บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 23 หน้า 2
“เซาๆๆๆ..ลุกขึ้นมาโลด คั่นเจ้ายังเห็นข้อยเป็นเสี่ยวอยู่ ซ่ำนี่ข้อยก็ดีใจหลายแล้ว..เสี่ยว”
“บักมืด....”
“ข้อยเคยคึดสิใช้ความเป็นตาหลูโตนของข้อยแย่งบัวเขียวไปจากเจ้า แต่แฮงข้อยเบิ่งเจ้า กับบัวเขียวฮักกันหลายปานได๋ ข้อยก็แฮงเข้าใจแล้วว่า ความฮักมันเป็นเฮื่องของหัวใจ กับลิขิตของฟ้ากำหนดไว้แล้ว”
มืดยิ้มให้ทั้งคู่ แล้วจับมือสีโหกับบัวเขียวมากุมกันอย่างดีใจด้วย
“คั่นซุมเจ้าคึดอยากแต่งงานกันก็บ่ต้องถ่าขอขมาข้อยดอก…”
“อ้าย..อ้ายฮู้ได้จังได๋”
“โอ้ย…เบิ่งตาคนมีความฮักก็ฮู้แล้ว แฮงอ่านตามันข้อยก็ฮู้ ว่ามันอยากมีลูกกับเจ้าหัวปี ท้ายปี บ่ถ่าให้เมือสว่างแดนดินดอก มันชวนเจ้าเข้าพงจัดให้แน่..กูเว้าแม่นบ่บักสีโห”
“มึงนี่..ฮู้ดีเกินไป..มักแหวกหญ้าให้งูตื่น” ผั๊วะ !! ไม่ทันพูดจบบัวเขียวก็ทุบหลังสีโหดังอั๊ก !!
“อ้ายคึดกับข้อยอีหลีเบาะ !!”
“บัวเขียว…อ้ายบ่ได้คึดจังซั่น..อย่าไปฟังบักมืด”
“แล้วแหวกหญ้าให้งูตื่นหมายความว่าจังได๋…อ้ายนะอ้าย..คึดแต่เฮื่องจังซั่น คือเป็นตา ซังคักเนอะ เอาจักบาดซะบ้อ” บัวเขียววิ่งไล่ตีสีโห บักมืดหัวเราะชอบอกชอบใจ ระหว่างนั้นเสียงผู้ช่วยถึกดังเข้ามาอย่างตื่นเต้น
“นายฮ้อย...นายฮ้อย”
“ผูซอย..มีหยัง”
“นายฮ้อยอยูไส..ข่อยมีข่าวดีสิมาบอก”
“ข่าวดี ?”
จันแดงวิ่งหนีกระหืดกระหอบเข้ามาในป่าอย่างตกใจกลัวก่อนจะล้มลง และเจ็บข้อเท้าเพราะเหยียบถูกคมของก้อนหินที่พื้น แต่จันแดงยังพยายามกระเสือกกระสนแล้วหันไปมองด้วยความตกใจ “บักคำแสน...”
จันแดงรู้ว่า คำแสนกำลังตามไล่หลังมาใกล้เรื่อยๆ เลยต้องฝืนความเจ็บพยายามลุกขึ้นแล้วหนี โดยลืมผ้าคลุม หน้าที่พื้นเอาไว้ คล้อยหลังได้ไม่นานคำแสนเดินตามหลังมามองหาจนเห็นผ้าคลุมหน้าตกพื้น “ผูหญิง ?”
คำแสนเอาผ้าคลุมหน้ามาดมแล้วยิ้มร้ายอย่างน่ากลัว ยิ่งมองไปที่พื้นเห็นรอยหยดเลือดก็ยิ่งยิ้มพอใจ
นายฮ้อยเคนกับทุกคนพากันตื่นเต้นกับข่าวดีของผู้ช่วยถึก