บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 21 หน้า 5
แต่ควาญบ้าก็ยังไม่สามารถเอาขอสับช้างออกมาได้ จึงพยุงร่างอันบอบช้ำเดินโซซัดโซเซเข้ามาด้านในถ้ำที่ลึกกว่าเดิมและมืดสลัว และมีเทียนไขวางเรียงรายๆ ไปทั่วบริเวณ โดยใกล้ๆ กันนั้นเห็นลังสมบัติของเฒ่าโสมวางอยู่ มีของมีค่าอยู่เต็มลัง ควาญบ้าพยายามฝืนความเจ็บนั่งขัดสมาธิหลังตรงแล้วเริ่มบริกรรมคาถาเท่าที่แรงพอจะมี ฉับพลันนั้นเองเทียนไขที่เรียงรายอยู่รอบๆติดไฟลุก..พรึ่บ !! ขึ้นมาเองเพิ่มความสว่างไสวในถ้ำอย่างน่าอัศจรรย์ หลังจากนั้นไม่นานแสงจากเทียนไขวูบไหวไปมา ควันสีดำเป็นสายหมอกค่อยๆลอยออกมาจากตามซอกหลืบในถ้ำ และพากันมารวมตัวกันเป็นหมอกก้อนใหญ่เข้าวนเวียนล้อมรอบตัวควาญบ้าราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต ควาญบ้าสะดุ้งเฮือกลืมตาโพล่งด้วยอาการหายใจติดขัด เพราะหมอกสีดำทะมึนนั้นพุ่งเข้าเล่นงานอย่างไม่มีทางขัดขืน ควาญบ้าเริ่มหน้าดำหน้าแดงทุรนทุราย
“กู..สิ..สิตายบ่ได้...กูต้องเป็นใหญ่ เทิ้งแผ่นดินอีสานสิต้องย่าน..ย่านกูผูเดียวเถาะนั่น !!”
ควาญบ้าทนฝืนความทรมาน แล้วเอามือมาจับด้ามขอสับช้างที่ยังปักอยู่คาอก จากนั้นจึงออกแรงค่อยๆ ดึงอย่างยากเย็นและเจ็บปวด แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“บัก..บักเคน..กู..กูเป็นอ้ายมึงแท้ๆ..แต่..แต่มึงก็บ่เคยฟังกู..สันดานมึงบ่เคยเปลี่ยน ย่อนมึง..ย่อนมึงผูเดียว!! คั่นพ่อบ่ห่วงแต่มึง พ่อก็คงบ่ถูกฆ่าตาย มึงเฮ็ดให้พ่อแม่ต้องถืกฆ่า เฮ็ดให้กูต้องตกระกำลำบาก...มึง..มึงต้องชดใช้ให้กู !!” ควาญบ้าออกแรงดึงเต็มที่ จนในที่สุดก็ดึงขอสับช้างออกจากอกได้ แต่ก็สร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสให้จน ร้องออกมาดังกึกก้องไปทั่วถ้ำ….อ๊ากกกกกกกกก
สิ้นเสียงร้องและขอสับช้างตกลงพื้น ควาญบ้าหน้าฟุบลงไปแน่นิ่งราวกับจบชีวิตหมดลมหายใจ หมอกสีดำทะมึนที่รายล้อมรอบตัวควาญบ้า ยังลอยวนเวียนก่อนจะค่อยๆไหลเข้าสู่ตัวช้าๆจนกระทั่งหมด
คำแก้วนั่งข้างเคนอย่างสงสัย
“อย่าไปฟังเพิ่น ข้อยบ่เซือดอกว่าเพิ่นสิเป็นอ้ายของอ้าย เพิ่นตั้งใจกุเฮื่องให้อ้ายตายใจ แล้วฆ่าอ้ายอย่างที่อยากเฮ็ดมาแต่โดนหลายกว่า”
“ตอนนั่นอ้ายก็คึดคือเจ้า แฮงซุมมันกำลังโกรธแค้นที่ถูกเฒ่าโสมฆ่า อ้ายก็แฮงต้องหาทางฟ้าวเอาโตรอดกลับมาซอยเจ้าให้ได้..อ้ายก็เลยจำเป็นต้อง”
นายฮ้อยเคนพูดไปแล้ว นึกถึงภาพที่ตัวเองแย่งเอาขอสับช้างจากควาญบ้ามาปาใส่จนปักอกควาญบ้า
นายฮ้อยเคนหนักใจมองกองไฟตรงหน้าแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ คำแก้วจับมือเคนมากำแน่น
“แต่ตอนนี่อ้ายบ่แน่ใจ..แม่นบ่ ?”