บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 22 หน้า 5
ในป่า กุลาที่ออกมาตามแสงโสมแต่คลาดกันตามแสงโสมไม่ทัน
“หายไปไสแล้ววะ ? แสงโสม..แสงโสม..ไวแท้น้อ แล้วสิไปตามกลับมาจังได๋ล่ะบาดนี่”
กุลากำลังหน้าเซ็งมองไปรอบๆ อย่างครุ่นคิด ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่าง “แสงโสม..เจ้าอยู่นั่นบ่”
กุลาจะเดินเข้าไปตรงที่ได้ยินเสียง แต่ต้องชะงักเมื่อเจอคมมีดจ่อคอจากชายลึกลับคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีดำ ทั้งตัว สวมหมวกสานปีกกว้าง และโพกหน้าจนเหลือแต่ลูกตาที่ดูเกรี้ยวกราด
“นายฮ้อยเคนกับเฒ่าโสม ซอยกันฆ่าควาญบ้าได้แล้วแม่นบ่”
“มึง..มึงเป็นไผวะ ?”
“มึงมีหน้าที่ต้องตอบเถาะนั่น !!!” นายฮ้อยผีกดคมมีดเข้าที่คอกุลาจนเลือดซิบ
กุลากลัว “ตอบก็ได้..แม่นแล้ว..นายฮ้อยเคนกับพ่อใหญ่โสมซอยกันฆ่าควาญบ้าได้แล้ว”
“แล้วพวกมันได้เหล็กไหลกับขอสับช้างของควาญบ้าออกมานำบ่ ?”
“บ่ได้เอามานำ นายฮ้อยเคนถิ่มทุกอย่างไว้ในถ้ำ ชาตินี่บ่มีไผเข้าไปเอามาได้อีกแล้ว ย่อนว่าถ้ำเหล็กไหลถล่มไปแล้ว” นายฮ้อยผีฟังแล้วนิ่งไปก่อนจะลดมีดลง ผลักกุลาจนล้มแล้วทำท่าจะเดินออกไป กุลารีบลุกขึ้นหัวเสีย
“มึงเป็นไผวะ..อยู่ๆเอามีดมาจี้คอกูแล้วไปดื้อๆจังซี้..บ่ฮู้จักกูซะแล่วว่ากูเป็นไผ”
กุลาชักดาบเหน็บเอวออกมาแล้วพุ่งไปฟันนายฮ้อยผีทันที แคร๊ง !!! ดาบในมือกุลาหักเป็นชิ้นๆ คมมีดไม่ระคาย ผิวนายฮ้อยผีแม้แต่น้อย กุลายืนอึ้งตะลึงงัน..หน้าเหวอ เพราะมันแข็งแกร่งกว่าควาญบ้าอีก
“เป็น..เป็นไปได้จังได๋วะ...ดาบกูถึงกับหักสะบั้น !! มึง..มึงเป็นไผวะ ?”
นายฮ้อยผีไม่ตอบมองเขม็งผ่านดวงตาที่ก้าวดุดัน บนใบหน้าที่เห็นเพียงแค่ดวงตาแล้วขยับมีดในมือทีเดียว
ฉั๊วะ !!! คอกุลาถูกปาดจนเลือดสาดกระเซ็น กุลาทรุดลงตาเหลือกตายคาที่ นายฮ้อยผียืนมองดูกุลาอย่างนิ่งเฉย เลือดเย็นแล้วเดินหายไปในความมืด
นายฮ้อยเคนยื่นมือไปจับมือเฒ่าโสมที่หายใจรวยริน “พ่อใหญ่..เว้าความจริงมาเถาะ คั่นพ่อใหญ่เป็นห่วงคำแก้วอีหลี ก็ต้องให้คำแก้วมีสิทธิ์ฮู้ สิได้เลือกทางซีวิตโตเองถืก”
“อีหลีแล้วพ่อ..เว้ามาเถาะเหลือโตนคำแก้ว”
เฒ่าโสมหายใจรวยริน มองคำแก้วที่มองมาด้วยสีหน้าอยากรู้จึงตัดสินใจ
“คำแก้ว....ข้อย..ข้อยขอโทษที่..ที่ต้องขี้ตั๊วะเจ้ามาตลอด”
“ขี้ตั๊วข้อย ? หมายความว่าอีหยัง ?”
“ความจริงแล้ว..เจ้าบ่แม่นลูกสาวของข้อยดอก แต่..แต่เจ้าเป็น..เป็นลูกของน้อง..น้อง สาวข้อยต่างหาก”