บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 22
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
ที่บริเวณทุ่งหินที่พักแรมของทัพควาย บรรยากาศค่อนข้างวุ่นวาย เพราะกลุ่มของผู้ช่วยโทนที่ยกพวกไปต่อสู้กับพวกโจรโพกหน้าลูกน้องควาญบ้า พากันกลับมาในสภาพบาดเจ็บหัวร้างข้างแตก ได้เลือดได้แผลกันมาหลายคน โดยมีคำแก้วกับพวกสาวๆ ในทัพควายช่วยกันปฐมพยาบาลให้ จันแดงช่วยทำแผลให้ถึก “เจ็บบ่อ้าย”
“บ่เป็นหยังดอก..คั่นบ่ได้อาวุธลงอาคม ที่พ่อเจ้าแจกจ่ายให้เฮาไปสู้กับซุมโจรนั่น คงบ่ได้กลับมาแค่หัวร้างข้างแตกได้เลือดได้แผลกันซ่ำนี่ดอก”
“ย่อนว่าซุมอ้ายมีฝีมือ บ่แมนข่อยกันนำถึงตีซุมโจรนั่นแตกได้”
ถึกยิ้มให้ และกุมมือจันแดงที่ช่วยถูกผ้าป่านพันแผลที่แขนให้อย่างซึ้งๆ แต่เสียงของโทนกับแสงโสมที่เถียงกันดังก็ ทำเอาทั้งคู่ชะงักหันไปมอง
“โอ๊ยๆๆๆ !! เฮ็ดจังซี้มันสิซ้ำให้อ้ายเจ็บหลายกว่าเก่าเด้อหลา คั่นเจ้าบ่เต็มใจซอย..ก็ไป โลด...ชิ้ว !”
แสงโสมฉุน “อุตส่าห์ซอยทำแผลให้ยังมาไล่ตะเพิดคือหมาอีก มันเป็นตาเอาเลือดหัวออกมาซ้ำ”
“กล้ากับอ้ายก็เอาโลด แต่บอกไว้ก่อน..เถื่อนี่..อ้ายเอาคืนเจ้าหลายกว่าจูบเด้อหลา บอกไว้ก่อน”
แสงโสม รีบเอามือปิดปากโทน “บักห่ากินหัวนี่ !! สิแหกปากบอกให้ฮู้กันเบิดทัพควายเฮ็ดหยัง ?”
โทนแกะมือ “น้ำหน้าอย่างอีแสงโสมฮู้จักอายกับเขานำเบาะ?” โทนหัวเราะสะใจ
“คั่นบ่อยากให้ ไผฮู้..ต่อไปนี่เจ้าต้องเฮ็ดโตให้เป็นตาฮักตาแพงเข้าใจบ่”
“บักห่าโทน !!” โทนยิ้มกวนแล้วลอยหน้าลอยตาทำปากจูจุ๊บแกล้ง “อยากให้ผูอื่นฮู้กันทั่วแม่นบ่”
แสงโสงผลักโทนกระเด็น “คั่นอยากเว้าให้ข้อยอับอายก็เฮ็ดไปโลด พ่อข้อยกลับมาเมื่อได๋ สิให้พ่อเลาะแข่วเจ้า ออกมาให้เบิ่ดปาก..บักห่า !!” แสงโสมเดินออกไปไม่สนใจและหงุดหงิด โทนยิ้มเยาะ ไม่กลัว สะใจที่ได้ยั่วแสงโสม แสงโสมเดินหงุดหงิดผ่านบัวเขียวซึ่งกำลังช่วยทำแผลให้สีโห
“ขอบใจเจ้าหลายเด้อบัวเขียว ตอนที่อ้ายสู้กับพวกมันเกือบพลาดท่าถืกฆ่าตายไปแล้ว แต่ก็โชคดีที่รอดกลับมาหาเจ้าได้”
“โชคดี ? จังได๋ล่ะอ้าย” สีโหนิ่งไปแล้วมองไปที่บักมืดที่กำลังให้คำแก้วช่วยทำแผลหัวแตกให้
“บักมืดมันเข้ามาซอยอ้ายไว้ มันก็เลยถืกด้ามขวานฟาดหัวแตก”
บัวเขียวอ่านสายตาที่สีโหมองบักมืดเพื่อนรักกันอย่างเป็นห่วง แต่กลับต้องหมางใจกันเพราะผู้หญิงแล้วเข้าใจ