บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 29 หน้า 5
“เตือนอ้าย ?” คำแก้วมองนายฮ้อยเคนด้วยสีหน้าสงสัย เคนตัดสินใจเล่าให้คำแก้วฟัง
อดีต นายฮ้อยเคนกับเฒ่าโสมคุยกัน
“พ่อใหญ่..บ่ต้องหาทางเว้าโน้มน้าวคำแก้วให้ไปกับพ่อใหญ่ดอก จังได๋ข้อยก็บ่ยอมให้ คำแก้วไปนำเด็ดขาด”
“บักเคน..มีความจริงเกี่ยวกับคำแก้วบางอย่าง ที่เฮ็ดให้เจ้ากับคำแก้วอยู่ฮ่วมกันบ่ได้เด็ดขาดคือกัน”
“ความจริงอีหยัง ?”
“ข้อยยังบอกเจ้าตอนนี่บ่ได้ แต่เชื่อข้อยเถาะ ฟ้าบ่ได้ลิขิตให้เจ้ากับคำแก้วอยู่นำกัน ให้ ข้อยพาคำแก้วไปจาก ซีวิตเจ้า คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับซีวิตซุมเจ้าแล้ว”
เฒ่าโสมพูดทิ้งท้ายแล้วออกไป ทิ้งให้นายฮ้อยเคนมองตามด้วยสีหน้าสงสัย
ที่พักแรม คำแก้วมองนายฮ้อยเคนด้วยความสงสัย “เฒ่าโสมเว้ากับอ้ายอีหลี”
“แม่นแล้ว..อ้ายเพิ่งเข้าใจมื้อนี่เองว่าที่เฒ่าโสมเป็นห่วงก็ย่อนว่า..เจ้าคือลูกสาวของผูที่ฆ่าครอบครัวของอ้าย เฒ่าโสมถึงบ่อยากให้เฮาอยู่นำกัน”
“บ่ !! เป็นไปบ่ได้..อ้าย..อ้ายตั๊วข้อย !!! ข้อยบ่เซื่อ !!! มันบ่แม่นพ่อข้อย !!!”
คำแก้วสะดุ้งเฮือก เพราะเจ็บปวดทรมานมาก จนเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ดิ้นแรงในอ้อมแขนนายฮ้อยเคน แล้วแน่นิ่งหมดสติไป “คำแก้ว…คำแก้ว !!!”
“บ่มีเวลาแล้ว..ต้องฟ้าวไล่คุณไสยออกจากโตคำแก้วเดี๋ยวนี้”
“ฟ้าวลงมือโลดนายฮ้อยผี !!!”
วันใหม่ กระท่อมกลางป่า กะปอมกับกาเหว่ากลับมาแล้วโทษกันไปมา
“กูบอกมึงแล้วว่าอย่าหาเฮื่อง..แล้วเป็นจังได๋ล่ะ พวกมันฮู้โตจนได้”
“ถึงกูสิเฮ็ดพลาดให้มันฮู้โต แต่กูก็ซอยจัดการอีคำแก้ว ขยี้หัวใจของนายฮ้อยทมิฬให้เจ็บปวดได้..ลูกพี่ต้องย่องกูหลายกว่าบักขี้ขลาดตาขาวคือมึง !!” กาเหว่าผลักกะปอมแล้วเดินยิ้มพออกพอใจเข้าไปในกระท่อม
“ลูกพี่…ข้อยกลับมาแล้ว ข้อยเอาข่าวดีมาบอก”
แต่ทั้งคู่ต้องตกใจเพราะสภาพที่เห็นคือคำแสนนอนแน่นิ่งหมดสติอ่อนเพลีย อยู่ที่พื้นท่ามกลางเครื่องลางของขลัง ในห้องทำพิธี “ลูกพี่..ลูกพี่เป็นหยัง…ลูกพี่ !!”
ทั้งคู่พยายามปลุกจนคำแสนรู้สึกตัวด้วยอาการอ่อนเพลียไม่มีแรง “กู..กูยังบ่ตาย”
“แล้วพี่เป็นหยังล่ะ ข้อยตกใจกันเบิ่ด”