บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 21 หน้า 2
“คำแก้ว !!!” แสงโสมไม่พอใจเข้าไปผลักไหล่คำแก้วอย่างแรง เฒ่าโสมรีบเข้าไปห้ามไม่ให้ตีกัน
“เซา !! เป็นเอื้อยน้องกันแท้ๆ เป็นหยังต้องมาตีกันอยู่เรื่อย !! คำแก้ว..พ่อตั้งใจมาซอยเจ้า มาพาเจ้าไปอยู่นำกันพร้อมหน้าพร้อมตา เจ้าสิได้บ่ต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆอีก”
“ข้อยอยู่จังซี้บ่ได้ลำบากหยังดอกสิอดมื้อกินมื้อ สิต้องทุกข์ยากเดินทางค้าควายก็ยังมีความสุข ดีกว่าไปอยู่ดีกินดีย่อนสมบัติโจรซั่วซ่าที่ปล้นฆ่าเขามาดอก”
“โอ้ย..ข้อยทนบ่ไหวแล้วพ่อ เพิ่นบ่อยากไปนำเฮาก็ถิ่มไว้ให้พวกควาญบ้าฆ่าตายไปนี่ล่ะ”
เฒ่าโสมคว้าข้อมือคำแก้ว “บ่ได้ !! พ่อสิบ่ถิ่มเจ้าไว้กับไผบ่ได้อีก”
“ข้อยบ่ไป !!..ปล่อยข้อย”
นายฮ้อยเคนเข้ามา “ปล่อยคำแก้วได้แล้วพ่อใหญ่ !!”
ทุกคนชะงักเมื่อเห็นนายฮ้อยเคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง ดุดัน มองเขม็งไปที่เฒ่าโสม
“อ้าย !!!!” คำแก้วรีบแกะมือเฒ่าโสมแล้ววิ่งเข้าไปหานายฮ้อยเคนด้วยความดีใจ
“บักเคน ข้อยบ่ยอมให้เจ้าเอาชีวิตลูกสาวข้อยมาเสี่ยงอันตรายอีกแล้ว คืนลูกสาวข้อยมา”
“พ่อใหญ่บ่ได้เลี้ยงคำแก้วมาแต่น้อย บ่ได้ซอยดูแลคำแก้วมาคือข้อย ซีวิตที่ดีของคำแก้ว คือต้องอยู่ให้ห่างโจรอย่างพ่อใหญ่นั่นล่ะ”
“อ้าย.” คำแก้วกอดแขนนายฮ้อยเคนแน่น “อย่าให้เพิ่นพาข้อยไป ข้อยสิอยู่กับอ้ายผูเดียว”
“บักเคน..ลำพังเจ้าผูเดียวยังเอาซีวิตบ่รอดจากควาญบ้าเลย คั่นบ่ได้ข้อยมาซอยเจ้าได้ ตายกันเบิ่ดทัพควายแล้ว เซาคึดเปิดศึก 2 ด้านเถาะ ข้อยเตือนเจ้าดีๆ”
คำขู่ของเฒ่าโสม ทำให้กุลายกหน้าไม้ขึ้นแล้วเล็งไปที่นายฮ้อยเคน สถานการณ์เหมือนนายฮ้อยเคนจะตกเป็นรอง แต่ระหว่างนั้นคมดาบจากมือผู้ช่วยโทนกับผู้ช่วยถึกที่โผล่เข้ามาเงียบๆ ยื่นเข้าไปแตะที่คอของกุลากับเฒ่าโสม “อย่าลองดีกับนายฮ้อยของข้อยดีกว่าพ่อใหญ่โสม..ข้อยเตือนดีๆคือกัน”
กุลากับเฒ่าโสมชะงักอึ้ง กุลายึกยักจะขัดขืนผู้ช่วยโทนกดคมมีดลงที่คอกุลาจนเลือดซิบ
โทนเสริม “พ่อใหญ่มาซอยหมู่เฮาให้รอด เฮาขอบคุณหลาย..แต่ทางที่ดีบ่ต้องมีบุญคุณกันอีกดีกว่า พ่อใหญ่ควรไปทางไผทางมัน”
“เซือที่ผูซอยข้อยเตือนเถาะ ข้อยสิหาทางรับมือควาญบ้าให้ได้เอง ผูซอย..ไปได้แล้ว”
นายฮ้อยเคนพาคำแก้วออกไป ถึกกับโทนค่อยๆ ถอนคมดาบออกแล้วถอยหลังตามนายฮ้อยเคนออกไป แต่ก่อนจะไปทั้งถึกและโทน ต่างมองหญิงที่ตนรักทั้งจันแดงและแสงโสมด้วยสายตาเจ็บปวดไม่ได้
“จันแดง” จันแดงเสียใจ “อ้ายถึก......” ถึกเสียใจที่ต้องทำแบบนี้แต่ก็ต้องตัดใจเดินออกไป