในสภาพน่าเป็นห่วง แสงโสมสะอื้นไม่หยุดเพราะกลัวคำแก้วตาย

“เอื้อย..เอื้อยคำแก้ว...ฮือๆๆ เอื้อยอย่าเป็นหยังไปนะ..จารย์เม้าฟ้าวซอยเอื้อยแน้..ฮือๆๆ”

“บ่ต้องห่วงแสงโสม...ข้อยบ่ป๋าให้คำแก้วเป็นหยังไปเด็ดขาด” อาจารย์เม้าหันไปสั่ง 3 เฒ่า “เอ้า.. พวกเจ้า..ค่อยๆ ปงคำแก้วลง..ค่อยๆ”

3 เฒ่าช่วยวางคำแก้วลงพื้นเสื่อ อาจารย์เม้ารีบเข้าไปแตะมือคำแก้วที่กุมท้องเอาไว้อย่างเจ็บปวด

“ให้ข้อยเบิ่งแผลเจ้าเด้อคำแก้ว”

“จารย์…จารย์เม้า..ข้อย..ข้อยเจ็บหลาย…ข้อย..ข้อยอยาก..อยากพ้ออ้าย..อ้ายเคน”

“เดี๋ยวนายฮ้อยก็กลับแล้ว..บ่ต้องย่านไปดอก ให้ข้อยเบิ่งแผลเจ้าก่อนเด้อ”

คำแก้วน้ำตาคลอๆ เจ็บปวดแล้วค่อยๆ ปล่อยมือที่กุมแผลอยู่ให้อาจารย์เม้าดู อาจารย์เม้าเอาผ้ามาซับเลือดให้แล้วเริ่มแปลกใจสงสัยบางอย่างจากการสังเกตรอยบาดแผล

“มีหยังล่ะจารย์เม้า..เป็นหยังถึงเฮ็ดหน้าอย่างกับ…”

“อย่างกับอีหยังวะบักเข่ง”

“อย่างกับอีคำแก้วมันสิบ่รอด”

“ตาเฒ่า !! ปากเสีย..เอื้อยคำแก้วต้องบ่เป็นหยังเด็ดขาด..แม่นบ่จารย์เม้า”

อาจารย์เม้ายังหน้าเครียดไม่รู้จะพูดยังไง คำแก้วเสียงอ่อน

“จะ…จารย์เม้า..ข้อย..ข้อยปวด..ปวดไปเทิ้งโตแล้ว…มัน..มันคือมีอีหยัง ก็บ่ฮู้..อยู่..อยู่ในโตข้อยซอย..ซอยตามอ้ายเคนมาให้ข้อยแน ข้อยสิทนบ่ไหวแล้ว…โอ้ย”

แสงโสมตกใจ “เอื้อย..เอื้อย !! จารย์เม้า..ไสว่าซอยเอื้อยได้จังได๋ล่ะ แล้วอยู่ซือๆหยังล่ะ..ฟ้าว ซอยล่ะแหมะจารย์เม้า”

“คำแก้วบ่ได้ถืกมีดธรรมดาแทง..แต่..แต่ถืกมีดอาคมแทงเข้า ตอนนี่คุณไสยเข้าโตคำแก้วแล้ว ข้อยซอยคำแก้วบ่ได้” แสงโสมตกใจ “บ่แม่นดอก !! บ่แม่น !!!...เอื้อย...เอื้อยคำแก้ว”

คำแก้วอ่อนแรง “อ้าย...อ้าย....อ้ายเคน...อ้ายอยู่ไส....”